Κομμάτι ενός ζωντανού μύθου, του στρατάρχη Γεώργιου Καραϊσκάκη, η τετρασέγγονή του, κ. Λενιώ Λεωνίδα.
Στην καθημερινότητά της, φαντασία και πραγματικότητα γίνονται ένα, καθώς είναι εικονογράφος. «Αντίθετα με τον ‘συμβατικό’ ζωγράφο, που μπορεί να πιάσει ό,τι χρώμα ή υλικό θέλει κι έχει όσο χώρο θέλει για να δημιουργήσει, ο εικονογράφος δημιουργεί κάτω από αρκετούς περιορισμούς. Απαραίτητη προϋπόθεση, να εναρμονίζεται με τον συγγραφέα, καθώς βρίσκονται σε στενή συνεργασία», θα πει η ίδια, η οποία έχει ασχοληθεί με παιδικά βιβλία, κυρίως όμως με σχολικά συγγράμματα.
«Η φαντασία μου προσπαθεί να μπει μέσα στην ιστορία». Όσο για τα μέσα που χρησιμοποιεί; «Ξεκίνησα με τα παραδοσιακά μέσα: μολύβι, πινέλο, κοπίδι, κολάζ. Με τη βοήθεια της τεχνολογίας πλέον, μπορείς να κάνεις τα πάντα», εξηγεί η απόγονος του Καραϊσκάκη, η οποία μάλιστα συμμετέχει ανελλιπώς στην ετήσια διεθνή έκθεση παιδικού βιβλίου στη Μπολόνια.
Έχει τύχει να εικονογραφήσετε βιβλίο ιστορίας με τον Καραϊσκάκη; «Δυστυχώς, όχι ακόμη!», απαντά γελώντας. «Οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν ότι είμαι απόγονος του ήρωα της Ελληνικής Επανάστασης. Παλιοί μου συνάδελφοι, όταν με είδαν στην τηλεόραση να μιλώ για εκείνον, έμειναν με το στόμα ανοιχτό. Εδώ στη γειτονιά, με έχουν μάθει – με έχουν σταματήσει και στη λαϊκή…». Όταν ήταν παιδί, πώς καταγράφηκε μέσα της η πληροφορία ότι ανήκει στο γενεαλογικό δέντρο με τον τεράστιο ‘ήρωα’; «Άρχισα να το συνειδητοποιώ πολύ μικρή, ήταν κάτι το ιερό στο σπίτι μας. Ξεπερνούσε την απλή ‘περηφάνεια’. Μεγάλωσα περιτριγυρισμένη από κειμήλια, τον αισθάνομαι μέσα στην ψυχή μου. Απ’ την άλλη, νιώθω και την απόσταση από τον ήρωα – στο ‘βάθρο’ του μυαλού μου, τον ατενίζω με θαυμασμό». Συνδετικό κρίκο με τον πρόγονό της, αποτέλεσε η γιαγιά της – η δισέγγονή του.
«Μέσα από τις διηγήσεις της, ήταν εκείνη που με έφερνε πιο κοντά στον ήρωα. Αλλά θυμάμαι και το δέος, την αντιμετώπιση των άλλων στο δρόμο όταν κυκλοφορούσαμε. Υπήρχε ιδιαίτερη εκτίμηση στο πρόσωπό της – μην ξεχνάμε πως ήταν ακόμη σχετικά κοντά χρονικά στην Επανάσταση, το πατριωτικό φρόνημα των ανθρώπων υψηλό. Μία από τις ωραιότερες περιόδους της ζωής της ήταν όταν έλαβε μέρος στις εκδηλώσεις για τα 100 χρόνια από την Επανάσταση – λίγα χρόνια αργότερα, όμως - το 1927 - εξαιτίας της Μικρασιατικής Καταστροφής. Μετά, ήταν ο πατέρας μου. Μου μιλούσε διαφορετικά. Τον θυμάμαι να σχολιάζει πολιτικές καταστάσεις στην πορεία των ετών, λέγοντας: ‘ο Καραϊσκάκης τώρα θα είχε κάνει αυτό…’». Πώς συμπυκνώνει η κ. Λενιώ Λεωνίδα το προφίλ του ήρωα; «Γεννήθηκε σε μία σπηλιά, ήταν αγνώστου πατρός, φορούσε φουστανέλα, ήταν γενναίος. Συνδύαζε ένα σωρό ετερόκλητα στοιχεία και κατάφερε να ανέλθει στην ιεραρχία, έγινε στρατάρχης. Ήταν μία άγρια, ατίθαση ελληνική ψυχή. Μπορώ να πω, πως ήταν ο πιο δημοφιλής ήρωας – έπαιξε ρόλο και η αθυροστομία του. Αυτό σοκάρει κάπως τα παιδιά μου αλλά τους εξηγώ ότι όλοι τότε μιλούσαν έτσι. Ο Καραϊσκάκης, λίγο παραπάνω…».