«DEFEA 2025»: Τα φώτα έσβησαν, τα πυροτεχνήματα σταμάτησαν και κάθε κατεργάρης επέστρεψε στον πάγκο του!
Ελάτε τώρα να προσεγγίσουμε με σοβαρότητα την νέα πραγματικότητα που διαμορφώνεται στον χώρο της Αμυντικής Βιομηχανίας σε εθνικό και πανευρωπαϊκό επίπεδο.
Ελάτε να πούμε αλήθειες όσο πικρές και εάν είναι.
Όνειρο απατηλό το 25% ελληνική προστιθέμενη αξία σε κάθε νέα αγορά
Πυροτέχνημα είναι το 25% ελληνική προστιθέμενη αξία σε κάθε προμήθεια αμυντικού συστήματος από τις ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις. Ακούστηκε από επίσημα χείλη στην DEFEA όπου γελάγανε και τα παντζούρια. Η εγχώρια αμυντική βιομηχανία στα φόρτε της 2000 – 2004 μετά κόπων και βασάνων και με το βούρδουλα του υπουργείου Άμυνας μπόρεσε να εκτελεί μέχρι το 13% ελαχίστων εξοπλιστικών προγραμμάτων. Σήμερα 20 χρόνια μετά που η αμυντική βιομηχανία έχει υποστεί ολική καθίζηση, η ελληνική προστιθέμενη αξία έχει μειωθεί στο 3%. Επομένως για να φτάσεις από το 3 στο 13% (το 25% είναι όνειρο απατηλό) απαιτείται μεγάλος κόπος και αρκετός χρόνος. Πρόκειται για μια επίπονη και επώδυνη διαδικασία που πρωτίστως απαιτεί αυστηρό και συνεχή έλεγχο απο το υπουργείο Άμυνας ως πελάτης και το υπουργείο Οικονομικών ως χρηματοδότης.
Η εμπειρία της δεκαετίας 1995-2005 έχει δείξει ότι απαιτείται συγκεκριμένη υπηρεσία -ίσως και υφυπουργός- που να ασχολείται αποκλειστικά σε καθημερινή βάση με την πορεία εξέλιξης των προγραμμάτων συμπαραγωγής , να διαπιστώνει εάν τηρούνται οι χρόνοι διότι κάθε καθυστέρηση παράδοσης του υποσυστήματος φέρνει πιο πίσω την παράδοση του κεντρικού προγράμματος και δημιουργείται ένας «φαύλος – κύκλος» όπως συνέβαινε κατά το παρελθόν με τα περισσότερα εξοπλιστικά προγράμματα πχ πρόσκτησης σκαφών , αναβάθμιση αεροσκαφών …
Εάν την δεκαετία του 90 στα προγράμματα συμπαραγωγών είχαν προκύψει «Χ» προβλήματα εξ αιτίας του χαμηλού δείκτη αξιοπιστίας και τους χρόνους παράδοσης των υλικών, στην τρέχουσα περίοδο τα προβλήματα αναμένεται να είναι κατά πολύ περισσότερα διότι σήμερα η εγχώρια αμυντική βιομηχανία τελεί υπό κατάρρευση. Έχει διασωθεί ένας μικρός αριθμός εταιρειών που σε μικρή κλίμακα διαθέτουν εξειδικευμένο προσωπικό και αξιόλογο μηχανολογικό εξοπλισμό οι οποίες έχουν προοπτικές περαιτέρω ανάπτυξης.
Οι δε κρατικές αμυντικές βιομηχανίες έχουν απαξιωθεί εντελώς αφού λειτουργούν με ενοικιασμένο προσωπικό και χωρίς σοβαρές επενδύσεις.
Για να δείτε την σημασία που είχαν τα Αντισταθμιστικά Ωφελήματα σε κάθε μεγάλη προμήθεια που έκοψε ο Βενιζέλος:
Ακόμη και σήμερα 20 χρόνια μετά την υπογραφή του προγράμματος αγοράς των αρμάτων, η ΜΕΤΚΑ δουλεύει με τα εργαλεία των Α Ω του προγράμματος των αρμάτων Leopard που υπογράφτηκε το 2004 ! Βάσει της Ελληνικής νομοθεσίας τα μηχανήματα (εργαλεία) που παραχωρούνται από την κατασκευάστρια εταιρία στην ελληνική αμυντική βιομηχανία για να εκτελεστεί το υποκατασκευαστικό έργο τυπικά ανήκουν στο Ελληνικό Δημόσιο το οποίο και οφείλει να έχει τον έλεγχο για την προστασία τους και την εύρυθμη λειτουργία τους.
