Οι ιαχές του Μουεζίνη από τον μιναρέ της Αγίας Σοφίας, που πλέον κάθε Παρασκευή καλεί τους μωαμεθανούς σε προσευχή, μπορεί να στεναχωρούν τα 2,5 δισεκατομμύρια χριστιανών που βρίσκονται ανά την υφήλιο, ωστόσο αναστατώνουν και προκαλούν ανησυχία και στους μουσουλμάνους του αραβικών χωρών, οι οποίοι αίφνης συνειδητοποιούν ότι βρίσκεται αντιμέτωποι από τη μια με τον οθωμανικό μεγαλοϊδεατισμό του Ερτνογάν και από την άλλη με την έντονη επεκτατικότητα του θεοκρατικού καθεστώτος της Τεχεράνης.
Πλέον γίνεται ολοένα και περισσότερο σαφές προς τις αραβικές χώρες ότι Ιράν και Τουρκία επιχειρούν να αναλάβουν ηγεμονικό ρόλο στην περιοχή, απειλώντας ευθέως τα συμφέροντα τους. Το κακό είναι ότι οι χώρες της Αραβικής χερσονήσου δεν διαθέτουν ενιαίο σχέδιο που θα μπορούσε να αντισταθεί στις τρέχουσες προκλήσεις και να εξασφαλίσουν τα αμοιβαία συμφέροντα τους.
Το ζητούμενο λοιπόν στην παρούσα φάση είναι ο αραβικός κόσμος να σταθμίσει τα γεγονότα και να εξάγει αξιόπιστα και ωφέλημα συμπεράσματα. Για παράδειγμα:
- Η Τουρκία έχει υιοθετήσει το ιρανικό επεκτατικό σχέδιο για διείσδυση και επέκταση της επιρροής του σε ολόκληρο τον αραβικό κόσμο; Ή το τουρκικό σχέδιο έχει πιο μετριοπαθή ερμηνεία του Ισλάμ, διαφορετική από εκείνη του ιρανικού καθεστώτος;
- Θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν από τις αραβικές χώρες οι ίδιες πολιτικές για την αντιμετώπιση του ιρανικού και του τουρκικού συστήματος; Ή απαιτείται διαφορετική προσέγγιση;
Για παράδειγμα το ιρανικό σχέδιο επικεντρώνεται στη διάδοση της θεοκρατικής επιρροής του ολοκληρωτικού καθεστώτος σε αραβικές χώρες, με επίκεντρο κυρίως το δόγμα της «εξαγωγής της επανάστασης». Στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό στις αδυναμίες ασφαλείας που έχουν προκαλέσει πολλές αραβικές χώρες.
Το ιρανικό καθεστώς και οι αντιπρόσωποί του χρησιμοποιούν επίσης το σεχταρισμό για να προκαλέσουν εσωτερικές διαφορές. Στοχευμένα έχουν ιδρύσει πολιτικές και στρατιωτικές οντότητες σε στιλ πολιτοφυλακής εντός των αραβικών χωρών. Αυτές οι πληρεξούσιες πολιτοφυλακές είναι πιο πιστές στο Ιράν παρά στις κυβερνήσεις τους, χρησιμοποιώντας συνθήματα για «αντίσταση» και «απορρίπτοντας την ηγεμονία των ΗΠΑ».
Υποκίνηση
Αντιθέτως το τουρκικό επεκτατικό σχέδιο διείσδυσης στις Αραβικές χώρες - παρά τον κοσμικό χαρακτήρα του τουρκικού συντάγματος - συνδέεται στενά με το πολιτικό Ισλάμ και τους υποστηρικτές του, όπως η Μουσουλμανική Αδελφότητα, η οποία λειτουργεί στον αραβικό κόσμο.
Η Τουρκία μέχρι πριν λίγα χρόνια ήταν γνωστή για τον Κεμαλισμό, τους υψηλούς ρυθμούς οικονομικής ανάπτυξης, την ευημερία και την εξωτερική πολιτική που βασίζεται σε «μηδενικά προβλήματα» με άλλα κράτη. Αλλά τώρα έχει υποστεί δραματικές αλλαγές και εμπλέκεται σε εσωτερικές συγκρούσεις στη Συρία, το Ιράκ και τη Λιβύη...
Η Τουρκία υποστηρίζει και υποκινεί διάφορες πολιτικές ομάδες σε άλλες χώρες της περιοχής και δεν διστάζει να ανακοινώνει δημοσίως ότι σκοπεύει να αναζωογονήσει την Οθωμανική εποχή και να ανακτήσει την ηγετική της θέση στον ισλαμικό κόσμο.
Πλέον η Τουρκία εξάγει «πολιτικό Ισλάμ» σε άλλους, ενώ υιοθετεί ήπια κοσμική ζωή στο σπίτι της. Αυτή η διπροσωπία - υποκρισία επιτρέπει στην Τουρκία να διεισδύσει στον αραβικό κόσμο με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα απο εκείνη του Ιράν.
Ενώ το ιρανικό σχέδιο προσελκύει, ως επί το πλείστον, σιιτικές μειονότητες που είναι διασκορπισμένες σε αραβικές χώρες που υποστηρίζουν το Wilayat Al-Faqih, το τουρκικό σχέδιο στοχεύει στην πλειοψηφία των Σουνιτών.
Ωστόσο και τα δυο συστήματα , το Ιρανικό και το Τουρκικό έχουν στοιχεία «απαλής» αλλά και «σκληρής» ισχύος όσον αφορά τη διείσδυσή τους σε περιφερειακές χώρες.
• Ενώ το Ιράν ελέγχει ένοπλες πολιτοφυλακές στη Συρία, το Λίβανο και το Ιράκ, η Τουρκία έχει πολιτοφυλακές στη Συρία και διατηρεί στρατιωτική παρουσία στο βόρειο Ιράκ, καθώς επίσης εμπλέκεται σε εσωτερική διαμάχη στη Λιβύη.
• Ενώ το Ιράν στρατολόγησε μισθοφόρους από το Αφγανιστάν και το Πακιστάν για να πολεμήσει στη Συρία, η Τουρκία στρατολόγησε μισθοφόρους από τη Συρία, εκτοξεύοντας τους στις αστικές αναταραχές της Λιβύης.
• Ενώ το Ιράν μέχρι στιγμής δεν μπόρεσε να δημιουργήσει μόνιμη στρατιωτική βάση στη Συρία παρά τη διατήρηση εντατικής στρατιωτικής παρουσίας εκεί, η Τουρκία έχει δημιουργήσει πλήθος στρατιωτικών βάσεων, που εκτείνονται πέρα από τον Περσικό Κόλπο έως τη δυτική Λιβύη.
Οι τουρκικές βάσεις
Η Τουρκία :
- Στο Κατάρ δημιούργησε τη στρατιωτική βάση Tariq ibn Ziyad το 2015 και τη βάση Khalid ibn Al-Walid το 2020.
- Στη Σομαλία, ίδρυσε βάση στο Μογκαντίσου το 2017.
- Στο Ιράκ διαθέτει έως και 15 στρατιωτικές βάσεις, με κυριότερη είναι η βάση Baishqa στα περίχωρα της Μοσούλης.
- Στη Συρία έχει μετατρέψει τους σταθμούς παρατήρησης που δημιούργησε βάσει της συμφωνίας Idlib που υπεγράφη με τη Ρωσία τον περασμένο Μάρτιο σε στρατιωτικές βάσεις στο Jarabulus, το Azaz, το Afrin και το Al-Bab.
- Στη Λιβύη άρχισε να λειτουργεί από τον περασμένο Μάιο την αεροπορική βάση Al-Watiya στα δυτικά της χώρας.
Η Τουρκία εφαρμόζοντας την «ήπια μορφή εξουσίας» έχει διεισδύσει στις αραβικές κοινωνίες με τρόπο πολύ πιο εντατικό και διεισδυτικό απ ότι το Ιράν, το οποίο περιορίζεται στη σιιτική μειονότητα.
Η Άγκυρα εκμεταλλευόμενη ότι ιστορικό γεγονός ότι οι Άραβες βοήθησαν τους Οθωμανούς να ιδρύσουν και να επεκτείνουν την κυριαρχία τους , σήμερα προωθεί την μεταγλώττιση και μετάφραση τουρκικών οθωμανικών σαπουνόπερων και ταινιών στα αραβικά.
Στοχευμένες κινήσεις για να διεγείρουν τα ισλαμικά συναισθήματα των Αράβων
Παράλληλα τα τουρκικά πολιτιστικά κέντρα έχουν εξαπλωθεί σε ολόκληρο τον αραβικό κόσμο. Οι περιφερειακές τάσεις της μόδας εμπνέονται πλέον σε μεγάλο βαθμό από το στυλ που λανσάρει η Κωνσταντινούπολη.
Κάτι παρόμοιο είχε συμβεί στον Αραβικό κόσμο σε μικρότερη κλίμακα και με το Ιρανικό μοντέλο κατά τη διάρκεια των επονομαζόμενων μεταρρυθμιστικών προέδρων Hashemi Rafsanjani και Mohammed Khatami.
