Αυτό μπορεί να λειτουργεί σαν ελαφρυντικό αν ο μικρός έχει πάρει το μολύβι του διπλανού. Αν όμως ο μικρός είναι έφηβος με βεβαρημένο παρελθόν σκληρής παραβατικότητας, συγκροτήσει μια οργανωμένη ομάδα, διαρρήξουν το γραφείο της διεύθυνσης, μπουν στο μητρώο, αλλοιώνουν συστηματικά όλα τα στοιχεία των μαθητών, απειλούν όποιον το διερευνά, τότε η δικαιολογία μιας τάχα γενικευμένης χαλαρότητας είναι ελάχιστα σοβαρή.
Τέτοιο βεβαρημένο παρελθόν σε ζητήματα κράτους δικαίου έχει η κυβέρνηση: έλεγχος κι εξαγορά του Τύπου, καθυπόταξη ελεγκτικών μηχανισμών, απειλές κατά δημοσιογράφων, παράνομες απαγωγές και επαναπροωθήσεις. Και όταν ο Πρωθυπουργός πιάνεται «κλέπτων οπώρας» με έναν σφιχτό μηχανισμό «συνημμένο» στο γραφείο του για τις «ζόρικες» δουλειές του βαθέος κράτους, τότε τι λέει; «Ήταν νόμιμο, δεν το ήξερα, δεν φταίω, τα ίδια έκαναν κι οι άλλοι».
Τι καταγγέλλει σύσσωμη η αντιπολίτευση; Εμποδίζεται κάθε δυνατή διερεύνηση, δεν απαντάται κανένα ερώτημα, αποκλείονται μάρτυρες και στοιχεία. Την ίδια ώρα πρόθυμοι αναμεταδότες των διαρροών της κυβερνητικής προπαγάνδας κατασκευάζουν κάθε λογής συμψηφισμούς. Χοντροκομμένη επιχείρηση αντιπερισπασμού με στόχο την υπονόμευση κάθε θεσμικής διαδικασίας, τη σχετικοποίηση κάθε παρανομίας, τη στοχοποίηση κάθε κριτικής φωνής.
Τώρα προστίθεται στο θολό τοπίο ακόμα και προσπάθεια για αμφισβήτηση της αξιοπιστίας της λαϊκής ψήφου. Οι εχθροί της πατρίδας βάζουν εμπόδια στη κυβέρνηση, υπονομεύουν τάχα το έργο της με πρόθυμους συνεργάτες στο εσωτερικό της χώρας. Από χτες φιλοκυβερνητικές ομιλούσες κεφαλές στα ΜΜΕ διακινούν το σενάριο ότι οι εχθροί απειλούν να αλλοιώσουν και τη βούληση του λαού. Ο δρόμος μπροστά μας είναι πολύ λασπωμένος. Το αν θα βουλιάξουμε στη λάσπη είναι το μεγάλο ερώτημα.
Την ώρα που πιέζεται η κυβέρνηση από τα αριστερά της για τον πρωθυπουργικό μηχανισμό παράνομων υποκλοπών, έχει κάθε συμφέρον να λέει ότι το ίδιο έκαναν και οι άλλοι. Κι ας αποτελεί αυτό ευθεία προσβολή της κοινής λογικής και απονομιμοποίηση συλλήβδην του πολιτικού συστήματος. Κι ας ευνοεί την ακροδεξιά συνωμοσιολογία και τον αντικοινοβουλευτισμό. Την ίδια ώρα πιέζεται και από τα (ακρο)δεξιά της η κυβέρνηση και σηκώνει θέματα τάξης και ασφάλειας. Θα φάμε πολλή πανεπιστημιακή αστυνομία, Εξάρχεια και μεταναστευτικές εισβολές αυτόν τον χειμώνα. Κι ας είναι αυτή η ατζέντα συνταγή ενίσχυσης του δεξιού εξτρεμισμού.
Τι μας λένε λοιπόν; Η σωτηρία της κυβέρνησης ταυτίζεται με τη σωτηρία της χώρας. Οι πολιτικοί αντίπαλοι είναι εσωτερικός εχθρός. Κάθε δική τους πιθανή κυβερνητική συνεργασία θα ήταν πολιτική τερατογένεση. Η κυβερνητική σταθερότητα ταυτίζεται με την ατομική πολιτική διαδρομή του Πρωθυπουργού. Η λογοδοσία μπαίνει στην κατάψυξη ενόψει κινδύνων για την εθνική ασφάλεια.
Θα τους αφήσουμε να μας τραβήξουν στον πάτο; Ή θα βρεθεί μια πλατφόρμα συνεννόησης πολιτικών δυνάμεων πάνω στη βάση πρωτοβουλιών για την ανασύνταξη του κράτους δικαίου και της δημοκρατίας; Πρέπει να γίνει το δεύτερο. Και στην προσπάθεια αυτή πρέπει να αξιοποιηθεί κάθε θεσμική, πολιτειακή δυνατότητα. Στο κάτω κάτω της γραφής, την ώρα ετούτη πρέπει να τεθούν όλοι οι πολιτειακοί και πολιτικοί παράγοντες προ των ευθυνών τους. Δεν μπορούν να σιγούν ενώ η χώρα φιγουράρει στα διεθνή πρωτοσέλιδα ως το Βίζενγκραντ του νότου και ενώ τα Ευρωπαϊκά όργανα επισήμως πλέον ανοίγουν την Υπόθεση «Κράτος δικαίου στην Ελλάδα».
O Κωστής Παπαϊωάννου είναι πρ. Γενικός Γραμματέας Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων