Άλλη μια αφανής ηρωίδα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου πέρασε στην αιωνιότητα. Η Ντίνα Νικολοπούλου φοιτήτρια στο τμήμα Πολιτικών Μηχανικών στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο το 1973, σύντροφος και μετέπειτα σύζυγος του Γιάννη Σμπώκου που μαζί του υπέστη τις διώξεις της χούντας αλλά και μετέπειτα την βάσανο της πολιτικής του εμπλοκής και των γνωστών διώξεων που επακολούθησαν.
Ο Γιάννης Σμπώκος την αποχαιρέτησε παρουσία λιγοστών συγγενών ζητώντας της τρεις φορές «συγνώμη» για όσα πέρασε εξ αιτίας της δικής του περπατησιάς:
«Αγαπημένη συντρόφισσα της ζωής μου, Ντίνα μου
Όταν σε πρωτογνώρισα ήσουν 16 χρονών μαθήτρια Λυκείου κι εγώ φοιτητής του Πολυτεχνείου. Υποτίθεται ότι είχα αναλάβει προγυμναστής σου στα μαθηματικά αλλά με ξεπερνούσε η εξυπνάδα σου και η ικανότητα σου να «μαθαίνεις» χωρίς να «διαβάζεις»!!!. Αυτό το κορίτσι της νιότης μου αποχαιρετάω εδώ σήμερα.
Εκείνη την πρώτη γνωριμία την ακολούθησαν 50 χρόνια κοινής ζωής που σημαδεύτηκαν από την γέννηση των παιδιών μας, της Πατρούλας και του Κωστή μας, αλλά και από πολλές επαγγελματικές και προσωπικές επιτυχίες, καθώς υπήρξες μια σπουδαία πολιτικός μηχανικός, με φαντασία και άκρατο επαγγελματισμό.
Δεν έλειψαν όμως και μεγάλα προβλήματα και πίκρες, εξαιτίας της εμπλοκής μου με την πολιτική.
Το ξέρω ότι κατά βάθος δεν συμφωνούσες με αυτή μου την επιλογή αλλά υπέμεινες αγόγγυστα τα δεινά που μας επιφύλαξε, για το χατίρι μου, για να μην με στενοχωρήσεις περισσότερο.
Ο χειρότερος όμως τιμωρός είναι η συνείδηση μας.
Αμέτρητες ήταν οι φορές που σου ζητούσα νοερά συγγνώμη.
Τότε που αναγκάστηκες να μείνεις 7 χρόνια μακριά μου στην Αμερική – με την υγεία σου να κλονίζεται ανεπανόρθωτα.
Η απουσία μου σε πόνεσε μα δεν σε λύγισε.
Στάθηκες όρθια, δίπλα στον Κωστή μας, βράχος σωστός και πάντα κοντά του, μέχρι να τελειώσει τις σπουδές του, έχοντας πάντα στήριγμά σου την κόρη μας και τη φροντίδα της, αλλά και τη χαρά που μας χάρισε με τη γέννηση των εγγονών μας.
Όσες φορές όμως κι αν σου ζητούσα συγγνώμη, με τη σκέψη μου, δεν έφταναν για να ησυχάσει η ψυχή μου.
Ολόκληρη η ζωή σου αγαπημένη μου ήταν ένας αγώνας για την οικογένειά μας. Εσύ, η λατρεμένη μητέρα των παιδιών μας με τα κρυμμένα σου φτερά κατάφερνες, σε κάθε δύσκολη στιγμή της οικογένειας μας, να ίπτασαι και να μας απλώνεις το χέρι, να μας παρηγορείς και να μας χαϊδεύεις το κεφάλι σαν φύλακας άγγελος όλων μας.
Με σεμνότητα, ευαισθησία, ευγένεια και καλοσύνη ήσουν πάντα εκεί. Δίπλα μας και στήριγμά μας. Ήσουν πάντα η τρυφερή ευαίσθητη και γλυκιά γυναίκα μου με την όμορφη και ευγενική ψυχή.
Και να τώρα εδώ, με εσένα να φεύγεις, και να αφήνεις κενή τη θέση σου στο σπίτι μας, στη ζωή μας μα όχι στην καρδιά μας.
Εκεί θα είσαι πάντα ζωντανή, γιατί η αγάπη είναι πιο δυνατή από τον θάνατο.
«Ο μόνος τρόπος που μπορώ εσένα να ξεχάσω
είναι της σκέψης τα φτερά να κόψω ή να σπάσω»…
Ο Γιάννης Σμπώκος που ήδη έχει συμπληρώσει 508 παρουσίες σε Δίκες για εξοπλισμούς που εμπλέκεται είτε ως κατηγορούμενος, είτε ως μάρτυρας απευθύνθηκε στην σύζυγο του με μια τελευταία φράση που τον αφορά προσωπικά :
«Όσο για μένα, Τα κατάλαβα τελικά, Ντίνα, όλα. Και την ουτοπία της πολιτικής, όταν πιστεύεις ότι μπορείς να αλλάξεις τα πράγματα και τις σκοπιμότητές της που σε συνθλίβουν όταν βρεθείς τη λάθος στιγμή σε λάθος μέρος. Το μόνο λάθος που δεν έκανα, ήταν πως σ’ αγάπησα πολύ.
Συγγνώμη καλή μου.
«Φεγγάρι μου χαμήλωσε να γράψω με μελάνι
στο κύκλο σου την αφορμή που δυστυχή με κάνει»
