Προξενεί κατάπληξη η «επαγγελματική» πολιτική νοοτροπία κάποιων «πρωτοκλασάτων» στελεχών τού τριμνημονιακού ΠΑΣΟΚ που οδεύει για την εκλογή νέου Προέδρου.
Όλοι γνωρίζουν ότι ουσιαστικά ορισμένοι οφείλουν τα αξιώματά τους, καθώς και τις ηθικές, κοινωνικές και υλικές απολαβές που αυτά συνεπιφέρουν, στην κυρία Φώφη Γεννηματά.
Η κυρία Γεννηματά πήρε το σχεδόν εξοβελισμένο από την κεντρική πολιτική σκηνή
μνημονιακό ΠΑΣΟΚ τού 4% και το ανέβασε σε ποσοστά ανάκαμψης.
Η κυρία Γεννηματά κατάφερε να προσπεράσει το αντικοινωνικό, δημοσιονομικό και αδυσώπητο μνημονιακό πνεύμα και την ανάλογη φρασεολογία τής προηγούμενης ηγεσίας, κάτι που το είχε καταστήσει θεραπαινίδα τής μεταλλαγμένης μνημονιακά Νέας Δημοκρατίας.
Η κυρία Γεννηματά άρθρωσε ορθολογικό σοσιαλδημοκρατικό λόγο και μάλιστα καταφανώς προοδευτικότερο τού αριστεροφανούς στα λόγια, αλλά «βικτωριανών» και «νεοθατσερικών» πεπραγμένων του ΣΥΡΙΖΑ, που –μεταξύ των άλλων- με το γ’ γενικευμένο και ανακεφαλαιωτικό Μνημόνιο:
-κατήργησε τον Πολιτισμό τής Εργασίας με το τερατούργημα του ΕΦΚΑ,
-παρέδωσε τον διαχρονικό υλικό και άυλο πλούτο τής πατρίδας στο υπερΤαμείο και τους δανειστές,
-υποτίμησε τις μετοχές των Τραπεζών και τις εκποίησε σε ξένα funds (τα οποία και αγόρασαν αντί «πινακίου φακής» τα δάνεια των Ελλήνων),
-κατέστρεψετην υλική βάση της μικρομεσαίας τάξης, που είναι «conditiosinequanon» της αυτόνομης κοινωνικής της ύπαρξης και του ελεύθερου φρονήματος, δηλαδή και της Δημοκρατίας...
Αν δεν υπήρχε η Φώφη Γεννηματά, που (καίτοι μετείχε στις μνημονιακές συμπράξεις του ΠΑΣΟΚ) ουδέποτε υπήρξε απολογητής τού σκληρού γερμανο-ευρωπαϊκού «επιτιμίου»(κατά τον Ομπάμα) που επιβλήθηκε στην Ελλάδα, δεν θα υπήρχε βουλευτής τού ΠΑΣΟΚ ούτε για ...δειγματοληπτικούς ελέγχους και θα έσβηνε παντελώς η ατυχήσασα αλλά και η «εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα» πάλαι ποτέ προοδευτική δημοκρατική παράταξη.
Την τελευταία μάλιστα περίοδο, ανεξαρτήτως των δημοσκοπικών δεδομένων και της παγιωμένης «μνημονιακής κανονικότητας», που όλοι προσποιούνται ότι ξεπέρασαν, η φρασεολογία και οι προτάσεις τής Φώφης Γεννηματά ήσαν οι πλέον τεκμηριωμένες μεταξύ των μνημονιακών δυνάμεων.
Επομένως, κάθε δημοκρατικός πολίτης, που θέλει να ξεχάσει ότι διαρκώς βαθαίνουμε στη μνημονιακή διακυβέρνηση, θα περίμενε, αυτό το σωτήριο για το ΠΑΣΟΚ πολιτικό ύφος και ο λόγος που εισήγαγε η Φώφη Γεννηματά και αποτελεί λόγο ύπαρξης τού σημερινού ΚΙΝΑΛ, να γίνουν απολύτως σεβαστά από όλους μέχρις ότου αναρρώσει από τη σοβαρή ασθένεια, κάτι που της ευχόμαστε ολόψυχα. Αρκετοί αμήχανοι πολίτες που θέλουν (έστω και για λίγο) να ξεφύγουν από τη μνημονιακή καταβόθρα, θα ήταν πρόθυμοι να στραφούν προς το ΠΑΣΟΚ τού Λόγου που εισήγαγε η κυρία Γεννηματά, αφού απορρίπτουν και τους μνημονιακούς απολογητές αλλά, πολύ περισσότερο, τους τριτομνημονιακούς υποκριτές.
