Ορισμένα πράγματα έχουν πράγματι ενδιαφέρον να τα παρατηρείς, εφόσον δεν είσαι διατεθειμένος να «παπαγαλίζεις».
Οι πανηγυρισμοί ότι η Αθήνα ζήτησε και πέτυχε να συζητηθεί στο ΝΑΤΟ –και συγκεκριμένα στη συνεδρίαση των Μονίμων Αντιπροσώπων- το θέμα των ελληνοτουρκικών σχέσεων, καλό είναι να σταματήσουν, γιατί γινόμαστε γέλιο σε κάθε νοήμονα άνθρωπο.
Κάποιοι, μάλιστα, «κυβερνητικότεροι της κυβέρνησης», μας πληροφορούν –και …πανηγυρίζουν- ότι βάζουμε και θέμα απόσυρσης του «Όρουτς Ρέις», σίγουροι προφανώς ότι κάποιος δεν θα σκεφτεί να τους ρωτήσει, «μα σήμερα το βάζουμε, ένα μήνα μετά την είσοδό του στην ελληνική υφαλοκρηπίδα;».
Ας ξεφύγουμε όμως από τις γραφικότητες, που ακολουθούν ακόμα και σε τόσο κρίσιμα θέματα και τη μικροκομματική εκμετάλλευσή τους που καθημερινά επιχειρείται και ας πάμε στα πιο σοβαρά: Μπορεί το ΝΑΤΟ να είναι το κύριο(ή, έστω, ένα από τα κύρια) πεδία επίλυσης των ελληνοτουρκικών διαφορών, όταν κατηγορείται ακόμα και από τον ίδιο τον Κυριάκο Μητσοτάκη ότι δεν κρατά ίσες αποστάσεις μεταξύ των δυο χωρών;
Γιατί ο υπουργός Άμυνας κάλεσε τον Γενικό Γραμματέα του ΝΑΤΟ να παρέμβει, σύμφωνα με τη διαρροή του διαλόγου την περασμένη Κυριακή; Δεν γνωρίζαμε ότι ο Γ. Στόλτενμπεργκ θα ζητήσει υποχωρήσεις και από τη χώρα μας;
Και την παρέμβαση του ΝΑΤΟ εννοούσαμε όταν ο πρωθυπουργός προειδοποιούσε τον Στόλτενμπερκ ότι δεν θα δεν θα ανεχτούμε ως χώρα πολιτική ίσων αποστάσεων;
Πολλά τα κρίσιμα ερωτήματα-και θα επανάλθουμε…