Τι κρύβει πίσω του ο «Social Καμμένος» του κ. Μητσοτάκη; Σίγουρα μεγάλη αγωνία. Αγωνία γιατί οι κυβερνητικές του επιλογές διαμορφώνουν περιβάλλον πολύ έντονης επισφάλειας για την πρόωρη λήξη της πρωθυπουργικής του θητείας.
Σίγουρα μία καθυστερημένη αλλά ορθή συνειδητοποίηση. Ότι στο πρόσωπο του ΠΑΣΟΚ δεν θα βρει ούτε αυτός αλλά ούτε και κανείς το βολικό συμπλήρωμα για να ξανακάτσει αναπαυτικά στον πρωθυπουργικό θώκο.
Και ίσως, αν όχι έναν liberal Καμμένο, πιθανώς κάποιας μορφής «κεντρογενή» ή «μετανιωμένο» ή «μετριοπαθή» Βελόπουλο, έτοιμο να αναστήσει την δεξιά πολυκατοικία. Στο όνομα πάντα της «ευθύνης» και της πολυπόθητης πολιτικής σταθερότητας, η οποία φυσικά μεταφράζεται επιτηδευμένα με λάθος όρους. Με όρους καθαρά αριθμητικούς, για το ποιος θα «τσιμπήσει» το 151, και όχι με όρους κοινωνίας, για το ποιος μπορεί να εγγυηθεί πολιτικές που να διασφαλίζουν την κοινωνική συνοχή, την ασφάλεια, τη σταθερότητα, την εμπιστοσύνη, τη συμμετοχή, την αξιοπιστία της πολιτείας και του πολιτικού συστήματος.
Και φυσικά, μαζί με όλα αυτά, ένα ακόμα κερασάκι στην τούρτα της συνειδητά επιχειρούμενης τεχνητής πόλωσης, με ρητορική τοξικότητας και διχασμού, εντελώς απολίτικης, χωρίς επιχειρηματολογία, χωρίς προτάσεις, χωρίς σχέδιο, χωρίς όραμα για το πώς μπορούμε να δώσουμε διεξόδους και λύσεις σε μία κοινωνία που δοκιμάζεται ξανά, υπό το βάρος της ενεργειακής κρίσης, της ακρίβειας, των ανατιμήσεων. Σε μία προσπάθεια να κρυφτεί η δημαγωγική – καθαρά εκλογοκεντρική – στρατηγική που θέλει τους πολίτες πελάτες και ομήρους.
Που αντιλαμβάνεται τη διαχείριση της κρίσης με όρους επιδοματικής εξάρτησης, χωρίς παρέμβαση για τη μείωση των κοινωνικά άδικων έμμεσων φόρων, για την ενίσχυση του διαθέσιμου εισοδήματος των πολιτών, για τη ρύθμιση της αγοράς ενέργειας, για τον δίκαιο καταμερισμό των βαρών.
Και ο στόχος τους είναι το ΠΑΣΟΚ, ακριβώς γιατί μόνο εμείς μπορούμε να κάνουμε τη διαφορά.
Γιατί το ΠΑΣΟΚ, μέσα σε αυτήν τους την κανονικότητα, της αρρύθμιστης αγοράς ενέργειας, της απαξίωσης των εργασιακών σχέσεων, της υπονόμευσης της κοινωνικής ασφάλισης, της δημόσιας υγείας και εκπαίδευσης, αλλά και μέσα στις αλλεπάλληλες κρίσεις που βιώνουμε, σηκώνει το ανάστημα του. Και μαζί και το ανάστημα του ελληνικού λαού.
Το ΠΑΣΟΚ, με τις προτάσεις και τις θέσεις του. Για την μείωση του κόστους ζωής, την κοινωνική στέγαση, την προστασία της πρώτης κατοικίας, τη μεταρρύθμιση της δημόσιας υγείας, την εργασία και την δίκαιη ενεργειακή μετάβαση που δίνουν στην πολιτική ξανά το πρόσημο που χρειάζεται. Βάζουν στο επίκεντρο τον άνθρωπο, την καθημερινότητα του, τις ανάγκες του, την αξιοπρέπεια του. Και το κάνουν όπως πάντα με τρόπο υπεύθυνο, με τρόπο ρεαλιστικό και κοστολογημένο. Χωρίς απολίτικα στρογγυλέματα που δήθεν χωράνε τους πάντες, χωρίς άστοχους συμβιβασμούς για να μην στενοχωρηθεί κανείς.
Το ΠΑΣΟΚ, με συνέπεια στον ιστορικό του ρόλο. Να συγκρουστεί με όσους θέλουν την κοινωνία μας καθηλωμένη και δέσμια της αναξιοκρατίας και του πελατειασμού. Με όσους θέλουν τους πολίτες επαίτες και εξαρτώμενους, χωρίς ευκαιρίες να παράξουν, να δημιουργήσουν, να πάνε την πατρίδα μας μπροστά.
Γιατί εμείς, εξετάσεις δίνουμε καθημερινά στην κοινωνία , όχι στα payroll του Μητσοτάκη και του Τσίπρα. Γιατί το ΠΑΣΟΚ δεν έχει ανεξόφλητα γραμμάτια, γιατί εμάς δεν μας κρατάει κανείς, και κανείς δεν παίζει με την πολιτική αυτονομία του χώρου, που σφυρηλατήσαμε με τόσες δυσκολίες, με τόσες προσπάθειες και κόπο, όταν τίποτα δεν ήταν αυτονόητο.
Το ΠΑΣΟΚ που δεν ήταν και δεν είναι κόμμα αντίδρασης και αγανάκτησης. Που ήξερε πάντα να μπαίνει στα δύσκολα μπροστά, να αλλάζει τη σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας. Ζητάμε να τη δύναμη να το κάνουμε ξανά. Αλλά κάνουμε σαφές και το εξής. Πως αν δεν έχουμε τη δύναμη αυτή, δεν πρόκειται να γίνουμε παρακολούθημα κανενός απλώς και μόνο για να βγαίνουν οι αριθμοί, σε πολιτικές που δεν μας εκφράζουν και δεν μας εκπροσωπούν. Για να τελειώνουμε με τους επαγγελματίες ανησυχούντες.
(Ο Μανώλης Χριστοδουλάκης είναι μέλος Πολιτικού Συμβουλίου, πρώην Γραμματέας του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ)