«Ψηλά γράμματα» δεν υπάρχουν στα συμβόλαια των ασφαλιστηρίων στην ιδιωτική ασφάλιση υγείας αλλά πρόκειται για πυκνά, δύσκολα κείμενα για τα οποία καλύτερο είναι να μάς καθοδηγεί ένας πιστοποιημένος ασφαλιστής. Αυτό τονίζουν στο iEidiseis παράγοντες της ασφαλιστικής αγοράς με τους οποίους ήρθε σε επαφή.
Το… δίλημμα όσο περνούν τα χρόνια μετατρέπεται σε μονόδρομο: Εκτός από τις καλύψεις δευτεροβάθμιας υγειονομικής περίθαλψης (νοσοκομειακή περίθαλψη) που μάς παρέχει η Πολιτεία, πρέπει να έχουμε και ιδιωτική ασφάλιση. Το θέμα άλλωστε έχει τεθεί το προηγούμενο διάστημα από όλα τα κράτη- μέλη της ΕΕ που θεωρούν ότι το μέλλον βρίσκεται στην συμπλήρωση της κοινωνικής ασφάλισης από την ιδιωτική.
Σε γενικές γραμμές, για να αποκτήσουμε ιδιωτική ασφάλιση υγείας πρέπει να είμαστε μέχρι περίπου 70 ετών, ανάλογα την εταιρεία, και να μην υποφέρουμε ήδη από πολύ σοβαρό νόσημα. Όσο για τα χρήματα που θα κληθούμε να πληρώνουμε ετησίως, αυτό είναι κάτι που έχει μεγάλο εύρος διακύμανσης ανάλογα την οικονομική μας κατάσταση, την ασφαλιστική εταιρία, την ηλικία μας και τις ανάγκες που θεωρούμε εμείς ότι έχουμε και θα έχουμε στο μέλλον…
Πάντως, όπως επιθυμούμε από την ασφαλιστική εταιρεία να είναι ξεκάθαρη απέναντί μας, έτσι πρέπει να είμαστε και εμείς. Δηλαδή είναι χρήσιμο να μην προσπαθήσουμε να χρησιμοποιήσουμε το νέο συμβόλαιο για ένα πρόβλημα υγείας που ήδη έχουμε, διότι υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να μην πληρωθούμε…
Ας δούμε όμως τι πρέπει να προσέχουμε:
Καταρχάς, οι 3 μεγάλες κατηγορίες θεμάτων στα οποία οφείλουμε να εντρυφήσουμε είναι οι εξαιρέσεις, οι καλύψεις και οι αναμονές.
Αναλυτικά, για να γνωρίζουμε τι υπογράφουμε και τι να περιμένουμε την ώρα της ανάγκης, πρέπει να έχουμε δει αν τα παρακάτω ισχύουν ανά έτος ασφάλισης ή ανά νοσηλεία:
- Τα όρια κάλυψης: Δηλαδή το κεφάλαιο για το οποίο μάς καλύπτουν.
- Το ποσοστό συμμετοχής: Αν έχω 10.000 ευρώ κόστος νοσηλείας, τα εκπιπτόμενο ποσό αφαιρείται πρώτο και στα υπόλοιπα 9000 ευρώ η ασφαλιστική καλύπτει ένα ποσοστό. Μπορεί να είναι και 100% αλλά αυτό σημαίνει ότι πληρώνουμε μεγαλύτερο ασφάλιστρο.
- Το εκπιπτόμενο ποσό ή απαλλαγή είναι το ποσό που πληρώνει ο ασφαλιζόμενος πριν ξεκινήσει η υποχρέωση της ασφαλιστικής. Δηλαδή μπορεί το συμβόλαιο να προβλέπει ότι θα πληρώσουμε από την τσέπη μας τα πρώτα 2000 ευρώ της νοσηλείας μας, και όλα τα υπόλοιπα θα τα καλύψει η ασφαλιστική μας εταιρεία. Αυτός ο όρος μειώνει τα ασφάλιστρα και μάς προστατεύει από την περίπτωση μίας σοβαρής ασθένειας. Αλλά δεν μάς καλύπτει σε πιο μικρά θέματα υγείας.