Επομένως με τα σημερινά δεδομένα και τους υπάρχοντες παίκτες η εγχώρια αμυντική βιομηχανία δεν μπορεί να θέσει μεγαλεπήβολους στόχους αύξησης του ποσοστού της ΕΠΑ , εκτός και εάν μπουν στον χώρο της Αμυντικής βιομηχανίας τα μεγάλα πορτοφόλια όχι για να κάνουν «αρπαχτή» και το ντελίβερι της μίζας σε πολιτικούς, στρατιωτικούς και «μεγαλοδημοσιογράφους» – εκδότες της συμφοράς όπως έπρατταν την χρυσή δεκαετία 1995-2005, αλλά για επενδύσουν σοβαρά.
Η πρόσφατη απόφαση της ΕΕ για δημιουργία Ενιαίας Ευρωπαϊκής Αμυντικής Βιομηχανίας συνοδευόμενη με το «Πακέτο Ούρσουλα» των 800 δις σαφώς και αποτελεί δέλεαρ για το ελληνικό επιχειρείν.
Το Μέγαρο Μαξίμου ενθαρρύνει μεγάλους επιχειρηματικούς Ομίλους (φίλα προσκείμενους στον πρωθυπουργό) να εξετάσουν το ενδεχόμενο εμπλοκής τους και στο κομμάτι της αμυντικής βιομηχανίας.
Τρία μεγάλα επιχειρηματικά σχήματα μπαίνουν με φόρα στους εξοπλισμούς
Αυτή την στιγμή εκκολάπτονται τρία μεγάλα σχήματα απο παραδοσιακούς επιχειρηματίες με παλιό και φρέσκο χρήμα που προς το παρών δείχνουν ότι είναι διατεθημένοι να επενδύσουν στην Άμυνα.
Μόνο για το ξεκίνημα το κάθε σχήμα για να είναι βιώσιμο και για να μπορεί να σταθεί σε ευρωπαϊκό επίπεδο θα πρέπει να έχει στον κουμπαρά του πάνω από 70 εκατομμύρια ευρώ.
Ήδη τα υπό εκκόλαψη κονσόρτιουμ έχουν ξεκινήσει έρευνα αγοράς για την εξαγορά κρατικών και ιδιωτικών εταιριών με μεγαλύτερο ενδιαφέρον τις δύο παραδοσιακές κρατικές αμυντικές βιομηχανίες ( ΕΑΣ & ΕΑΒ ) και τις 100 και πλέον startups εταιρίες που είναι διάσπαρτες στο χακί πάρκο. Οι κινήσεις είναι συγκεκριμένες:
- Πρώτο βήμα η ανεύρεση εταιριών προς πώληση, σκελετών για την ακρίβεια. Αναμένεται να πέσει αρκετό χρήμα στους σημερινούς ιδιοκτήτες για να αποσυρθούν από τις εταιρίες τους.
- Δεύτερο βήμα η ανεύρεση του ακριβούς αντικειμένου που θα επικεντρωθεί το κάθε σχήμα και το οποίο θα στοχεύει την διεθνή αγορά, πρωτίστως την εγχώρια και την Ευρωπαϊκή.
- Τρίτο βήμα ο καθορισμός πλάνου βιωσιμότητας και κερδοφορίας.
- Τέταρτο βήμα η έγκριση και ευλογία του επιχειρηματικού πλάνου από το Μέγαρο Μαξίμου και προσωπικά από τον πρωθυπουργό ο οποίος προφανώς εκτελεί και χρέη διαμεσολαβητή στην Ευρώπη για να ενταχθεί το κάθε σχήμα χωριστά στο ενιαίο ευρωπαϊκό αμυντικό οικοσύστημα που θα αιμοδοτείται από το πακέτο των 800 δις ευρώ της Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν.
Ο «ειδικός απεσταλμένος» στο Παρίσι
Για την προώθηση του παραπάνω «οδικού χάρτη» συστάθηκε η Γενική Γραμματεία Εθνικής Ασφάλειας που υπόκεινται απευθείας στον πρωθυπουργό. Το συγκεκριμένο χακί πρότζεκτ ο Κ. Μητσοτάκης το ανέθεσε στον Θάνο Ντόκο ο οποίος τα προηγούμενα χρόνια λειτουργούσε ως «ειδικός απεσταλμένος» του πρωθυπουργού στο Παρίσι για τις απευθείας αναθέσεις στην Dassault για τα μαχητικά Rafale και στην NAVAL για τις φρεγάτες Belharra. Ταυτόχρονα ο Θάνος Ντόκος λειτουργούσε ως ο άτυπος σύμβουλος του πρωθυπουργού επι όλων των εξοπλιστικών και για τον λόγο αυτό είχε απευθείας συνεννοήσεις με Γενική Διεύθυνση Εξοπλισμών παρακάμπτοντας τον υπουργό Άμυνας, ιδίως τον Νίκο Παναγιωτόπουλο.
Ορισμένοι παρατηρητικοί επιχειρηματίες είχαν εντοπίσει τον ειδικό ρόλο του Θάνου Ντόκου στους εξοπλισμούς και επεδίωκαν επαφές μαζί του. Αυτοί οι επιχειρηματίες ήταν από τους πρώτους που μπήκαν στην λίστα που κατάρτισε ο Θ. Ντόκος για να προσκληθούν στο Μέγαρο Μαξίμου για την σύσκεψη που έγινε υπό τον πρωθυπουργό για το μέλλον της αμυντικής βιομηχανίας…
Το δίλημμα για τα μεγάλα επιχειρηματικά ψάρια
Αυτές τις ώρες το δίλημμα για τα μεγάλα ψάρια του ελληνικού επιχειρείν είναι αν αξίζει τον κόπο να μπλέξουν σ’ έναν σκοτεινό και άγνωστο γι’ αυτούς χώρο;
Αναλόγως πώς θα το δουν. Ως μια συνηθισμένη μπιζνα για να αποφέρει κέρδος ή και κάτι παραπάνω που παραπέμπει στην ιστορική φράση της Βούλας Πατουλίδου: « Για την Ελλάδα ρε γαμώτο»…
Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα της Ευρώπης που δεν διαθέτει αμυντική βιομηχανία εξαιτίας πολιτικών εγκλημάτων που διέπραξαν όλες τις κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης.
Αυτή την φορά, αποτελεί εθνική αναγκαιότητα η Ελλάδα να ανέβει στο ευρωπαϊκό αμυντικό όχημα. Έχει ήδη χάσει την ευκαιρία να συμμετάσχει στα μεγάλα ευρωπαϊκά αμυντικά κονσόρτιουμ , συμπαραγωγής του Μαχητικού Eurofighter , του άρματος μάχης Leopard 3 του προγράμματος ΕΜΒT (European Main Battle Tank), της Γαλλο-ιταλικής Φρεγάτας FREMM(Fregate Europeenne Multi-Mission), των πυραύλων scalp και Meteor που παράγει η MBDA και δεκάδων άλλων προηγμένων οπλικών συστημάτων ευρωπαϊκής συμπαραγωγής.
Η εμμονή της Ελλάδας μέχρι πρότινος να αντιμετωπίζει ιδεοληπτικά με καχυποψία την αμυντική βιομηχανία ως κάτι το «βρώμικο» και το «κακό» οδήγησε στο εθνικό έγκλημα που διαπράχτηκε την δεκαετία του 2000.
Ενώ η Ελλάδα ξόρκιζε την αμυντική βιομηχανία καθώς τα προηγούμενα χρόνια είχε μετατραπεί σε «πλυντήριο» για τις μίζες των εμπλεκομένων στις εγχώριες αμυντικές προμήθειες , η γειτονική Τουρκία από το 2004 που ανέλαβε τα ηνία της χώρας ο Τ. Ερντογάν διαρκώς έκανε αλματώδη βήματα για την ανάπτυξη της Τουρκικής Αμυντικής Βιομηχανίας.
Αποτέλεσε προσωπικό στοίχημα του Ταγιπ Ερντογάν που χρόνο με τον χρόνο το κέρδιζε παράγοντας καινούργια αμυντικά συστήματα προηγμένης τεχνολογίας με αποκορύφωμα τα drones Bayraktar που απογείωσαν διεθνώς την Τουρκική Αμυντική βιομηχανία. Και όσο η τουρκική αμυντική βιομηχανία σημείωνε ανοδική πορεία, η ελληνική αμυντική βιομηχανία είχε αντίστροφη, καθοδική πορεία , πιάνοντας πάτο…
Προϋποθέσεις για να γίνει κάτι σοβαρό αυτή τη φορά στην εγχώρια αμυντική βιομηχανία και για να μην εκθειάζουμε μόνο τα επιτεύγματα των γειτόνων ( βλέπε Γεραπετρίτη για τουρκική αμυντική βιομηχανία) είναι:
- Μακροχρόνιος σχεδιασμός.
- Παραγγελίες σημαντικού ύψους και ανάθεση της υποστήριξης για 8 με 10 χρόνια.
Άραγε υπάρχουν έλληνες μεγαλοεπιχειρηματίες με βιολογικό τράτο μέχρι το 2055 που σήμερα αισθάνονται ως εθνική ανάγκη να κάνουν άλλο ένα επιχειρηματικό ταξίδι σε μια άγνωστη γι αυτούς θάλασσα ρισκάροντας λεφτά και κέρδη ;
Τίποτε μην θωρείτε δεδομένο. Ίδωμεν.