Αυτό όμως προϋποθέτει ότι όλοι οι υποψήφιοι διακόπτουν κάθε προεκλογική δραστηριότητα και κάθε σκέψη «διαμοιρασμού των ιματίων» τού πάλαι ποτέ ελπιδοφόρου ΠΑΣΟΚ και αναμένουν την επαναδραστηριοποίηση της Προέδρου, ομονοώντας ως προς την τοποθέτηση ενός γενικώς αποδεκτού προσώπου που θα ασκούσε προσωρινά τα προεδρικά καθήκοντα.
Το ότι εμφανίζονται διάφοροι «μνηστήρες» τής ηγεσίας και επιμένουν στην εκλογική διαδικασία, ενώ η κυρία Γεννηματά είναι ακόμη κλινήρης, δείχνει μεγάλη αγνωμοσύνη προς το κεντρικό πολιτικό πρόσωπο τού κόμματος, έλλειψη πολιτικής ευπρέπειας, αλλά και κοντόφθαλμη (αν όχι αυτοκαταστροφική) θέαση των πραγμάτων.
Ως εκ τούτου, όσο υπάρχει ακόμη χρόνος συνεννόησης, πρέπει οι «μνηστήρες» αυτοί να δείξουν υπομονή και σύνεση και να αναμένουν την πορεία των πραγμάτων, πολύ περισσότερο που τα θεσμικά και κοινοβουλευτικά όργανα είναι απολύτως ενεργά για να ασκήσουν τα δέοντα, στο λίγο αυτό (ελπίζουμε) χρονικό διάστημα.
Περισσότερη σύνεση πρέπει να επιδείξουν όσοι αποχώρησαν από το ΠΑΣΟΚ είτε λόγω υπερ-μνημονιακής νοοτροπίας είτε λόγω εγωισμού, αφού δεν το έκαναν από ιδεολογία ούτε από πατριωτικό φρόνημα, αλλά για λόγους πολιτικής αυτοσυντήρησης, όπως αυτοί ερμήνευαν τη συγκυρία. Και αυτοί, οι ολοκληρωτικά δηλαδή βουτηγμένοι στη μνημονιακή αλλοτρίωση, αλλά και τα άλλα στελέχη τού ΠΑΣΟΚ που είτε ψήφισαν το γ’ γενικευμένο Μνημόνιο με τον ΣΥΡΙΖΑ είτε προσχώρησαν σ’αυτόν λόγω έλξης από τη μνημονιακή μετάλλαξή του και λόγω κεκτημένης μνημονιακής ταχύτητας, πρέπει να είναι περισσότερο φειδωλοί στις δηλώσεις τους.
Το ότι, ενώ η κυρία Γεννηματά είχε την υπερβολική ευαισθησία να ανακοινώσει ότι δεν συμμετέχει στις εκλογικές διαδικασίες λόγω της υγείας της, αυτοί -όχι μόνο συνεχίζουν- αλλά πολλαπλασιάζονται, διεκδικώντας τη θέση ενός ασθενούντος Προέδρου, δεν θα το συγχωρήσει ποτέ, ακόμη και ο πιο σκληρός μνημονιακός Έλληνας.-
Ο Αλέξης Π. Μητρόπουλος υπήρξε μέλος της ΚΕ του ΠΑΣΟΚ και παραιτήθηκε στις 3-9-2010 μετά την είσοδο τής Ελλάδας στο ΔΝΤ από την κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου. Η δήλωση παραίτησής του ήταν η εξής:
«ΠΡΟΣ:
ΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ
κ. ΓΕΩΡΓΙΟ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ
Κοιν.: κ. Σωκράτη Ξυνίδη,
Γραμματέα ΕΣ ΠΑΣΟΚ
Αθήνα 3-9-2010
Σύντροφε Πρόεδρε,
Είσθε στέλεχος του ΠΑΣΟΚ από τις απαρχές του και βουλευτής του επί μία 30ετία περίπου, διατελέσατε επί πολλά χρόνια Υπουργός και επομένως έχετε την καλύτερη δυνατή γνώση τής πολιτικής ανθρωπογεωγραφίας του Κινήματος.