- Επίσης πρέπει να είναι σαφές σε εμάς αν στους όρους του συμβολαίου προβλέπεται ελεύθερη επιλογή νοσηλευτηρίου ή μπορούμε να απευθυνθούμε μόνο σε συνεργαζόμενα με την ασφαλιστική νοσηλευτήρια. Ομοίως, πρέπει στο σημείο αυτό να μάς έχει γίνει σαφές μήπως διαφέρουν τα ποσοστά κάλυψης αν η νοσηλεία μας γίνει σε συνεργαζόμενο ή μη νοσηλευτήριο (;).
Όπως μάς επισήμαναν επίσης τα στελέχη της αγοράς, πρέπει να έχουμε δει τις αναμονές… Αν δηλαδή προβλέπεται χρόνος αναμονής για την κάλυψη. ΠΧ για αποζημίωση τοκετού η κάλυψη ισχύει μετά από 1 έτος από την υπογραφή του συμβολαίου. Αν υπογράψαμε το συμβόλαιο τον Ιανουάριο και αποκτήσουμε παιδί το Νοέμβριο, δεν θα πάρουμε ούτε ευρώ από το ασφαλιστήριο.
Αν μέσα στην ιδιωτική ασφάλιση υγείας βάλουμε και ανήλικα παιδιά πρέπει να δούμε μέχρι ποια ηλικία καλύπτονται (μέχρι τα 24-26 έτη αν σπουδάζουν ή μέχρι τα 18 αν δεν σπουδάζουν είναι το σύνηθες…).
Όταν το παιδί ενηλικιώνεται πάντως στις περισσότερες φορές βγαίνει από το ασφαλιστήριο του γονέα. Αλλά μήπως προβλέπονται ευνοϊκοί όροι για νέο ασφαλιστήριο του νέου ενήλικα; Καλό είναι να το έχουμε κι αυτό διευκρινίσει.
Τέλος, επειδή τα ασφαλιστήρια είναι ετήσιας διάρκειας αναφέρεται ότι η εταιρεία μπορεί να το αποσύρει όποτε θέλει ως προϊόν. Σε μία τέτοια περίπτωση, μας δίνει η εταιρία εγγυήσεις με άλλο αντίστοιχο πρόγραμμά της και δη, με ευνοϊκούς όρους και χωρίς νέο ασφαλιστικό έλεγχο;
Όλα τα παραπάνω αφορούν ασφαλιστήριο για νοσοκομειακή κάλυψη. Επιπλέον μπορούμε να προσθέσουμε και εξωνοσοκομειακή ή πρωτοβάθμια. Και σε αυτήν την περίπτωση κοιτάζουμε αν είναι σε δίκτυο συνεργαζόμενο ή όχι, ελέγχουμε το μέγιστο όριο κάλυψης, το ποσοστό συμμετοχής και αν υπάρχει ηλικία λήξης γενικά της ασφάλισης.
Τέλος, σαφές πρέπει να είναι σε όλους, ότι στις ασφαλίσεις κατά ζημιών (όπως είναι τα ασφαλιστήρια Υγείας) δεν δημιουργείς ποσό αποταμίευσης αλλά πληρώνεσαι μόνο σε περίπτωση που προκύψει ο κίνδυνος. Οπότε, εφόσον λήξει το συμβόλαιο ακόμα και λόγω ηλικίας, δεν υπάρχει κεφάλαιο το οποίο θα μάς αποδοθεί. Εμπίπτει στην Αρχή της Κοινωνίας των Κινδύνων όπως γίνεται και με την ασφαλιστική μας κάλυψη που παρέχει το κράτος, που πληρώνουν οι πολλοί για τους λίγους «τυφλά» και σε κάποιον μπορεί να μην τύχει ποτέ κάποια μεγάλη ανάγκη, ενώ σε κάποιον άλλον μπορεί να τύχει κάτι δύσκολο και κοστοβόρο.
