«Μη παρακαλώ σας μη
μη τη λησμονάτε τη …γειτονιά μου» !
Μια γειτονιά, καταφρονεμένων μεν, με ισχυρό αποτύπωμα δε, χτισμένη μέσα στις μαύρες νύχτες του ´60, με το κλεφτοφάναρο και τον τσιλιαδόρο στην γωνία. Μια γειτονιά «εκτός σχεδίου» που τους χειμώνες την …έπαιρνε ο Σαρανταπόταμος και ξανά μανά σήκωνε κεφάλι μέσα από τα λασπόνερα ! Ήδη διανύει εξήντα χρόνια ζωής , μαρτυρική, ζυμωμένη με στερήσεις, δάκρυ και ιδρώτα που δικαιούται κάποια στιγμή να χαμογελάσει ! Και αυτό το χαμόγελο μπορεί να της το χαρίσει η Εθνική Τράπεζα , ώστε και αυτή, αν και παιδί ενός κατώτερου Θεού, να μπορέσει να αποκτήσει ένα μίνι πάρκο με παιδική χαρά και έναν χώρο για να στεγάσει την πολιτιστική της κληρονομιά.
Καταρχάς να σας συστηθώ:
Είμαστε οι «Λεύκες Παπαδέδε» και τα «Ελληνορώσικα» μαζί. Δυο πόλοι ενός πολιτισμικού μαγνήτη στην είσοδο της Ιερής Πόλης των Ελευσινίων Μυστηρίων.
Το έφερε η μοίρα να γεννηθώ και εγώ σε τούτη την γειτονιά, αρχές της δεκαετίας του ´60, εκεί που ακόμη «φύτρωνε φλισκούνι κι άγρια μέντα κι έβγαζε η γη το πρώτο της κυκλάμινο»…
Ήταν η εποχή της βιομηχανικής ανάπτυξης , όταν «οι χωριάτες παζάρευαν τα τσιμέντα και τα πουλιά έπεφταν νεκρά στην υψικάμινο»….
Η γειτονιά και εγώ μαζί της , «φυτρώσαμε» κάτω από τα φουγάρα της Χαλυβουργικής, εκεί που η αρχαία Ιερά Οδός συναντούσε την κοίτη του Ελευσινιακού Κηφισού, δίπλα στο λίθινο γεφύρι με τα τέσσερα τόξα της Ρωμαϊκής περιόδου (2ος αιώνας μ.Χ.). Ήταν η εποχή που άνθρωποι φτωχοί αλλά παστρικοί απ´ όλη την Ελλάδα κατέφθαναν στην Ελευσίνα για να δουλέψουν στα εργοστάσια που φύτρωναν σαν τα μανιτάρια στο Θριάσειο Πεδίο. Πρόκειται δηλαδή για τον
πρώτο οικισμό εσωτερικής μετανάστευσης που μέσα σε λίγα χρόνια έμελλε να αυγατίσει καθώς υποδέχτηκε τους ξεριζωμένους Έλληνες του Πόντου. Νοικοκυραίοι και αυτοί με τις δικές τους πολιτισμικές αποσκευές και τις ισχυρές παρακαταθήκες των προγόνων τους που διατηρούν έως και σήμερα, ως κόρη οφθαλμού...
Η γειτονιά του μόχθου και της προκοπής. Της δημιουργίας και της αποταμίευσης που δούλευε ασταμάτητα δωδεκάωρα και δεκαοκτάωρα στην φάμπρικα για να αναστήσει, να μορφώσει και να παντρέψει τα παιδιά της. Μια γειτονιά που συνεχίζει την πρόοδο καθώς έχει μπει στον τρίτο κύκλο ζωης με έντονη προσφορά στην γειτονιά , την πόλη και την χώρα.
Ε λοιπόν, αυτή η γειτονιά στα εξηντάχρονα γενέθλια της δικαιούται να έχει ένα «δώρο» απο το χρηματοπιστωτικό ίδρυμα στο οποίο όλα αυτά τα χρόνια εναπόθετε τις οικονομίες της.
Και το «δώρο» μπορεί να είναι μια έντιμη συμφωνία της Εθνικής Τράπεζας με τον Δήμο Ελευσίνας για μεταβίβαση στην Δημοτική Αρχή, έναντι μιας λογικής τιμής, της «ΟΑΣΙΣ», του κτήματος πρώην ιδιοκτησίας Γεωργίου Μυλωνά, για να δημιουργηθεί πνεύμονας πρασίνου και πολυχώρος μνήμης για την εσωτερική μετανάστευση και τον ξεριζωμό του Πόντου.
Είθε , ο «εφιάλτης της Περσεφόνης», με την ανεπανάληπτη μουσική του Μάνου Χατζιδάκη και τη ξεχωριστή φωνή της Μαρίας Φαραντούρη, να διαπεράσει τις καρδιές των αρμοδίων της Εθνικής Τράπεζας που διαχειρίζονται τα ακίνητα που έχουν περιέλθει στην κατοχή της, ώστε να διευκολύνουν τις διαδικασίες και σύντομα η «ΟΑΣΙΣ» να γίνει όαση για τους βασανισμένους κατοίκους της λατρεμένης μου γειτονιάς.
Υ Γ: Με την ευκαιρία νιώθω την ανάγκη να ευχαριστήσω μια ψυχή (Μ.Γ.Μ) που τα τελευταία χρόνια βοηθάει αθόρυβα και αποτελεσματικά την Ελευσίνα. Ελπίζω να μην χρειαστεί να της ζητήσουμε να σπρώξει και πάλι το «κάρο» για να ανθίσει το χαμόγελο στην γειτονιά των καταφρονεμένων.