Κλείνουμε ένα χρόνο από το πρώτο περιστατικό κορονοϊού που διαγνώστηκε στη χώρας μας. Έως τότε παρότι ο ιός είχε ήδη κάνει την εμφάνισή του και παρακολουθούσαμε τις τραγικές εικόνες από την Κίνα η προσέγγιση «των δικών μας» μετέπειτα ειδικών και της κυβέρνησης ήταν ότι πρόκειται για μία γρίπη και κανένας συναγερμός για την προετοιμασία του Συστήματος δεν κτύπησε!!!
Αντιθέτως έως τότε προπαγάνδιζαν την είσοδο του Ιδιωτικού τομέα στο ΕΣΥ , την μετατροπή των Νοσοκομείων σε Νομικά Πρόσωπα Ιδιωτικού Δικαίου.
Καμία προετοιμασία σε επίπεδο πρόληψης του ιού με περισσότερα και δωρεάν τεστ στην κοινότητα για καλύτερη ιχνηλάτηση. Δεν φρόντισαν να προμηθευτούν μοριακούς αναλυτές και αντιδραστήρια στα Νοσοκομεία.
Καμία προετοιμασία στο επίπεδο της Νοσοκομειακής περίθαλψης για ασφαλή κλινική και εντατική θεραπεία των ασθενών όπου χρειάζεται. Νοσοκομεία και δεν διέθεταν επαρκή οξυγόνο για το περιστατικό κορονοϊού και χωρίς προσωπικό. Χάθηκαν πάνω από 6000 ασθενείς από τον κορονοϊό και συνεχίζουν να πανηγυρίζουν για δήθεν επιτυχή αντιμετώπιση.
Τότε στο πρώτο κύμα η Επιτροπή των Ειδικών για να καλύψουν την κυβερνητική ανικανότητα στην αδυναμία εξασφάλισης μέσων ατομικής προστασίας, την κερδοσκοπία στην αγορά με τις μάσκες που έφθασαν να αγοράζουν τα Νοσοκομεία και οι πολίτες 25 ευρώ τη μία, συνιστούσαν ότι είναι επικίνδυνο να φοράμε μάσκες.
Από την καμία μάσκα στην πρώτη φάση, περάσαμε στην υποχρεωτικότητα της μίας μάσκας στη δεύτερη φάση και τώρα στην τρίτη φάση πάμε για διπλή μάσκα. Ίδιες οδηγίες εξέδωσαν οι ειδικοί και για τα Νοσοκομεία. Προκειμένου να καλύψουν τις ελλείψεις σε μέσα ατομικής προστασίας μας έστελναν στη μάχη «ως πρόβατα επί σφαγή».
Τον υγειονομικό πόλεμο τον «νοιώθουν στο πετσί τους» από την πρώτη στιγμή οι υγειονομικοί και οι ασθενείς. Χάθηκαν ζωές, που θα μπορούσαν να σωθούν εάν είχε οργανωθεί έγκαιρα το Σύστημα παρότι έχουμε τα «κεφάλια μέσα» με lockdown ένα χρόνο τώρα με τεράστιες κοινωνικές και οικονομικές συνέπειες.
Τα όρια της νίκης ή της ήττας στον υγειονομικό πόλεμο που βιώνουμε είναι δυσδιάκριτα.
Όταν χάνεις έναν ασθενή που θα μπορούσε να σωθεί είτε είναι εργαζόμενος (25 χάσαμε μέχρι σήμερα), είτε πολίτης (πάνω από 6000 χάθηκαν) δεν μπορεί να κοιμάσαι ήσυχος και να πανηγυρίζεις.
Τα ποσοστά των θανόντων εκτός ΜΕΘ είναι πάνω από 80%. Την ώρα που ασθενείς VIP ακόμη και προληπτικά νοσηλεύθηκαν σε ΜΕΘ αν και ηλικιωμένοι, ενώ οι απλοί θνητοί κατέληξαν εκτός ΜΕΘ.
Τα ποσοστά των θανόντων από κορονοϊό επί των εισαγωγών διαφέρουν από Νοσοκομείο σε Νοσοκομείο της ίδιας περιοχής και καταδεικνύουν τις παθογένειες του Συστήματος. Στα Νοσοκομεία της Θεσσαλονίκης στην κορύφωση της δεύτερης φάσης της πανδημίας η θνησιμότητα επί των εισαγωγών ήταν υψηλό 15 – 20%. Σε άλλα Νοσοκομεία της Βορείου Ελλάδας η θνησιμότητα ήταν υψηλότερο πάνω από 40% επί των εισαγωγών.
