Ο Ζακ Ντελόρ, ένας αυθεντικός σοσιαλιστής, άφησε την τελευταία του πνοή την Τετάρτη 27 Δεκεμβρίου σε ηλικία 98 ετών. Η ιστορία θα θυμάται ωστόσο, ότι ήταν ένας από τους μεγάλους Χριστιανοδημοκράτες, πρόθυμος να αλλάξει την πορεία των πραγμάτων, που τελικά δημιούργησε την Ευρωπαϊκή Ενωση. Διορισμένος το 1985 ως επικεφαλής της Επιτροπής των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων, ενσάρκωσε τη χρυσή εποχή της Επιτροπής, χτίζοντας μαζί με τον Φρανσουά Μιτεράν και τον Χέλμουτ Κολ, την πορεία προς το ευρώ.
Αξιόλογος οικονομολόγος με εκμοντερνιστικές τάσεις, απέκτησε μεγάλο κύρος. Εργάστηκε στην Τράπεζα της Γαλλίας, υπήρξε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού και ευρωβουλευτής. Τη χρονική περίοδο 1969-1972 ήταν Σύμβουλος του Γάλλου πρωθυπουργού Σαμπάν - Ντελμάς. Στη συνέχεια προσχώρησε στο Σοσιαλιστικό Κόμμα. Το 1981 έγινε Υπουργός Οικονομικών υπό το Μιτεράν.
Αναδείχθηκε πρόεδρος της Κομισιόν τον Ιανουάριο του 1985 και διατήρησε το αξίωμα έως το 1995. Από τη θέση αυτή έθεσε τα θεμέλια για τη δημιουργία της ενιαίας αγοράς και ήταν επικεφαλής της λεγόμενης επιτροπής Ντελόρ- για τη μελέτη της οικονομικής και νομισματικής ένωσης που συγκρότησε το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο το 1988. Αυτή η επιτροπή πρότεινε το ενιαίο νόμισμα, το ευρώ, κάτι που οδήγησε στη συνθήκη του Μάαστριχτ, το 1992. Το 1994, επέλεξε να μην προχωρήσει περαιτέρω στη συγκεκριμένη δράση, επιστρέφοντας στη μελέτη μιας μεγάλης ιδέας, της ευρωπαϊκής οικοδόμησης.
Σύμφωνα με τη Le Figaro, ο Ντελόρ θα παραμείνει ίσως, στην πολιτική ιστορία της σύγχρονης Γαλλίας, ως ο άνθρωπος που, το 1995, έκανε την αριστερά να χάσει την κατάκτηση των Ηλυσίων.
Στις τότε προεδρικές εκλογές της Γαλλίας, ο Ζακ Ντελόρ αποφάσισε να μην θέσει υποψηφιότητα, επειδή διαφώνησε με την ανασύνταξη στα αριστερά που ενορχηστρώθηκε από τον νέο ηγέτη του κόμματος Ανρί Εμμανουέλι. Αυτό άφησε το πεδίο ορθάνοιχτο για πολλές πιθανές υποψηφιότητες.
Οι δημοσκοπήσεις προέβλεπαν μια εύκολη νίκη για τον τότε 69χρονο Ντελόρ και οι σοσιαλιστές περίμεναν το εν λόγω αποτέλεσμα. Όμως εκείνος, παρουσίαζε τις προθέσεις του με αβεβαιότητα, μέχρι που, σε συνέντευξή του στο TF1 και τη δημοσιογράφο Anne Sinclair, στις 11 Δεκεμβρίου 1994, ανακοίνωσε ότι η απόφασή του ήταν αρνητική. Εκτοτε, πολλοί έχουν αναρρωτηθεί το τι θα είχε συμβεί στη Γαλλία υπό την προεδρία του Ζακ Ντελόρ.
Τα πρώτα χρόνια και η επαφή με την «ανισότητα ευκαιριών»
Γεννήθηκε το 1925 σε μια καθολική οικογένεια και υπήρξε μαθητής γυμνασίου κατά τη διάρκεια της Κατοχής. Ακόμη, ήταν μέλος της Χριστιανικής Εργατικής Νεολαίας (JOC).
Αλλά το 1945 εντάχθηκε στο Λαϊκό Ρεπουμπλικανικό Κίνημα (MRP), ένα κόμμα που προέκυψε από την Απελευθέρωση, όπου βρέθηκαν οπαδοί της χριστιανικής δημοκρατίας. Το εγκατέλειψε ωστόσο γρήγορα. Το 1950 ενεπλάκη στη συνδικαλιστική δράση προσχωρώντας στη Γαλλική Συνομοσπονδία Χριστιανών Εργατών (CFTC), η διάσπαση της οποίας θα οδηγήσει αργότερα στη Γαλλική Συνομοσπονδία Εργατών (CFDT).
Λάτρευε την τζαζ και τον κινηματογράφο, ενώ μάλιστα ίδρυσε μια κινηματογραφική λέσχη. Αγαπούσε το ποδόσφαιρο, καθώς και έπαιζε μπάσκετ με την ομάδα Jeanne-d'Arc de Ménilmontant. Η ανθρώπινη επαφή τον βοηθά επίσης να θρέψει τις κοινωνικές του αντιλήψεις.
Έτσι, από το σχολείο, μπόρεσε να συνειδητοποιήσει ότι η ανισότητα ευκαιριών δεν ήταν μια αφηρημένη έννοια, αφού κάποιοι από τους συμμαθητές του είχαν τα μέσα να συνεχίσουν τις σπουδές τους, ενώ άλλοι έπρεπε να μπουν απευθείας στο εργοστάσιο ή στην οικογενειακή επιχείρηση.
Παρέμεινε στην Τράπεζα της Γαλλίας έως το 1962, ακολουθόντας το παράδειγμα του πατέρα του, του εισπράκτορα Louis Delors, έχοντας ανέλθει βήμα προς βήμα στο αξίωμα του γενικού διευθυντή.
Το 1953, ο Jacques Delors εντάχθηκε στο αριστερό καθολικό κίνημα La Vie nouvelle και συνεργάστηκε, με το ψευδώνυμο Roger Jacques, στα σημειωματάρια Reconstruction που εκδόθηκαν από το CFTC. Το 1960 συμμετείχε με τον Μισέλ Ροκάρ στην ίδρυση του Ενιαίου Σοσιαλιστικού Κόμματος (PSU).
Στο La Vie nouvelle, δημιούργησε τη λέσχη Citizens 60. Σύχναζε στο Jean Moulin Club, όπου συναντώνται ανώτεροι αξιωματούχοι, οικονομολόγοι, διανοούμενοι και υπεύθυνοι λήψης αποφάσεων κάθε είδους. Το 1963, απέρριψε την πρόταση του Ροκάρ, που ήθελε να ενώσει τους Citizens 60 με το PSU, αλλά εντάχθηκε το 1965, σε προσωπική βάση, στην ομάδα εκστρατείας του Φρανσουά Μιτεράν, υποψήφιου για την προεδρία της Δημοκρατίας εναντίον του στρατηγού ντε Γκωλ.
Η γέννηση της ενιαίας αγοράς
Το μεγάλο του έργο ήταν η ενιαία αγορά. Ξεκίνησε την ιδέα στις 14 Ιανουαρίου 1985, πριν από τη συνάντηση των Ευρωπαίων βουλευτών στο Στρασβούργο. Την 1η Ιανουαρίου 1993, η ενιαία αγορά έγινε πραγματικότητα. Εν τω μεταξύ, τον Φεβρουάριο του 1988, η Σύνοδος Κορυφής των Βρυξελλών ενέκρινε, όχι χωρίς έντονες συζητήσεις εντός της Επιτροπής, αυτό που, στην ορολογία του Berlaymont, ονομάστηκε «πακέτο Delors »: ένα σύνολο μέτρων που σκιαγραφούν τα οικονομικά περιγράμματα της Ευρώπης για τα επόμενα πέντε χρόνια με συγκεκριμένα, ένα είδος σχεδίου Μάρσαλ για τις πιο μειονεκτούσες περιοχές. Επιπλέον, το 1991 υπογράφηκε η Συνθήκη του Μάαστριχτ, η οποία μολονότι δεν συντάχθηκε από εκείνον, ανταποκρίνεται στις βαθιές του πεποιθήσεις σχετικά με την ευρωπαϊκή οικοδόμηση.