Εξάλλου, λόγω της συχνής μας επικοινωνίας, κυρίως κατά την περίοδο της Αντιπολίτευσης (1974-1981), γνωρίζετε πολύ καλά τις σταθερές μου απόψεις για τις ιδεολογικές και προγραμματικές προτεραιότητες του Κόμματος που ενταχθήκαμε και το οποίο είχε ως σκοπό να αλλάξει το εξαρτημένο, μεταπρατικό, ελληνικό καπιταλιστικό σύστημα της υπερσυσσώρευσης με δημοκρατικές διαδικασίες, αυξανόμενη λαϊκή συμμετοχή, κοινωνική οικονομία και εθνική αυτονομία. Τις απόψεις μου αυτές προσπαθώ να εκσυγχρονίζω σύμφωνα με τη δική μου θεώρηση της συγκυρίας, χωρίς όμως να χάνω τον στρατηγικό αυτό στόχο, που θεωρώ condiciosinequanon της ευημερίας του λαού μας και της αναβάθμισης του κοινωνικού μας σχηματισμού στον διεθνή καταμερισμό της εργασίας.
Έτσι, έπαιρνα πάντοτε θέση κριτικής υποστήριξης ή και ανοικτής διαφωνίας με τις βίαιες εξουσιαστικές και «πρόθυμες» συστημικές προσαρμογές, που οι κυβερνήσεις του Κινήματος ακολούθησαν (ιδίως από την εκσυγχρονιστική περίοδο και εντεύθεν, οπότε μπήκαν οι βάσεις της πιστωτικής υπερεπέκτασης και της αναντίλεκτης υποδούλωσης της χώρας στους καταπλεονεκτικούς κανόνες της ΟΝΕ).
Στο δίλημμα να γίνω επαγγελματίας πολιτικός «παντός καιρού» (που και τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό θα διακηρύσσει, αλλά και τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές πιστά θα εφαρμόζει) ή να εκφράζω ελεύθερα τις απόψεις μου, με οποιοδήποτε τίμημα, προτίμησα το δεύτερο.
Το ότι το ΠΑΣΟΚ κατέκρινε τα καθεστώτα της κομματικοκρατικήςταξικότητας του υπαρκτού σοσιαλισμού, από τη σωστή θέση της προώθησης του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού μέσω της κοινωνικής οικονομίας, της λαϊκής συμμετοχής και της κοινωνικής απελευθέρωσης («τρίτος δρόμος»), προσέλκυσε πολλά ελπιδοφόρα πνεύματα και αγωνιστές, που τώρα το έχουν εγκαταλείψει λόγω των παραμορφωτικών συστημικών του προσαρμογών.
Προϊούσης της εξουσιαστικής διαθεσιμότητας της κυβερνώσας ομάδας, οι οργανώσεις του Κινήματος έπαυσαν να υπάρχουν ως συνελεύσεις του λαού στις τοπικές κοινωνίες και αντικαταστάθηκαν από έναν εξουσιαστικό-εκλογικό μηχανισμό με αναρίθμητα πολιτικά γραφεία, όπου, με εργαλείο το σταυρό προτίμησης, θεμελιώνεται η διαφθορά των πολιτικών σχέσεων και η συναλλακτική φύση της πολιτικής λειτουργίας και προετοιμάζεται το πρόγραμμα εξαγοράς των κυβερνήσεων εκ μέρους του ξένου επιχειρηματικού κεφαλαίου. Το κόμμα έγινε πλέον, όπως θα έλεγε και ο ΚόλινΚράους, ένα «κόμμα-έλλειψη», όπου πέριξ του Προέδρου περιφέρονται πολλοί σύμβουλοι, Έλληνες και ξένοι, που αγνοούν τις ιδιαιτερότητες της χώρας και εκπροσωπούν ανομιμοποίητες, δημοκρατικά, αντιλήψεις και συμφέροντα.
Επειδή ήλπιζα ότι οι συλλογικές εγχαράξεις των χρόνων της αρυτίδωτης νιότης θα σας είχαν επηρεάσει επαρκώς, ώστε, τώρα, που το νεοφιλελεύθερο πρόταγμα παρουσίασε τις δογματικές του αγκυλώσεις και τις πρακτικές του αστοχίες, να τις επαναφέρετε στην πολιτική πράξη, διαπιστώνοντας και τη μεταστροφή που παρατηρείται σε πολλές χώρες του κόσμου, αλλά και επειδή μου το ζητήσατε ως φίλος, σας υποστήριξα κατά τις εσωκομματικές εκλογές για να αναδειχθείτε Πρόεδρος του Κινήματος. Το ίδιο έπραξα και μετά την ήττα του ΠΑΣΟΚ το 2007, όταν υιοθετήσατε τα σωστά συνθήματα για την αυτονομία της πολιτικής λειτουργίας έναντι των εγχώριων οικονομικών ομίλων και διακηρύξατε την πρώτιστη ανάγκη της λαϊκής συμμετοχής, χωρίς να παραλείψετε ότι για την ανάπτυξη της χώρας απαιτείται η αντικατάσταση του Συμφώνου Σταθερότητας με ένα Νέο Σύμφωνο Πράσινης Ανάπτυξης, Κοινωνικής Αλληλεγγύης και Συνοχής.
Με την άρνησή σας να απαντήσετε στις επιστολές μου, με τις οποίες σας καλούσα (μαζί με άλλους –αξιότερους από εμένα– συντρόφους) να επεξεργαστούμε, μέσω συγκροτημένων συνεδριακών διαδικασιών, ένα ευκρινές και διαβαθμισμένο εναλλακτικό σχέδιο διακυβέρνησης και τις πολιτικές ενίσχυσης του Κοινωνικού Κράτους, πολύ περισσότερο δε με τη γνωστοποίηση των συνδυασμών (ενόψει των εκλογών της 4-10-2009), υποψιάστηκα ότι το ΠΑΣΟΚ, από πλευράς υποκειμενικού δυναμικού, θα κινηθεί πλέον σε κεντροδεξιές νεοφιλελεύθερες θέσεις, αφού είναι γνωστό ότι πολλά από τα νέα του στελέχη (όσα –τέλος πάντων– μπορεί να έχουν και απόψεις) απορρίπτουν μετά βδελυγμίας τις μορφές της κοινωνικής οικονομίας και είναι υπέρ της αγοραίας διευθέτησης των κοινωνικών πραγμάτων.
Αλλά με τη σύνθεση της κυβέρνησης, συνειδητοποίησα ότι σίγουρα θα εφαρμόσει πολιτικές που βρίσκονται δεξιότερα της προηγούμενης κυβέρνησης (που είχε και κάποιες κρατικοπαρεμβατικές αναστολές) και ότι θα τηρήσει πιστά τις οδηγίες του νεοφιλελεύθερου διευθυντηρίου της ΕΕ, που αναπτύσσει πλέον την πολιτική της κοινωνικής αντεπανάστασης.
Η πεποίθησή μου αυτή εδραιώθηκε περαιτέρω, όταν με έκπληξη διαπίστωσα ότι οι εναλλακτικές λύσεις ανανέωσης των ομολόγων του χρέους απορρίπτονται και ότι η κυβέρνηση ακολουθεί με υπερβάλλουσα προθυμία τις εντολές των εκπροσώπων των δανειστών μας. Οδυνηρό ξάφνιασμα επίσης ένιωσα όταν, ακόμη και στενοί σας σύμβουλοι και διαπρεπείς οικονομολόγοι (μεταξύ των οποίων και ο Τζέιμς Κ. Γκαλμπρέιθ) δημοσιοποίησαν ότι σας συμβούλευσαν να λάβετε διαφορετικά μέτρα και συνέστησαν στον ελληνικό λαό, αλλά και στους άλλους ευρωπαϊκούς λαούς (κυρίως του Νότου), να ξεσηκωθούν, αφού η λαϊκή κινητοποίηση είναι το μόνο όπλο που τρομάζει την αλληλοτροφοδοτούμενη στελεχιακά από τις Αγορές Ευρωπαϊκή Επιτροπή.
Το καταπλεονεκτικό Μνημόνιο, η νέα αυτή θανατηφόρα «ζώνη αγνότητας» των «νέων σταυροφόρων» του τραπεζικού κεφαλαίου (που «αποπληθώρισε» την τιμή της εργασίας, αλλά ανέβασε στα ύψη την αξία των αγαθών και τα επιτόκια του διεθνούς δανεισμού της χώρας), είναι τόσο αντι-κοινωνικό, που επέσυρε ακόμη και τις διαμαρτυρίες τού θεματοφύλακα του διεθνούς οικονομικού συστήματος Ντομινίκ Στρος Καν, που αξίωσε από τους Ευρωπαίους για λογαριασμό μας διπλάσιο χρόνο δημοσιονομικής προσαρμογής και αποπληρωμής των δανείων, καθώς και χαμηλότερο τόκο!!!
