Ο Γρηγόρης Αρναούτογλου υποδέχτηκε το βράδυ της Τετάρτης 16 Μαρτίου τη Κωνσταντίνα στο πλατό του «The 2Night Show» και φυσικά η κουβέντα ήρθε και στον πόλεμο στην Ουκρανία.
«Ο πατέρας μου χάθηκε στον πόλεμο. Είναι αγνοούμενος από τον πόλεμο του 1974… Ένας άνθρωπος που έχει ζήσει τον πόλεμο, ξυπνούν μνήμες, καταρρακώνεται η ψυχή σου. Δεν είναι μόνο ότι στενοχωριέσαι. Βιώνεις την παιδική σου ηλικία» είπε η Κωνσταντίνα, η οποία τόσα χρόνια μετά δεν μπορεί να ξεπεράσει στο σοκ και τη φρίκη εκείνης της εποχής.
«Ξέρω τον ήχο από τις σειρήνες και τους βομβαρδισμούς. Ξέρω την αιχμαλωσία γιατί τα δύο μου αδέρφια ήταν αιχμάλωτοι στον πόλεμο. Ξέρω τι θα πει να έχεις ανθρώπους, συγγενείς, αιχμάλωτους και ξέρω και το τελευταίο πλήγμα που κρατάει για χρόνια -άσε τις περιουσίες- ότι έχουμε έναν άνθρωπο και τον περιμένουμε να έρθει».
Και αναφέρθηκε στον πατέρα της, ο οποίος αγνοείται από το 1974, και πλέον η οικογένειά της έχει χάσει και την τελευταία ελπίδα ότι θα μπορούσε να γυρίσει ζωντανός.
Η κατάθεση ψυχής της συγκλονίζει.
«Πριν από κάποια χρόνια πιστεύαμε ότι μπορεί να έρθει και να είναι ζωντανός. Όταν πέρασαν όμως 46 χρόνια -πόσα χρόνια έχουν περάσει από τη εισβολή στην Κύπρο; Έχουμε δώσει DNA και περιμένουμε να τον βρουν μέσα σε έναν ομαδικό τάφο, όπως έχουν βρει τόσος αγνοούμενους. Μιλάμε για 2.000 αγνοούμενους. Και είμαι κι εγώ ένα από τα παιδιά που, όταν γινόταν η ανταλλαγή αιχμαλώτων, ήμουν με την φωτογραφία του πατέρα μου και περιμέναμε να μάθουμε κάποιο νέο από αυτούς που επέστρεφαν πίσω».
Και θυμήθηκε τις στιγμές που έζησε.
«Εγώ, όταν είχε γίνει η ανακωχή ανάμεσα στην πρώτη εισβολή και στη δεύτερη, έφυγα με τον αδελφό μου και πήγα πιο νότια στην Κύπρο. Επειδή ήταν πράσινη γραμμή το σπίτι μας στη Λευκωσία, είχαν έρθει όλοι οι συγγενείς μας από τη βόρεια Κύπρο, από τα χωριά, γιατί οι γονείς μου είναι από την Κερύνεια. Τους φιλοξενήσαμε, δεν ξέραμε γιατί δεν ξέρεις ποτέ που είναι ο εχθρός, υπάρχει μεγάλη σύγχυση όταν βομβαρδίζουν ένα στρατόπεδο που είναι πολύ κοντά στο σπίτι σου, το σχολείο μου ήτανε με πολεμίστρες.
Φύγαμε λοιπόν με τον αδελφό μου και πήγαμε κοντά στην Αμμόχωστο που πιστεύαμε ότι ήταν πολλοί μακριά και οι Τούρκοι δεν θα ερχόντουσαν. Κι όμως, στη δεύτερη εισβολή οι Τούρκοι κάναν περίπατο.
Και το λέω γιατί έχω ζήσει τα γεγονότα. Όταν έρχονταν στο χωριό άνθρωποι από τη βόρεια Κύπρο και μας λέγαν ότι μπήκαν στα σπίτια τους οι Τούρκοι και τους λέμε “καθήστε να σας φιλοξενήσουμε” και σε μισή ώρα έχουν μπει στο χωριό οι Τούρκοι και βλέπεις τα τανκς και φεύγεις μέσα από έναν καταιγισμό πυροβολισμών, είναι πράγματα που τα έχω ζήσει και αυτή τη στιγμή βιώνω την παιδική μου ηλικία. Δεν είναι ότι βλέπω και λέω “α, τι έχουνε πάθει οι άνθρωποι”. Ξέρω πάρα πολύ καλά αυτή την ιστορία, αυτό το δράμα».
Δείτε το σχετικό βίντεο: