Ως ιστορική δίκη χαρακτηρίστηκε η δίκη της Χρυσής Αυγής και δικαιολογημένα. Ήταν μια δίκη μακράς διαδικασίας, με πολλές δυσκολίες, πολλούς κατηγορουμένους, μάρτυρες, υπερασπιστές, ανάγνωση εγγράφων, αντεγκλήσεις, απειλές από την πλευρά των χρυσαυγιτών κατηγορουμένων, συγγενών ή και φίλων τους. Εντάσεις και από την πλευρά των θυμάτων, δικαιολογημένες, προκλήσεις και προσβολές σε βάρος της Μάγδας Φύσσα – μάνας γρανίτη, μάνας, θρήνου – και της σεπτής μορφής του Χαρίμ Χουσεϊν, πατέρα του Σαχζάτ Λουκμάν αλλά και των καταδιωκομένων όπου γης, ή και άλλων εν ζωή θυμάτων στις εγκληματικές ενέργειες των χρυσαυγιτών (Αιγύπτιοι ψαράδες, συνδικαλιστές ΠΑΜΕ).
Δεν παραλείπω να αναφέρω, ότι είναι μεν θεσμικός ο ρόλος των συνηγόρων υπεράσπισης ως κατάκτηση του διαφωτισμού, αλλά οφείλω να συγχαρώ τους δικηγόρους της πολιτικής αγωγής, οι οποίοι σε υψηλό επίπεδο επιστημοσύνης και κοινωνικής ευθύνης ανάδειξαν, εκτός από τα δικονομικά και ουσιαστικά στοιχεία της υπόθεσης και τα δικαιοπολιτικά της και κυρίως ανάδειξαν, ότι κάτω από τον μανδύα ενός πολιτικού κόμματος, ενεργούσαν μέλη και στελέχη της Χ.Α. με κάθε λογής εγκληματικές πράξεις, με θανάτους, τραυματισμούς, απειλές, εκβιασμούς και λεηλασίες, σε εφαρμογή των κτηνωδών νεοναζιστικών ιδεών τους.
Τι όμως προηγήθηκε από αυτήν τη δίκη; Τα πρώτα χρόνια μια αδιαφορία, για ένα πολύ μικρό καρκίνωμα νεοναζιστών.
Όμως από τα μέσα της δεκαετίας του 2000 φαινόταν ότι η Χ.Α. αποκτούσε δύναμη, πολύ δε περισσότερο από την αφετηρία των δύσκολων μνημονιακών χρόνων. Από αυτά τα δύο, τουλάχιστον, χρονικά σημεία αναδεικνύεται και η τεράστια ευθύνη της πολιτείας, των πολιτικών κομμάτων που κυβερνούσαν, των θεσμικών -κρατικών φορέων, ιδίως των αστυνομικών αρχών, αλλά ακόμα και κάποιων εισαγγελικών αρχών, ή και δικαστικών σχηματισμών, που δεν αξιολόγησαν την σοβαρότητα του φαινομένου, και, είτε αργοπορούσαν, είτε έδειχναν μια ασύμμετρη επιείκεια σε εγκληματικές πράξεις της Χ.Α.. Αυτές συνεχίστηκαν μετά το 2012, όταν η Χ.Α. εισήλθε στο ελληνικό κοινοβούλιο, στο οποίο λεηλάτησε κάθε είδους λειτουργία, απειλούσε, εκβίαζε και δημιούργησε προς τα έξω μια αντίληψη, αν όχι παντοδυναμίας, τουλάχιστον μιας ισχυρής δύναμης και αυτό είχε ως αποτέλεσμα το να φοβίζει τον κόσμο αλλά και να δυναμώνει τους οπαδούς της.
Είναι χαρακτηριστικό, πέραν των άλλων, το παράδειγμα των τραυματισμών πολιτών από τη συμμορία της Χ.Α. στο Βόλο ή άλλους τραυματισμούς ανά τη χώρα (Μεσολόγγι κ.λ.π.). Αλλά είναι χαρακτηριστική επίσης η στάση της αστυνομίας και όχι μόνο, αλλά και της εισαγγελικής αρχής, όταν στο θέατρο ‘’ΧΥΤΗΡΙΟ’’ είχε προγραμματιστεί να προβληθεί έργο για την ιστορία του Χριστού. Αυτό περικυκλώθηκε από χρυσαυγίτες, οι οποίοι απαγόρευσαν την έκδοση εισιτηρίων και την είσοδο στους θεατές, όπως είδαμε και στην τηλεόραση.
