Όπως αναφέρεται, παίζουν επομένως καταλυτικό ρόλο στη διαμόρφωση των αναπτυξιακών προοπτικών της εγχώριας οικονομίας και διαμέσου αυτών στη χάραξη της οικονομικής πολιτικής:
Ως εκ τούτου, υπάρχει κίνδυνος η χώρα να μετατραπεί από κοινωνία ενθάρρυνσης της εργασίας σε κοινωνία προστασίας των συντάξεων.
Οι στατιστικές είναι αποκαλυπτικές : ενώ το 2017 σε κάθε άτομο ηλικίας 65 ετών και άνω αναλογούσαν 3 άτομα παραγωγικής ηλικίας (15-64 ετών), ο δείκτης εξάρτησης των ατόμων μεγάλης ηλικίας προβλέπεται 11 να αυξηθεί κατά 20 ποσοστιαίες μονάδες μέχρι το 2040 και η αναλογία να διαμορφωθεί αρκετά κάτω του 1:2.
Συγκεκριμένα, μέχρι το 2070 σε κάθε 10 άτομα παραγωγικής ηλικίας θα αντιστοιχούν περισσότερα από 6 άτομα ηλικίας 65 ετών και άνω. Η αναλογία αυτή γίνεται ακόμη δυσμενέστερη όταν λάβουμε υπόψη μας το δείκτη οικονομικής εξάρτησης, ο οποίος προβλέπεται να αυξηθεί από 62,4 το 2016 σε 80,8 το 2070, 12 αντανακλώντας έτσι αύξηση της οικονομικής επιβάρυνσης των επόμενων γενεών
Κίνδυνος από δικαστικές αποφάσεις
Η Ελλάδα έχει ήδη επιτύχει δραστική περικοπή της δημόσιας δαπάνης που σχετίζεται με τη γήρανση του πληθυσμού και ως εκ τούτου προβλέπεται ότι μεταξύ 2016 και 2070 θα καταγράψει τη μεγαλύτερη μείωση (6,4 ποσ. μον. του ΑΕΠ) από όλες τις χώρες της ΕΕ-28.
Ωστόσο, μια ενδεχόμενη αναθεώρηση επί το χείρον των προβλέψεων του βασικού σεναρίου για το δείκτη οικονομικής εξάρτησης, αλλά και μια επιβράδυνση της συνολικής μεταρρυθμιστικής προσπάθειας, ιδιαιτέρως της μεταρρύθμισης του ασφαλιστικού συστήματος, είναι δυνατόν να εντείνουν τις αυξητικές πιέσεις στο κόστος της γήρανσης, καθιστώντας αμφίβολη τη βιωσιμότητα του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης και πρόνοιας .
Κίνδυνοι
Ακόμη, επισημαίνει πως η ταχεία μείωση του οικονομικά ενεργού πληθυσμού υπονομεύει κάθε προσπάθεια αύξησης των τακτικών δημόσιων εσόδων μέσω της είσπραξης ασφαλιστικών εισφορών και φορολόγησης εισοδημάτων από παραγωγικές δραστηριότητες και δυσχεραίνει την εκπλήρωση της δέσμευσης της χώρας για μεγάλα πρωτογενή πλεονάσματα έως το 2060.
Σε οικονομίες μάλιστα όπως η ελληνική που αντιμετωπίζουν ταυτόχρονα έναν πολύ υψηλό λόγο χρέους προς ΑΕΠ, ο κίνδυνος να μην είναι δυνατή η διατήρηση της δημοσιονομικής ισορροπίας δεν είναι αμελητέος.
Παράλληλα, η γήρανση του πληθυσμού κατ’ ανάγκην συνεπάγεται αλλαγή της σύνθεσης των φόρων, καθώς μεταβάλλει το είδος της φορολογικής βάσης, με μετατόπιση από τη φορολόγηση των εισοδημάτων από εργασία στη φορολόγηση του πλούτου από συσσώρευση αποταμιεύσεων και περιουσιακών στοιχείων και στη φορολόγηση της κατανάλωσης.
Στην περίπτωση που η μείωση του οικονομικά ενεργού πληθυσμού δεν συνδυαστεί με παράλληλη αύξηση της ποσότητας και της ποιότητας του κεφαλαίου καθώς και με την καινοτομία, η ποιότητα της εργασίας φθίνει και διευρύνεται η αναντιστοιχία μεταξύ υφιστάμενων δεξιοτήτων και απαιτήσεων απασχόλησης. Το τελικό αποτέλεσμα είναι η μείωση της συνολικής παραγωγικότητας και η οικονομική στασιμότητα.
Βραχυπρόθεσμα, η μεγαλύτερη συμμετοχή στο συνολικό πληθυσμό των ατόμων 65 ετών και άνω ενισχύει την καταναλωτική δαπάνη λόγω της υψηλότερης ροπής της συγκεκριμένης πληθυσμιακής ομάδας προς κατανάλωση και εν τέλει μέσω της συνολικής ζήτησης αυξάνει το εθνικό προϊόν.
Μεσομακροπρόθεσμα όμως η επίδραση είναι αρνητική, καθώς η μείωση του αριθμού των παραγωγών και των εν δυνάμει καταναλωτών, δηλαδή η μείωση του μεγέθους της εγχώριας αγοράς, διαμορφώνει αρνητικές προσδοκίες για το ρυθμό αύξησης του δυνητικού προϊόντος