Από την έλλειψη ΜΕΘ δημιουργήθηκαν τρεις λίστες αναμονής για κανονική ΜΕΘ, πρώτη λίστα στις κλινικές, δεύτερη λίστα στις αυτοσχέδιες ΜΕΘ σε κλινικές και Τρίτη λίστα στις προσωρινές ΜΕΘ που δημιουργήθηκαν στα χειρουργεία και άλλες Μονάδες. Ο θεός να τις κάνει ΜΕΘ, τις χαρακτήρισαν εγγράφως οι Εντατικολόγοι της Θεσσαλονίκης. Η κυβέρνηση διαπραγματεύεται ακόμη και τώρα με τον ιδιωτικό τομέα να βάλει πλάτη. Εν καιρώ πολέμου δεν διαπραγματεύεσαι. Επιστρατεύεις χωρίς όρους. Οι ιδεοληψίες δεν το επιτρέπουν.
Οι Ήρωες πολέμου, τα θύματα πολέμου, οι υγειονομικοί δεν έτυχαν καμίας αναγνώρισης από την πολιτεία. Πέρυσι μόνο το Πάσχα έλαβαν εν μέσω χειροκροτημάτων το εξευτελιστικό ποσό των 400 – 500 ευρώ.
Χάσαμε 25 συναδέλφους από κορονοϊό. Δεν ζητάμε να στηθούν ανδριάντες στη μέση της πλατείας όπως συμβαίνει στις Ένοπλες Δυνάμεις ακόμη και εν καιρώ ειρήνης σε ένα ατύχημα. Να χαρακτηριστεί ο θάνατος των συναδέλφων ως εργατικό ατύχημα. Το δικαιούνται οι οικογένειες που βρίσκονται σε απόγνωση.
5000 υγειονομικοί έχουν νοσήσει. Πολλοί σώθηκαν μετά από πολλές ημέρες νοσηλείας σε κλινικές ή σε ΜΕΘ. Και όμως δεν έχουμε ενταχθεί στα Βαρέα και Ανθυγιεινά Επαγγέλματα.
Ούτε συλλυπητήρια για τους θανόντες. Προωθούν την αντίληψη της ατομικής ευθύνης. Αρνούνται να αναλάβουν τις πολιτικές ευθύνες ανοργανωσιάς του Συστήματος, τα ανεπαρκή μέτρα ατομικής προστασίας. Επί ένα χρόνο αντιμετωπίζουμε τον κορονοϊό σε φάσεις και καμία ουσιαστική προετοιμασία και στήριξη του Συστήματος, μέσω της βελτίωσης του εξοπλισμού, των υποδομών, την κάλυψη κενών οργανικών θέσεων, την δημιουργία ΜΕΘ. Για επικοινωνιακούς λόγους μετράνε ως ΜΕΘ τις προσωρινές αυτοσχέδιες. Αφού έχουμε 1100 ΜΕΘ και η χώρα είναι μία υγειονομική περιφέρεια πως κολλήσαμε με 350 διασωληνωμένους.
Όποιος χαλάει το αφήγημα της κυβέρνησης για την επιτυχή αντιμετώπιση διώκεται, διαπομπεύεται.
Οι εμβολιασμοί καθυστερούν. Θα κληθούμε οι πρώτοι που εμβολιασθήκαμε να ξανακάνουμε το εμβόλιο και ακόμη δεν θα έχει επιτευχθεί η ανοσία.
Οι 16000 έκτακτοι υπάλληλοι των Νοσοκομείων καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες καθ’ ότι οι κενές οργανικές θέσεις είναι πάνω από 40000. Τους «στίβει» το Σύστημα στην πρώτη γραμμή της μάχης. Τι άλλο πρέπει να κάνουν να αναγνωριστεί η αξία τους και να μονιμοποιηθούν;
Στο όνομα του κορονοϊού δημιουργείται μία νέα γενιά δεκάδων χιλιάδων συμβασιούχων στη Δημόσια Υγεία σε ομηρία για προφανείς ψηφοθηρικούς λόγους.
Ότι μας συμβαίνει δεν είναι ζήτημα ατομικής ευθύνης. Οι πολίτες πλην ελαχίστων εξαιρέσεων επιδεικνύουν απόλυτη υπευθυνότητα και ψυχραιμία, το αποδεικνύουν και με τη μαζική συμμετοχή στον εμβολιασμό.
Είναι ζήτημα πολιτικής ευθύνης.
Ο Μιχάλης Γιαννάκος είναι πρόεδρος της ΠΟΕΔΗΝ