Πρωταγωνιστής της συγκέντρωσης ήταν ένα από τα σημερινά στελέχη, που έχει τιμωρηθεί από το δικαστήριο για διεύθυνση της Χ.Α.. Αυτός είδαμε να αρπάζει έναν χρυσαυγίτη από τα χέρια αστυνόμου, ο οποίος (χρυσαυγίτης) είχε επιτεθεί σε ενδιαφερόμενους πολίτες να παρακολουθήσουν την παράσταση. Ο τότε Υπουργός Δικαιοσύνης, αν και η υπόθεση ήταν στην αρμοδιότητα του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης, αναζητούσε τους αρμοδίους θεσμικούς και κρατικούς παράγοντες, ωστόσο φαίνεται ότι είχαν υποβληθεί όλοι σε υπνοθεραπεία, γι’ αυτό και δεν ανταποκρίνονταν στις τηλεφωνικές κλήσεις. Όμως την επομένη από τον Υπουργό Δικαιοσύνης απεστάλη στον Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, όπως γράφουν και οι εφημερίδες εκείνων των ημερών, σχετικό έγγραφο για τα επεισόδια στο ΧΥΤΗΡΙΟ, ώστε να επιληφθεί αρμοδίως.
Η ευθύνη σε μέγιστο βαθμό ανήκει στις Κυβερνήσεις εκείνης της περιόδου, αλλά, θα το επαναλάβω, και στις αστυνομικές αρχές, γιατί όχι πάλι σε κάποιες εισαγγελικές αρχές και σε δικαστικούς σχηματισμούς, αλλά επιπλέον ανήκει και σε επιστημονικούς φορείς και συλλόγους, πανεπιστήμια, πνευματικές ενώσεις, συνδικαλιστικές ενώσεις και όπου υπήρχε κοινωνικός σχηματισμός, που όφειλε να αξιολογήσει την ναζιστική μορφή αυτού του φαινομένου και τις συνέπειες των δράσεών του. Δεν υπήρξε εγρήγορση. Αντιθέτως υπήρξε αμηχανία έως αδιαφορία, παρ’ ότι είχαν επισυμβεί σειρά εγκληματικών πράξεων της Χ.Α.
Το παλληκάρι Παύλος Φύσσας, που προέταξε τα γυμνά του στήθη στα ξίφη των νεοναζιστών, ο Σαχζάτ Λουκμάν, που ήρθε για ζωή και βρήκε το θάνατο κ.α..
Είναι χαρακτηριστικό σημείο αυτής της έλλειψης ευαισθησίας ή της αδρανείας και η τύχη του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου, η επεξεργασία του οποίου άρχισε το 2012 από το Υπουργείο Δικαιοσύνης, με τους δικαστές που προβλέπεται από το νόμο να είναι στο Υπουργείο Δικαιοσύνης, σε συνεργασία με συνταγματολόγους καθηγητές, με τη συμμετοχή όλης της πολιτικής ηγεσίας του Υπουργείου, και έφτασε στις 10.05.2013 έτοιμο να σταλεί αρμοδίως, ώστε στη συνέχεια να δοθεί στην προπαρασκευαστική επιτροπή και να κατατεθεί στη Βουλή προς ψήφιση.
Δεν εννοώ ότι η ψήφιση ενός σχεδίου αντιρατσιστικού θα απέκλειε μόνο αυτό τον θάνατο του Παύλου Φύσσα. Είχε όμως προηγηθεί ο θάνατος του Λουκμάν, Ιανουάριος 2013 και οι αιγύπτιοι ψαράδες και οι άλλες εγκληματικές πράξεις, γι’ αυτό υποστηρίζω, ότι, εάν εκείνο το νομοσχέδιο ψηφιζόταν, η ομόφωνη θέληση του Ελληνικού Κοινοβουλίου, πλην βουλευτών Χ.Α. βέβαια, θα διαχεόταν και θα συσπείρωνε την ελληνική κοινωνία, θα ενίσχυε τις αντοχές της, θα ενεργοποιούσε τις αστυνομικές δυνάμεις να εκκαθαρίσουν τα καρκινώματα, τα οποία υπήρχαν πλέον στο εσωτερικό της, κυρίως δε να μην αφήνουν ατιμώρητες τις εγκληματικές ενέργειες της Χ.Α..
