Ζούμε σε μια εποχή όπου οι λέξεις και οι γραμματικές έννοιες έχουν αλλοιωθεί, παρερμηνευτεί και τελικά κακοποιηθεί, με συνέπεια να έχουν χάσει πλήρως το νόημά τους.
Δηλαδή σε πολλές περιπτώσεις, άλλα θέλουν να πουν κάποιοι, άλλα αισθάνονται, άλλα λένε, άλλα εννοούν και οι δέκτες άλλα καταλαβαίνουν.
Συμπερασματικά έχουμε σοβαρό πρόβλημα επικοινωνίας και συνεννόησης και αυτό δημιουργεί πολλά προβλήματα, τόσο στην καθημερινότητά μας όσο και στο δημόσιο βίο, αλλά κυρίως στο δημόσιο λόγο.
Και εξηγούμαι:
Δηλώνει κάποιος προοδευτικός και με μόνη τη δήλωση αυτή νιώθει ότι είναι τέτοιος, ανεξάρτητα αν οι πράξεις του στην κοινωνική, επαγγελματική, πολιτική, ακόμη και οικογενειακή ζωή δεν έχουν καμία σχέση με κανενός είδους προοδευτισμό ή έστω με μια τήρηση πανανθρώπινων και διαχρονικών βασικών αρχών και αξιών ή ακόμη και μιας «ξεπερασμένης;;;» αστικής ευγένειας.
Διακηρύττει κάποιος ( επίσημα) μεταρρυθμίσεις και εκσυγχρονισμό και οι ρυθμίσεις που νομοθετεί είναι τόσο ξεπερασμένες και οπισθοδρομικές όσο ο μεσαιωνικός σκοταδισμός ( πχ οι νομοθετικές ρυθμίσεις για τους ΟΤΑ που αλλοίωσαν καταφανέστατα την βούληση των πολιτών, η υπερσυγκέντρωση εξουσιών αντί για αποσυγκέντρωση κλπ)
Οι διβουλίες και τριβουλίες, οι αλλαγές προσωπείων και ρόλων τους οποίους διαχρονικά έβλεπε κανείς να παίζουν κυρίως κάποιοι;;;; πολιτικοί, τις βλέπεις και τις συναντάς πλέον παντού, όπου κινείσαι κι όπου δραστηριοποιείσαι. Σαν μια αρρώστια που κατατρώει την κοινωνική σάρκα και την αφήνει τραγική παρακαταθήκη στις επόμενες γενιές.
Αυτό είναι αποτέλεσμα της σχετικοποίησης των πάντων, καθότι έχουν διαρραγεί από καιρό τα όρια που έθετε παλαιότερα το κοινωνικό συμβόλαιο.
Εκεί πάνω πιστεύω είναι καιρός οι κοινωνίες και οι πολιτικοί σχηματισμοί να δώσουν ιδιαίτερη βαρύτητα. Να ανοίξει η συζήτηση προκειμένου να θεσμοθετηθούν και να τηρηθούν από όλους (πλειοψηφίες και μειοψηφίες) αυτά τα νέα όρια στη λειτουργία της πολιτείας, της παιδείας, της αγοράς και τελικά της κοινωνίας στο σύνολό της.
Να πάψει να υφίσταται αυτός ο χυλός στη σκέψη και τη δράση, στις κοινωνικές σχέσεις, στην αντιμετώπιση της κάθε μορφής βίας ( αγανακτούμε εκ των υστέρων με τις γυναικοκτονίες), στην ηθική της ζωής ( μας «εκπλήσσει» κάθε φορά η αποκάλυψη παιδεραστίας και βιασμών) ή της πολιτικής ( εκεί δηλώνεται άγνοια για τη διαπλοκή και διαφθορά γιατί ενίοτε συμφέρει).
Όσο κάνουμε πως δεν υπάρχουν τα προβλήματα και τα σπρώχνουμε κάτω από το χαλί, κάποια στιγμή θα διογκωθούν τόσο πολύ που δεν θα είναι διαχειρίσιμα, θα σκοντάψουμε πάνω τους και θα σωριαστούμε τελεσιδίκως.
Ας ελπίσουμε οι νέοι ( στη σκέψη και στην πράξη, όχι απαραίτητα στην ηλικία) ηγέτες να δώσουν ένα ξεκάθαρο μήνυμα αλλαγής.
(Ο Βασίλης Μαστρογιάννης είναι διδάκτωρ Δημοσίου Δικαίου στο Πάντειο, Νομικός, MSc –Οικονομολόγος)