Είναι νόμος της Φυσικής με εφαρμογή και στα ανθρώπινα λάθη: Όσο ένα «σώμα» επιταχύνει την καθοδική του πορεία, τόσο πιο δύσκολο είναι να το σταματήσει κάποιος. Όσο για την αναστροφή της πορείας του, καθίσταται από ένα σημείο και μετά, σχεδόν αδύνατη!
Αυτό έχει συμβεί με την Υγεία στην Ελλάδα. Προ οικονομικής κρίσης υπήρχαν παθογένειες και προβλήματα. Με την οικονομική κρίση και τα μνημόνια, αποδεκατίστηκε από προσωπικό και έμεινε πίσω σε ιατροτεχνολογική ανανέωση. Στη μετά- τρόϊκας εποχή που διανύουμε, δεν πλούτισε αίφνης η χώρα… Λεφτά δεν υπάρχουν και τα κονδύλια από το Ταμείο Ανάκαμψης δίνονται με όρους για χρήση σε συγκεκριμένους τομείς: Κτηριακή αναβάθμιση και τέλος!
Κάπως έτσι, από τη στιγμή που πρώτη προτεραιότητα της χώρας είναι τα εξοπλιστικά και όχι η Υγεία και η Παιδεία, η έξυπνη διαχείριση και οι ωραίες ιδέες κάνουν ό,τι μία στρώση λαδομπογιά σε έναν τοίχο όλο υγρασία: Καλύπτουν την επιφάνεια του προβλήματος.
Ένας επιμελητής Α στο ΕΣΥ λαμβάνει μηνιαίως γύρω στα 1700 ευρώ μισθό συν τις εφημερίες του. Για να φτάσει να γίνει επιμελητής Α όμως, (το μεσαίο βαθμό στο ΕΣΥ), πρέπει να έχει φυσικά ολοκληρώσει τις βασικές σπουδές Ιατρικής 6 ετών, να έχει κάνει αγροτικό 1 χρόνο, να έχει ολοκληρώσει ειδικότητα γύρω στα 5 χρόνια, να έχει ενδιάμεσα περιμένει αναμονές αρκετών ετών, και φυσικά να έχει υπηρετήσει στο ΕΣΥ ως επιμελητής Β επί 7,5 χρόνια. Αυτό σημαίνει ότι είναι ένας άνθρωπος άνω των 40-45 ετών που έχει κάνει ή θέλει να κάνει οικογένεια… Είναι ένας άνθρωπος που ακούει τον πρώην συμφοιτητή του που πήγε να εργαστεί στην Κύπρο ότι πληρώνεται με 7000 ευρώ το μήνα και ετοιμάζεται να αγοράσει σπίτι, όταν εκείνος δυσκολεύεται να πληρώσει το ενοίκιό του! Την ίδια ώρα η καθημερινότητά του δυσκολεύει συνεχώς… Η κλινική αδειάζει από γιατρούς που συνταξιοδοτούνται ή παραιτούνται, στα ΤΕΠ του ζητούν να κάνει έκτακτες εφημερίες για να στηρίξει το νοσοκομείο, και οι πολίτες δείχνουν να έχουν χάσει την υπομονή τους και του επιτίθενται με κάθε ευκαιρία!
Στον ιδιωτικό τομέα δεν είναι καλύτερα τα πράγματα. Κάποιοι χειρουργοί περιμένουν από 6 μήνες έως και ένα έτος από τα ιδιωτικά νοσοκομεία στα οποία εργάζονται να τους αποδώσουν την αμοιβή τους από ασφαλιστικές εταιρίες… Άλλοι δέχονται να κάνουν εφημερίες του τρόμου για ελάχιστα χρήματα ώστε να επιβιώσουν. Ένα ιδιωτικό ιατρείο για να συντηρηθεί, απαιτεί όλο και περισσότερη πελατεία, την ώρα που ο κόσμος στρέφεται υποχρεωτικά στη δημόσια υγεία.
Η λύση αναζητείται και δεν είναι εύκολη! Από όποια πλευρά και να το δει κάποιος, οριστική λύση δεν δίνεται αν δεν δοθούν πολλά χρήματα στην Υγεία.
Στο Φάρμακο η κατάσταση είναι διαφορετική αλλά και …ίδια! Οι ξένες πολυεθνικές έχουν ξεπεράσει προ πολλού την ανοχή στις ανάγκες της Ελλάδας πληρώνοντας παραπάνω από μία δεκαετία ένα χαράτσι που δεν τους αναλογεί, διότι απλά δεν αποτελούν το ασφαλιστικό μας Ταμείο! Το clawback δεν εξηγείται με τη λογική, ούτε και έχει όμοιό του. Υποχρεώνει ιδιώτες επιχειρηματίες, μη Έλληνες, να πληρώνουν τα μισά φάρμακα των Ελλήνων ασφαλισμένων. Πώς να το εξηγήσουν στους ξένους επενδυτές;
Το επενδυτικό clawback που νομοθέτησε ο νυν υπουργός Υγείας είναι μία καλή διέξοδος για ελληνικές και ξένες φαρμακοβιομηχανίες. Εν πολλοίς, καλούνται αντί να το πληρώσουν, να επενδύσουν σε νέες μονάδες στη χώρα. Αυτό αναπτύσσει τις ίδιες και προσφέρει θέσεις εργασίας και τόνωση στο ΑΕΠ και τις εξαγωγές της Ελλάδας.
Εταιρίες όπως η DEMO και η ΕΛΠΕΝ μέσω της Win Medica το αξιοποιούν στο έπακρο στην Τρίπολη. Παρόμοιες λύσεις, αμοιβαία ωφέλιμες -αν ήταν πολλές κι όχι μία- ίσως να έδιναν λύση. Αλλά δεν είναι εύκολο να βρεθούν.
Ο κατήφορος συνεχίζεται με τα επιμέρους αναχώματα να δίνουν ελπίδες αλλά να μην διασφαλίζουν το μέλλον και την αναστροφή της πορείας.
Στο παρόν αφιέρωμα θα διαβάσετε ενδιαφέροντες τοποθετήσεις θεσμικών, άρθρα επιφανών ιατρών και τις θέσεις των ασθενών. Οι τρεις πλευρές που συμμετέχουν στην Υγεία και το Φάρμακο είναι στη διάθεσή σας!