Δεν φτάνει που οι γερμανικής επίνευσης άκαμπτοι κανόνες της ΟΝΕ επιδεινώνουν εις βάρος της χώρας μας το ισοζύγιο του ενδοευρωπαϊκού εμπορίου, σταθεροποιώντας τις ροές του ακριβού δανεισμού μας προς τις βιομηχανίες της Κεντρικής Ευρώπης (κάτι που δεν αντιλήφθηκαν οι νεοσυντηρητικοί εκσυγχρονιστές του υπερτιμημένου για τους Έλληνες ευρώ και της ανάπτυξης της εικονικής οικονομίας)· δεν εξαρκεί που ο ελληνικός λαός αιμοδοτεί από τη φτώχεια του την ανεργία στις μεγάλες εξαγωγικές χώρες, αλλά οι δανειστές μας απαιτούν από την ελληνική κυβέρνηση, όπως αποκάλυψε και ο Τζέιμς Κ. Γκαλμπρέιθ (με άρθρο του στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία της 27-6-2010 - ένθετο LeMondeDiplomatique) «να ξηλώσει το Κοινωνικό Κράτος». Αυτές οι απαιτήσεις, πλέον, υλοποιούνται, όπως έδειξαν οι νομοθετικές παρεμβάσεις στο ασφαλιστικό σύστημα, αλλά και στη συνάρτηση του Εργασιακού - Ασφαλιστικού εν γένει. Κατακτήσεις ενός αιώνα καταργούνται σε μια στιγμή του νεοφιλελεύθερου χρόνου(!!!) και επιστρέφουμε σε συνθήκες προδημοκρατικής εποχής.
Η προθυμία μας, μάλιστα, για αντικοινωνικές προσαρμογές έφτασε σε τέτοιο σημείο, που αποδεχθήκαμε, πρώτοι απ’ όλους τους Ευρωπαίους, τον ανήκουστο όρο περί αυξήσεως των δαπανών για συντάξεις όχι περισσότερο από το 2,5% του ΑΕΠ μέχρι το 2060, με διπλάσιους ίσως των σημερινών συνταξιούχους, οπότε η σύνταξη θα μεταβληθεί σε «αντίδωρο». Το ΠΑΣΟΚ, διαγράφοντας όσα έλεγε για την καταλήστευση των αποθεματικών του ασφαλιστικού συστήματος και για την επούλωση των άλλων χρόνιων πληγών του, αποδέχθηκε ρυθμίσεις για τα επόμενα 50 χρόνια(!!!), παρότι η επιτήρηση και τα σχετικά κείμενα είναι ονομαστικά τριετούς διάρκειας!!!
Αυτή η παραδοχή συμβολίζει την παντελή μετάλλαξη της ιδέας για το Κοινωνικό Κράτος που είχε το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα, του οποίου οι σημερινοί αρμόδιοι Υπουργοί προσπαθούν να προβάλλουν ορισμένες αγκυλώσεις και παρατυπίες, που οι ίδιοι ανέχτηκαν (αν δεν δημιούργησαν) κατά τα χρόνια της διακυβέρνησής τους, ώστε, μαζί με τους φροντιστηριακά στηριζόμενους δημοσιολόγους των συμφερόντων που κάποτε εσείς καταγγείλατε ότι υπονομεύουν την αυτονομία της πολιτικής, να περάσουν στο λαό ότι αυτό συνιστά σωτηρία του συστήματος και της πατρίδας!!!
Όλα αυτά και πολλά άλλα αλλοιώνουν τη φύση, την ιστορία και τον χαρακτήρα του Κινήματος. Ο ενθουσιασμός μάλιστα, με τον οποίο ορισμένα μέλη της κυβέρνησης τα εφαρμόζουν, υπερακοντίζοντας ως προς την αναγκαιότητά τους και αυτά τα μέλη της «Τριαρχίας», δείχνει ότι «το κάστρο είχε αλωθεί» υποκειμενικά, προτού βρεθεί η χώρα σε κρίση χρέους και εξελιχθεί –και με σφάλματα της κυβέρνησης– σε κρίση δανεισμού.
Δεν γνωρίζω ακόμη τι επίδραση θα έχει αυτή η πορεία στην αμήχανη λαϊκή βάση του Κινήματος. Δεν μπορώ να υπολογίσω πόσες και ποιου μεγέθους ρωγμές θα επιφέρει στο κοινωνικό σώμα και στα στρώματα που ανέδειξαν και συντήρησαν το ΠΑΣΟΚ ως εναλλακτική λύση εξουσίας. Δεν μπορώ να φανταστώ ακόμη το μέγεθος της καταστροφής του ανθρώπινου και κοινωνικού κεφαλαίου της χώρας, καθώς και την ταχύτητα της ήδη εξελισσόμενης μεταναστευτικής ροής «εγκεφάλων».
Αυτό όμως που γίνεται φανερό είναι ότι, με οποιαδήποτε κριτήρια (ιστορικά, πολιτειολογικά, ιδεολογικά, προγραμματικά), το σημερινό κυβερνητικό ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να βρίσκεται στην κατηγορία των σοσιαλιστικών κομμάτων. Ο τεκτονικός σεισμός του μεταβλητού Μνημονίου το έχει μετατοπίσει στο χώρο των νεοφιλελεύθερων κομμάτων, που έχουν αποδεχθεί την επικυριαρχία της Τραπεζικής Διεθνούς, των hedgefunds και των οίκων αξιολόγησης ως φυσική κατάσταση του κόσμου.
Κατ’ ακολουθίαν των ανωτέρω, η μοναδική λυτρωτική πορεία για τη χώρα και το ΠΑΣΟΚ είναι η ριζική μεταστροφή των πολιτικών και των συνειδήσεων. Η συνεδρίαση του Εθνικού Συμβουλίου θα είχε ουσιαστικό περιεχόμενο, εάν μπορούσε να συζητήσει διεξοδικά και ελεύθερα για την καταγγελία του Μνημονίου, για την προετοιμασία του λαού για δύσκολες μεν, αλλά πραγματικά ελπιδοφόρες, μεσομακροπρόθεσμες πολιτικές, για την προσφυγή στο λαό με την ευκαιρία των αυτοδιοικητικών εκλογών, για να απευθυνθούμε στα μέλη και τους φίλους του Κινήματος, με την ελπίδα εξανάστασης της δημοκρατίας της βάσης, αναπτέρωσης του πατριωτικού αισθήματος του λαού μας και αναζήτησης μιας πραγματικής διεθνούς αλληλεγγύης. (Αν όλοι οι ορθολογιστές του κόσμου, ακόμη και οι μετριοπαθείς συστημικοί οικονομολόγοι, έχουν διαπιστώσει τον αδιέξοδο και καταπλεονεκτικό χαρακτήρα των κανόνων της ΟΝΕ, δεν έχουμε παρά εμείς να τους καταγγείλουμε πρώτοι, την ώρα που οι άλλοι επιχειρούν να τους αυστηροποιήσουν.)
Αυτή η συζήτηση μπορεί να γίνει απαρχή συγκρότησης μιας νέας πρότασης για την πορεία της Ευρώπης, ώστε κάποτε να αλλάξουν ριζικά οι κανόνες του παιχνιδιού. Είναι μια ύστατη υπηρεσία που μπορεί να προσφέρει το ΠΑΣΟΚ, εις ανάμνησιν των συλλογικών εγχαράξεων της 3ης του Σεπτέμβρη του 1974, προτού η Ιστορία το καταπιεί ως παντελώς αναξιόπιστο κόμμα, που, όχι μόνο δεν ετήρησε τις αρχές του, αλλά προσχώρησε στο στρατόπεδο του ταξικού αντιπάλου, του οποίου έγινε ζηλωτής των απόψεων και των συμφερόντων. Γιατί, όταν οι οικονομικά επικυρίαρχοι επαινούν την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και τη θεωρούν «δική τους», επειδή δεν ακολούθησε τη βλαπτική για τους δανειστές της πολιτική αλλά την επώδυνη για το λαό συμπεριφορά, τότε η αλλοτρίωση είναι πλήρης. Και η ετυμηγορία της Ιστορίας καταλυτική.
Σύντροφε Πρόεδρε,
Με βάση όλα τα παραπάνω, αντιλαμβάνεστε ότι δεν είναι δυνατόν να παρευρεθώ στην 9η Σύνοδο του Εθνικού Συμβουλίου που αρχίζει σήμερα, αφού καλούμαι να εγκρίνω εκ των υστέρων μια υλοποιούμενη και δεσμευτική με νόμους και διεθνείς συμβάσεις αντικοινωνική πολιτική, σε βάρος του περήφανου λαού μας.
Αθήνα, 3 Σεπτέμβρη 2010
Με συντροφικούς χαιρετισμούς
Αλέξης Π. Μητρόπουλος»
Ο Αλέξης Μητρόπουλος είναι Πανεπιστημιακός και πρόεδρος της ΕΝΥΠΕΚΚ