Οι οικονομικοί στόχοι
Είναι σαφές ότι τόσο τα ιρανικά όσο και τα τουρκικά σχέδια έχουν τις δικές τους οικονομικές επεκτατικές φιλοδοξίες.
•. Το Ιράν επιδιώκει να ελέγξει τους πόρους εξόρυξης της Συρίας και να μονοπωλήσει τις συμβάσεις ανοικοδόμησης στη χώρα, καθώς και να κυριαρχήσει στον ενεργειακό τομέα στο Ιράκ.
• Η Τουρκία εκμεταλλεύεται το αραβικό μποϊκοτάζ του Κατάρ για να εξαγάγει τα προϊόντα της εκεί και να επωφεληθεί από την οικονομική της υποστήριξη για να ενισχύσει το νόμισμά της. Η Τουρκία εκμεταλλεύτηκε επίσης το χάος και τον εμφύλιο σπαραγμό στην Λιβύη, για να υπογράψει μνημόνιο συνεργασίας με το καθεστώς της Τρίπολης με απώτερο στόχο να καταλάβει ορισμένους πόρους πετρελαίου και φυσικού αερίου της Λιβύης.
Το τουρκικό σχέδιο περιφερειακης διείσδυσης, παρά τον κοσμικό χαρακτήρα του τουρκικού συντάγματος, συνδέεται στενά με το πολιτικό Ισλάμ.
Σύμφωνα με τον Δρ Mohammed Al-Sulami:
«Το τουρκικό σχέδιο είναι εξίσου επικίνδυνο με το ιρανικό, καθώς παραβιάζει την κυριαρχία των αραβικών χωρών και σχηματίζει στρατιωτικές και πολιτικές οντότητες πιστές στην Άγκυρα και την Τεχεράνη. Το τουρκικό σχέδιο επιδιώκει να ιδρύσει μια αποικιακή αυτοκρατορία βασισμένη σε μια νεο-οθωμανική ιδεολογία, η οποία συνδυάζει την αποικιακή οθωμανική ιστορία με ένα κοσμικό πολιτικό κράτος, ενώ υποστηρίζει επίσης το πολιτικό Ισλάμ - που αποτελεί ένα αντιφατικό μοντέλο».
Σύμφωνα πάντα με τον Δρ Mohammed Al-Sulami: «Είναι απαραίτητο για τις αραβικές χώρες να εργαστούν για να ακυρώσουν το τουρκικό καθεστώς προτού επεκταθεί περαιτέρω και εισέλθει σε μια πιο επικίνδυνη και σκληρή φάση, όπως συμβαίνει με το ιρανικό καθεστώς, το οποίο επεκτάθηκε λόγω της αποτυχίας της Αραβικών χωρών να το απωθήσουν εγκαίρως».
«Ελέφαντας» στο δωμάτιο του ΝΑΤΟ!
Και ενώ στην Αραβική Χερσόνησο υπάρχει προβληματισμός και ανησυχία με την επεκτατική δράση όχι μόνο του Ιράν αλλά και της Τουρκίας , στις Βρυξέλλες διπλωμάτες του ΝΑΤΟ - σύμφωνα με ανταπόκριση των «The New York Times» παρομοιάζουν την Τουρκία ως τον «ελέφαντα» στο δωμάτιο του ΝΑΤΟ!
Η εκτίμηση των νατοϊκών διπλωματών είναι ότι η Τουρκία γίνεται όλο και πιο «δυναμική, φιλόδοξη και αυταρχική»...
Η διαφοροποίηση της από το νατοϊκό οπλοστάσιο (S-400), οι ενεργειακές της φιλοδοξίες αλλά και η πρόσφατη επιθετική παρέμβαση της στην Λιβύη την έχουν φέρει αντιμέτωπη με βασικές ευρωπαϊκές χώρες μέλη του ΝΑΤΟ όπως την Γαλλία και την Ελλάδα...
Όπως σημειώνουν οι «The New York Times», σύμφωνα με ορισμένους πρεσβευτές του ΝΑΤΟ η Τουρκία αμφισβητεί τις δημοκρατικές αξίες του Οργανισμού και τη συλλογική της άμυνα. Ενώ εκτιμούν ότι η ανοχή που σκανδαλωδώς επιδεικνύει ο Αμερικανός Πρόεδρος Ντόναλντ Τράμπ στον Τούρκο συνάδελφο του Τ. Ερντογάν εκείνος το εκμεταλλευται και το χρησιμοποιεί ως ένα είδος «δωρεάν πάσου».-