Είναι πια πολυπαιγμένο το έργο της διάψευσης των προσδοκιών από τις Συνόδους Κορυφής της ΕΕ σαν και την τελευταία. Είναι εκτός τόπου και χρόνου οι κυβερνητική ισχυρισμοί «ικανοποίησης» ότι το ανακοινωθέν τη Συνόδου συνιστά τάχα «σαφές μήνυμα» στην Τουρκία.
Η πραγματικότητα είναι όμως αμείλικτη και το κλίμα ευφορίας που επιχειρείται να καλλιεργηθεί έωλο. Οι όποιες κυρώσεις σε βάρος της Τουρκίας παραπέμφθηκαν στις ευρωενωσιακές καλένδες… Όμως η ουσία βρίσκεται κυρίως στο ότι καμιά συζήτηση για κυρώσεις ή υποκριτική έκφραση "αλληλεγγύης" δεν μπορεί να άρει τους πολυπλόκαμους οικονομικούς, πολιτικούς και στρατιωτικούς δεσμούς, που έχουν οι αστικές τάξεις της Γερμανίας και άλλων ισχυρών κρατών της ΕΕ, με αυτήν της Τουρκίας.
Το δε "κάλεσμα" στην Τουρκία να απέχει από επιθετικές ενέργειες στο μέλλον, στην ουσία νομιμοποιεί την ως τώρα επιθετικότητά της, όπως αυτή κλιμακώνεται αυτές τις μέρες μετά την παρουσία και πόντιση καλωδίων του Oruc Reis σε τμήμα της ελληνικής υφαλοκρηπίδας, να συνεχίζει η Τουρκία να επιχειρεί στην Κυπριακή ΑΟΖ με το γεωτρύπανο Γιαβούζ και το σεισμογραφικό Μπαρμπαρός.
Στο ανακοινωθέν της Συνόδου μάλιστα επιβεβαιώνεται η εμπλοκή της ΕΕ, του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ στην επέμβαση στη Λευκορώσια, στο πλαίσιο του ανταγωνισμού τους με τη Ρωσία. Είναι δε ενδεικτικό ότι η ΕΕ σπεύδει να προχωρήσει σε κυρώσεις σε βάρος της Λευκορωσίας την ώρα που μένει στα … «χαϊδέματα» της Τουρκίας.
Η στάση αυτή της ΕΕ και των κρατών της υπαγορεύεται από τα δικά τους συμφέροντα και την πάνω από όλα επιδίωξή τους να κρατήσουν στο ευρωατλαντικό στρατόπεδο την «στρατηγική σύμμαχο» Τουρκία, αποσπώντας την από την επιρροή της Ρωσίας, αλλά και να διευρύνουν τις ήδη ισχυρές ενεργειακές, εμπορικές σχέσεις τους, το μεταξύ τους εξοπλιστικό παζάρι, τις συμφωνίες τους για το προσφυγικό. Η κατεύθυνση λοιπόν της ΕΕ είναι σαφής για διατήρηση και ενίσχυση των σχέσεων της ΕΕ με την αστική τάξη της Τουρκίας.
«Βγάζουν μάτι» τόσο τα αποτελέσματα (κι αυτής) της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ, όπως και αυτά από την επίσκεψη Πομπέο στην Ελλάδα, ο οποίος δεν άρθρωσε λέξη για την επιθετικότητα της αστικής τάξης της Τουρκίας, ότι ΕΕ, ΗΠΑ, ΝΑΤΟ είναι παράγοντες που φουσκώνουν τα πανιά των αξιώσεων της. Όχι μόνο δεν είναι παράγοντες προστασίας κυριαρχικών δικαιωμάτων κι επίλυσης των προβλημάτων στην περιοχή, αλλά όξυνσης τους.
Η ελληνική αστική τάξη διεκδικώντας τη γεωστρατηγική αναβάθμισή της και σε ανταγωνισμό με την αστική τάξη της Τουρκίας εμπλέκει το λαό σε επικίνδυνα ιμπεριαλιστικά σχέδια, μετατρέπει τη χώρα σε ορμητήριο βάσεων κι ΑμερικανοΝΑΤΟικων υποδομών, σε μαγνήτη επιθέσεων με το λαό να εκτίθεται σε μεγάλους κινδύνους.
΄Ολα τα παραπάνω λειτουργούν τροφοδοτώντας επώδυνους για το λαό συμβιβασμούς κι επικίνδυνες διευθετήσεις, με ή χωρίς Χάγη, για συνεκμετάλλευση στο Αιγαίο και τη ΝοτιοΑνατολική Μεσόγειο, καθώς και την προώθηση διχοτομικού σχεδίου για την Κύπρο με την εποπτεία των ΕΕ,ΗΠΑ,ΝΑΤΟ.
Η στρατηγική σύμπλευση της κυβέρνησης της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ σε αυτά τα επικίνδυνα για το λαό σχέδια είναι δεδομένη, τα οποία μάλιστα προωθούν με ζήλο κι οι δυο είτε βρίσκονται στην κυβέρνηση είτε στην αντιπολίτευση. Μάταια καταφεύγουν να αναζητούν μεταξύ τους διαφορές σε δευτερεύοντα και χειρισμούς.
Αυτός ο δρόμος είναι που μας έφερε ως εδώ… Έχει χρεοκοπήσει και θα συνεχίσει να εκθέτει όλο και περισσότερο τους υποστηρικτές του, όμως όσο θα συνεχίζεται ο λαός μας θα βρίσκεται μπροστά και σε νέες περιπέτειες. Πολυτέλεια αναμονής δεν υπάρχει. Ο λαός μας να επαγρυπνεί. Αυτός μόνο μπορεί να γίνει πρωταγωνιστής για τη διασφάλιση των δικών του συμφερόντων. Αυτός μόνο μπορεί να δυναμώσει την πάλη του για απεμπλοκή από τα ιμπεριαλιστικά σχέδια, για καμιά αλλαγή συνόρων και των συνθηκών που τα προβλέπουν, για να φύγουν όλες οι ξένες βάσεις από τη χώρα μας. Για να χαράξει ο ίδιος δρόμο αποδέσμευσης από ΕΕ, ΝΑΤΟ με το λαό στην εξουσία.
(Ο Κώστας Παπαδάκης είναι μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και ευρωβουλευτής του ΚΚΕ)