Η ιστορία με τους τρεις «αρθρογράφους» γνωστής φιλοκυβερνητικής ιστοσελίδας, που αποκαλύφθηκε ότι ήταν κατασκευασμένες, δήθεν δημοσιογραφικές, περσόνες, έχει προκαλέσει σάλο στον κόσμο της ενημέρωσης.
Η συντεταγμένη και εναρμονισμένη επί χρόνια, με τη βασική επιχειρηματολογία του προπαγανδιστικού μηχανισμού της ΝΔ, «αρθρογραφία», είναι ένα πρωτοφανές φαινόμενο ως προς τη σύλληψη μίας τόσο κυνικής ιδέας. Να καθιερωθούν δηλαδή ως δήθεν ανεξάρτητοι σχολιαστές με κύρος, άγνωστοι και κρυπτόμενοι γραφιάδες που είχαν την αποστολή να αναμασούν και να πλασάρουν σε γυαλιστερό αμπαλάζ τα non paper του γαλάζιου Μαξίμου επί κυβέρνησης Μητσοτάκη.
Η δε σπουδή κάποιων να εμφανίσουν ως φυσιολογική τη συγκεκριμένη συμπεριφορά του μέσου, αρχίζει να γίνεται εξοργιστική.
Ο καθηγητής και συγγραφέας Νίκος Σεβαστάκης, με δύο αναρτήσεις του στο facebook, διασύρει εντελώς όλη την πρακτική και την αντίληψη που ανέχεται και δικαιολογεί τα φαινόμενα αυτά.
Γράφει ο κ. Σεβαστάκης στα δύο σημειώματα:
- Ποια ανάγκη υπαγορεύει να βρίσκονται δικαιολογίες για όλα, για το καθετί; Για να μην θιχτεί κάποια ταυτότητα, κάποια εδραιωμένη πεποίθηση; Εγώ πάντως ήξερα για ψευδώνυμα, για ανυπόγραφα, για ειδικούς συνεργάτες ή, τέλος πάντων, για επιλογή ενός άλλου ονοματος μόνο για σοβαρούς λόγους (μπορεί κάποιος ανώτερος δημόσιος υπάλληλος να μη θελει να φανεί ως πολιτικός αρθρογράφος ή ένας που μεταφέρει ευαίσθητες πληροφορίες να χρειάζεται ''κάλυψη''). Κάποια πράγματα όμως δεν τα καταλαβαίνω ούτε σπεύδω να τα δικαιολογήσω. Δημόσιος λόγος με συστηματική και συνεχή χρήση ψευδώνυμων στοιχείων και φωτογραφίας ακόμα, στήλη απόψεων όπου ο γράφων είναι άλλος ή μπορεί, σε λίγο, να είναι και μια εφαρμογή τεχνητής νοημοσύνης, μου φαίνεται σαν άρνηση της ευθύνης. Σαν να μην βάζει κάποιος πουθενά την υπογραφή του για τις σκέψεις και τις εκτιμήσεις του, όποιες κι αν είναι αυτές. Ακατανόητη στάση.
- H ιστορία είναι μια διαδικασία χωρίς υποκείμενο έλεγε ο Αλτουσέρ. Δεν ήξερα ότι έχει τόσους οπαδούς στην Ελλάδα του 23, όσους λχ. ισχυρίζονται πως δεν έχει σημασία το πρόσωπο του συντάκτη αλλά το ίδιο το κείμενο και η άποψη ή, όπως λένε κάποιοι φιλελευθερο-ψηφιακοί για να δικαιολογήσουν και τα chatgbt, δεν έχει σημασία αν ένα ποίημα ή ένα άρθρο γράφεται από μηχάνημα ή πρόσωπο αφου, τελικά, αυτό που μετράει είναι το ίδιο το παραγόμενο προϊόν. Έτσι, μια συνθήκη που στη βάση της υπάρχουν τα πρόσωπα και η φανέρωση της ευθύνης τους αποδομείται για να θριαμβεύσουν οι ''μηχανισμοί ισχύος και μεσολάβησης'' δίχως πρόσωπα. Βρισκόμαστε τελικά μπροστα στη νομιμοποίηση των fake accounts στο όνομα μιας προσαρμογής σε νέες μορφές εργαλειακής και προπαγανδιστικής δημοσιογραφίας. Γιατί δεν είναι δημοσιογραφία μια συστηματική στήριξη και μια οπαδική πλαισίωση δίχως ερωτήματα.
Γ.Μ.