Ωστόσο έγινε σύγκριση της δίκης της Χ.Α. ως ιστορικής, έστω καθ’ υπερβολήν, με τη δίκη της Νυρεμβέργης.
Τι είχε προηγηθεί όμως από τη δίκη της Νυρεμβέργης;
Στη δεκαετία του ΄30 ένα φοβισμένο, παραλυμένο και συντηρητικό πολιτικό σύστημα παρέδωσε την εξουσία στον Χίτλερ, και αυτός καταδίωξε, εξολόθρευσε, λεηλάτησε κάθε τι που ήταν αντίθετο στη ναζιστική θεωρία του. Κυνήγησε δημοκράτες, σοσιαλιστές, σοσιαλοδημοκράτες, κομμουνιστές, πολίτες εβραϊκής θρησκείας, τσιγγάνους, ομοφυλόφιλους και όποιον ήταν αντίθετος με την ιδεολογία του και έτσι φτάσαμε στον οδυνηρό δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, με δεκάδες εκατομμυρίων νεκρούς, καταστροφές με Άουσβιτς κ.α.. Αυτά είχαν προηγηθεί από την ιστορική εκείνη δίκη.
Και ας πάμε λίγο παραπίσω, στη δίκη των Έξι στην Ελλάδα.
Να θυμηθούμε ότι είχε προηγηθεί η μεγαλύτερη καταστροφή του ελληνικού έθνους, η μικρασιατική καταστροφή, και γι’ αυτό υπήρχε αιτία: Η αλαζονική, εθνικιστικής γόμωσης, στάση της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας, που χωρίς να λογαριάσουν δυνάμεις, δυνατότητες καθώς και την στήριξη ή μη των διεθνών δυνάμεων, δεν έφτασαν μόνο να υπερασπιστούν τον ελληνισμό της Μικράς Ασίας, αλλά να εισχωρήσουν και βαθύτερα. Οδυνηρές οι συνέπειες.
Για να φτάσουμε στη δίκη της χούντας το 1975.
Τι είχε προηγηθεί; Πριν από το 1967 ένα φοβισμένο πάλι σύστημα, ποιο; Εκείνο που ήταν αντίθετο με την αριστερά, βαθιά αντικομουνιστικό, με πρωταγωνιστή το παλάτι. Δεν άκουσε τον λόγο του Ηλία Ηλιού: Αν δεν τον δέσετε, τον Παπαδόπουλο, θα μας δέσει, και μας έδεσε. Θάνατοι και πάλι, καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων, φονικές ενέργειες, τυραννίες στα κάτεργα της Μπουμπουλίνας, του Διονύσου και όπου αλλού βρίσκονταν Έλληνες και Ελληνίδες πολίτες που αντιστάθηκαν.
Έτσι και η ιστορική δίκη της Χούντας είχε τα προηγούμενά της.
Γι’ αυτό δεν χωράει άλλος διχασμός. Κι αυτός υπηρετείται από την προβολή της θεωρίας των δύο άκρων. Άλλο η πολιτική αντιπαλότητα, άλλο οι κοινωνικές εντάσεις- αφού ζούμε σε ένα άνισο κοινωνικό σύστημα-, κι άλλο η σπορά του μίσους και του διχασμού. Διαφορετικά θα δημιουργηθεί πάλι το κατάλληλο έδαφος, να αναπτυχθούν, πέραν των άλλων, καρκινώματα σαν της Χ.Α. και να προκύψει και τότε η ανάγκη, μέσα από ωδίνες και οπισθοδρομήσεις, για μία νέα ιστορική δίκη.
Ο Αντώνης Ρουπακιώτης είναι κορυφαίος δικηγόρος, πρώην υπουργός και πρώην Πρόεδρος του ΔΣΑ
