«Το κράτος είστε εσείς» είπε στα ΜΑΤ το 1993 ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης και ακόμα θυμάμαι τα ρίγη που προκάλεσε στον κόσμο της κεντροαριστέρας αυτή η φράση. Και να που η ιστορία επαναλαμβάνεται με την ανάληψη του χαρτοφυλακίου του Υπουργείου Δημοσίας Τάξης, με επαυξημένες αρμοδιότητες, από τον κ. Χρυσοχοΐδη, στην κυβέρνηση, του άξιου τέκνου του πατέρα του, του κ. Μητσοτάκη. Τον Φεβρουάριο του 2020 δε, ενημερωθήκαμε από το βήμα της Βουλής ότι «επιτέλους έχουμε κράτος».
Έκτοτε, θαυμάζουμε καθημερινά στα κανάλια τους «άθλους» της ΕΛ.ΑΣ. με συλλήψεις αντιεξουσιαστών, εκκενώσεις καταλήψεων και προληπτικές καταστολές και όλα αυτά με ραντεβού σε κάμερες τηλεοπτικών σταθμών με εντεταλμένους καλεσμένους σε πάνελ να πλέκουν το εγκώμιο και να χτίζουν καριέρες. Οι παραβιάσεις των δικαιωμάτων των πολιτών και η ωμή βία, που βαφτίζεται νόμιμη στα πλαίσια αστυνομικής επιχείρησης, σίγουρα ενεργοποιούν τα αντανακλαστικά του κεντροαριστερού κόσμου. Όποιος όμως, τολμά να ασκήσει την παραμικρή κριτική βρίσκεται υπόλογος και το λιγότερο «διατάζεται» να σιωπήσει και να αφήσει επιτέλους την νέα κυβέρνηση και την Αστυνομία να επαναφέρει τον «νόμο και την τάξη» που τόσο μας έλειψε σε αυτήν την χώρα τα προηγούμενα χρόνια. Το δόγμα του σοκ λοιπόν, παίρνει σάρκα και οστά στην ελληνική κοινωνία που προσπαθεί να ανακάμψει από τα 10 και πάνω χρόνια της κρίσης και πλέον έχει αντιληφθεί ότι η «πρώτη φορά αριστερά» δεν μπορεί να ανταποκριθεί σε μια υγιή διακυβέρνηση. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα ξεχάσουμε τι σημαίνει δεξιά και τώρα περισσότερο από ποτέ, πρέπει ξανά ο κόσμος της κεντροαριστεράς να ανασυνταχθεί και να ορθώσει την φωνή και το ανάστημα του χώρου που προσέφερε την ουσιαστική δημοκρατία στην χώρα.
Πρόσφατα, μετά από τις μεγαλόπνοες δηλώσεις στελεχών της ΕΛ.ΑΣ. πως μέσα σε λίγα λεπτά από την ανακοίνωση της απόφασης της δίκης της Χρυσής Αυγής, η Αστυνομία είναι σε ετοιμότητα, λόγω ειδικού σχεδιασμού και εντολών, να συλλάβει τους καταδικασθέντες… χάσαμε τον έναν και μάλιστα τον Υπαρχηγό. Η είδηση παίζει στα κανάλια ως τριτοτέταρτο θέμα, σαν παράπλευρη απώλεια της μεγαλειώδους στιγμής της αποφάσεως και έως και υποτιμάται ως γεγονός.
Και αναρωτιέμαι, ουδείς δεν έχει να σχολιάσει κάτι; Αλλά το ερώτημα είναι ρητορικό μάλλον, γιατί εγώ έχω ζήσει στο «πετσί μου» τι σημαίνει να θάβεται η είδηση, όπως έγινε με την αυτοκτονία-δολοφονία Τσαλικίδη, όπως έγινε με την απαγωγή των Πακιστανών, όπως έγινε με τους βασανισμούς του Ξηρού, τότε που το δικηγορικό γραφείο του πατέρα μου, Φραγκίσκου Ραγκούση, εθεωρείτο «γιάφκα» και πολλοί προσπάθησαν να τον κάνουν να σιωπήσει. Όμως ένα πράγμα έχει σημαδέψει, σαν στάμπα, το μυαλό μου, ποτέ να μην δεχθώ να σιωπώ, γιατί τότε θα έχω γίνει σαν αυτούς.
Ο Χρήστος Παππάς των Μητσοτάκη-Χρυσοχοΐδη ελπίζω να μην είναι ο Καραβέλας και ο Χριστοφοράκος των Καραμανλή-Μπακογιάννη και να αποτελεί μια άτυχη στιγμή που θα επανορθωθεί άμεσα… οψόμεθα… μέχρι τότε όμως χρειάζεται δουλειά πολλή.
(Η Λίλα Ραγκούση είναι LLM Δικηγόρος Αθηνών)
