Η ανατροπή της ανατροπής της ανατροπής κάπως έτσι θα μπορούσε να προσδιορισθεί το στίγμα του ακροδεξιού Ζεμούρ , που χωρίς να έχει αναγγείλει την υποψηφιότητα του για τις εκλογές της Άνοιξης του 2022 έχει αναστατώσει ήδη την πολιτική σκηνή της Γαλλίας. Το 2017 το αδιανόητο σενάριο να εκλεγεί Πρόεδρος η Λεπέν στο δεύτερο γύρο της προεδρικής εκλογής δεν μπορούσε πλέον να αποκλεισθεί καθώς ο απερχόμενος πρόεδρος Ολάντ με την δημοτικότητα του στα Τάρταρα συμπαρέσυρε στην πτώση του την Αριστερά ενώ ο υποψήφιος της Γκολικής Δεξιάς Φιγιόν δεν μπορούσε να συσπειρώσει την εκλογική του βάση.
Τότε ήλθε η ανατροπή Μακρόν που συσπείρωσε την Αριστερά και μεγάλο μέρος της Κεντροδεξιάς και έτσι έκλεισε ο δρόμος της Λεπέν για το Μέγαρο των Ηλυσίων. Αν το 2017 εξαερώθηκε το Σοσιαλιστικό Κόμμα στις Ευρωεκλογές του 2019 συρρικνώθηκε η εκλογική βάση της Κεντροδεξιάς μια εικόνα που ανατράπηκε στις περιφερειακές εκλογές του 2021. Το 2021 η Γκολική Δεξιά εκτοξεύθηκε εκλογικά και έδωσε την αίσθηση ότι ο Μακρόν και ο Μακρονισμός είναι παρένθεση που όπου να είναι θα κλείσει , με άλλα λόγια άρχισε να προεξοφλείται η ανατροπή της ανατροπής.
Πολύ πιο σκληρός στην ρητορική του από ότι η Λεπέν, ο Ζεμούρ φαίνεται ότι είναι πιο πολυσυλλεκτικός από ότι η επικεφαλής του Εθνικού Συναγερμού, με μεγάλη διεισδυτικότητα στην εκλογική βάση της Γκολικής Δεξιάς. Ο ίδιος αρνείται τον προσδιορισμό του ως Ακροδεξιού και αυτοπροσδιορίζεται ως Βοναπαρτιστής – Γκολικός. Τα πυρά του Ζεμούρ επικεντρώνονται στους Μουσουλμάνους και Άραβες και έτσι εξηγείται το υψηλό ποσοστό αποδοχής του από αφρικανικής καταγωγής καθολικούς η ακόμη και από Βέρβερους που κατάγονται από την Αλγερία και το Μαρόκο.
Η Λεπέν μετά το 2017 προσπάθησε να κάνει λίφτινγκ στο προφίλ της παράταξης της να πείσει ότι είναι πλέον δεξιά και όχι ακροδεξιά με κορυφαία κίνηση την αλλαγή της ονομασίας από Εθνικό Μέτωπο σε Εθνικό Συναγερμό μια σαφής παραπομπή στον Συναγερμό του Γαλλικού Λαού που ίδρυσε ο Ντε Γκολ το 1947. Αντίθετα ο Ζεμούρ πατάει όλες τις κόκκινες γραμμές που χωρίζουν την Δεξιά από την Ακροδεξιά, μιλά για μαζικές απελάσεις Μουσουλμάνων, αλλά ταυτόχρονα δεσμεύεται να αποκαταστήσει τον Στρατάρχη Πετέν που ήταν επικεφαλής της κατοχικής κυβέρνησης που συνεργάσθηκε με τους Γερμανούς.
Αν τελικά ο Ζεμούρ θέσει υποψηφιότητα τότε θα πρόκειται για την τρίτη ανατροπή στην πολιτική σκηνή της Γαλλίας την τελευταία πενταετία. Τον δρόμο για την Λεπέν πρώτα και για τον Ζεμούρ σήμερα τον άνοιξε ο Σαρκοζί στην προεκλογική εκστρατεία του 2007 όταν υιοθέτησε την ρητορική και την θεματολογία του ακροδεξιού Εθνικού Μετώπου και διεμβόλισε την εκλογική του βάση. Έτσι άρχισαν να σβήνονται οι διαχωριστικές γραμμές Ακροδεξιάς –Γκολικής Δεξιάς δύο παρατάξεις που συγκρούσθηκαν μετωπικά τόσο στην κατοχή στην περίοδο 1940-44 όσο και στον πόλεμο της Αλγερίας. Ο Ζεμούρ αναδείχθηκε τα τελευταία χρόνια σε μηντιακή βεντέτα, καθώς σε κάθε του εμφάνιση προεξοφλείται μια σκληρή ρητορική που καταπατά την πολιτική ορθότητα με αποτέλεσμα η τηλεθέαση να χτυπάει κόκκινο.
Ο Ζεμούρ δεν είναι ο γάλλος Τραμπ, είναι κάτι πολύ χειρότερο, είναι η συνέχεια μιας λαϊκιστικής συντηρητικής και φασίζουσας παράδοσης που έχει τις ρίζες της στον 19ο αιώνα ξεκινά δηλαδή από τον Λουδοβίκο Βοναπάρτη συνεχίζεται στα τέλη του ίδιου αιώνα με τον Μπουλανζέ και μεταπολεμικά με τον Πουζάντ. Ο Ζεμούρ κάνει ξανά επίκαιρο τον Μαρξ ο οποίος στην 18η Μπριμέρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη αναρωτιέται πώς μια παρόμοια μετριότητα μπορεί να κυριαρχεί στην πολιτική σκηνή μιάς από τις κυριότερες καπιταλιστικές δυνάμεις. Από την Λεπέν στον Ζεμούρ η Γαλλία παρουσιάζει σταθερά τα τελευταία χρόνια τα νοσηρά συμπτώματα, για να θυμηθούμε τον Γκράμσι, μιας δυναμικής εκφασισμού..