Δεν έχει ακουστεί για πολιτικούς τόσο καθαρά και με τόση αγανάκτηση: «Βγάλτε τον σκασμό επιτέλους, δεν είναι όλα επικοινωνιακή πολιτική».
Δεν το είπε κάποιος ανεύθυνος εισβολέας στο πλάνο μιας ζωντανής τηλεοπτικής σύνδεσης. Ούτε απομεινάρια του «κινήματος», με το απεχθές «γ… Μητσοτάκη».
Αυτοί που ζήτησαν από τους κυβερνητικούς να «βγάλουν τον σκασμό» αυτή την ώρα, είναι οι εποχικοί πυροσβέστες – οι ήρωες του θέρους.
Οι άνθρωποι που «ταξιδεύουν άυπνοι σε όλη τη χώρα» και δίνουν τη μάχη μέρα και νύχτα, στα πύρινα μέτωπα.
Πέφτουν αποκαμωμένοι στην άσφαλτο, όπως είδαμε στην τρομερή εικόνα από τη Χίο και βρίσκουν κουράγιο να σηκωθούν πάλι και να ορμήσουν στις φλόγες με τη μάνικα στο χέρι.
Δεν το είπαν μόνο στη Σοφία Βουλτεψη, που τα βρίσκει όλα καλά καμωμένα στην οργάνωση της πυρόσβεσης, εκτός από ένα: την ανεπάρκεια εθελοντών.
Το πιάσαμε το υπονοούμενο. Δεν φταίει η κυβέρνηση και το κράτος που αποδεικνύονται, «ως κατ έτος ούτω και εφέτος», απροετοίμαστοι.
Φταίνε οι πολίτες, που δεν σπεύδουν να καταταγούν σε εθελοντικά σώματα κατά της πυρκαγιάς…
Η πρώην δημοσιογράφος -με τον καημό ότι έμεινε πάλι εκτός κυβέρνησης- άρπαξε την ευκαιρία να κάνει γνωστή την παρουσία της, με τον μόνο τρόπο που ξέρει καλά: την πρόκληση.
Περισσότερο θορυβώδης τηλεοπτική περσόνα και λιγότερο πολιτικός, συναγωνίζεται τον Πολάκη, τον Άδωνη και άλλες «καλτ» φιγούρες, σε ακρότητες – πότε στη Βουλή και πότε στα κανάλια.
Ο αποδέκτης της προτροπής «σκασμός επιτέλους», δεν ήταν μόνο η ίδια -για την αντιφατική αξίωση για εθελοντές- με μια κυβέρνηση που μόνο τις αξίες που παρακινούν σε εθελοντισμό δεν υπηρετεί.
Ποια συμμετοχική κουλτούρα μπορεί να καλλιεργηθεί με τους «Φραπέδες» και του «Χασάπηδες» με τις «Φεράρι της Πόπης; Με το δημόσιο σύστημα στην υπηρεσία των ημέτερων και των εργολάβων – και πάντως όχι των πολιτών.
Το «σκασμός» -που εκτοξεύουν οι πιο χρήσιμοι άνθρωποι αυτή τη στιγμή στη χώρα-είναι συλλογική οργή για όλο το «σύστημα Μητσοτάκη».
Για την κυβέρνηση που μεταβολίζει κάθε φορά την αδράνεια και την αποτυχία της σε απόπειρα επικοινωνιακής κυριαρχίας.
Πάρτε για παράδειγμα τον Πρωθυπουργό. Την ώρα που κατά κυριολεξία καίγεται η Ελλάδα, οργάνωσε παράσταση… συμβολής του στην αντιμετώπιση της συμφοράς, εξίσου εξοργιστική.
Ποιο σκοπό εξυπηρετούσε η σύσκεψη στο πολύπαθο υπουργείο Πολιτικής Προστασίας – εκτός από τον καλλωπισμό του προφίλ του; Έστω και αν αυτή τη φορά παρέλειψε το σκέλος της παρουσίας του στο πεδίο.
Σε τι επηρέασε την κατάσβεση ότι «προέδρευσε σε διυπουργική και διακλαδική σύσκεψη, για την πορεία αντιμετώπισης των πυρκαγιών»;
Αν ήθελε να ενημερωθεί γενικά, μπορούσε να ανοίξει την τηλεόραση, ή να τηλεφωνήσει στους υπουργούς του.
Αν επρόκειτο για ειδική ενημέρωση, αλίμονο αν δεν την είχε ήδη και έπρεπε να μαζέψει καμιά δεκαπενταριά ανευθυνοπεύθυνους για να του εξηγήσουν.
Αν πάλι δεχθούμε τη θεωρία του «συντονισμού», πρόκειται για ομολογία αποτυχίας.
Αν για να λειτουργήσει ο κυβερνητικός και κρατικός μηχανισμός σε μια έκτακτη κατάσταση χρειάζεται να κάνει τον συντονιστή ο Πρωθυπουργός, εξηγείται γιατί με την πρώτη φλόγα καίγονται τα πάντα.
Οι χοντράδες της Σοφίας ως δικαιολογία, τον αφορούν: πάτησαν στον κάλο την κοινωνία – και καλά ξεμπερδέματα.
