Η πολιτική μεταβολή του 2019 ήταν φυσιολογική κοινοβουλευτική εξέλιξη: το εκλογικό σώμα πήρε την εντολή διακυβέρνησης από ένα κόμμα και την έδωσε στο άλλο. Δεν ήταν καλή ιδέα και το αποτέλεσμα αποδεικνύεται μάλλον απογοητευτικό.
Καθώς και στην πολιτική η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται, ήδη πλην κλείσει εξάμηνο η νέα κυβέρνηση άρχισε να δείχνει τις αδυναμίες της- ιδίως στην οικονομία και στην διοίκηση. Και ύστερα ήλθε η υγειονομική κρίση.
Σε συνθήκες φόβου που άρχισε να επικρατεί στην κοινωνία με τον COVID19– και διογκώθηκε τεχνητά- συνέβη αυτό που ο καθηγητής Θαν. Διαμαντόπουλος αποκάλεσε «γιγάντωση του Κυριάκου Μητσοτάκη». Το αποτέλεσμα είναι γνωστό.
Ο κορονοϊός έγινε άλλοθι για άλλες κρίσεις: η Δημοκρατία, η διαφάνεια, η εθνική πολιτική στην περιοχή, η λειτουργία του Κοινοβουλίου και των θεσμών, η κοινωνική πρόνοια, η ενημέρωση, και πολλά ακόμη μπήκαν σε κρίση.
Αλλά η κοινωνία έδειχνε να βρίσκεται σε λήθαργο. Η κυβέρνηση επέβαλε την αντιλαϊκή πολιτική της χωρίς αντιστάσεις. Η επιθετική κυβερνητική προπαγάνδα δημιούργησε στο συλλογικό υποσυνείδητο αγωνίες που διευκόλυναν τον Μητσοτάκη να επικρατεί με επικοινωνιακές κατασκευές.
Αλλά αυτές οι πρακτικές από τη φύση τους δεν αντέχουν πολύ. Έρχεται η ώρα της αλήθειας και τότε όλοι αντιλαμβάνονται ότι αυτή η κρίση δεν ήταν όπως παρουσιάσθηκε και στην πραγματικότητα λειτούργησε ως αντιπερισπασμός.
Η τραγωδία των Τεμπών
Για το «σύστημα Μητσοτάκη» , αυτή η ώρα ήλθε με την τραγωδία των Τεμπών, που απελευθέρωσε της συσσωρευμένη λαϊκή οργή. Η κοινωνία ξαναείδε από την αρχή τα δεδομένα της εμφάνισης του συγκεκριμένου κληρονόμου και συνειδητοποίησε τους πραγματικούς λόγους της επικράτησής του. Ολο και λιγότεροι πλέον καταναλώνουν ότι τους σερβίρει το κυρίαρχο σύστημα ενημέρωσης.
Στην τετραετία Μητσοτάκη η πολιτική βγήκε ζημιωμένη, ως μέθοδος επίλυσης προβλημάτων. Η κυβέρνηση αφήνοντας το ΕΣΥ ακάλυπτο από υλικά και προσωπικό, έδωσε το μέτρο της αδιαφορίας της για τα προβλήματα των καθημερινών ανθρώπων. Εκτός από την Υγεία, και στη Παιδεία, στην Ασφάλιση, στον Πολιτισμό , στο Κράτος.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη ξεκίνησε με σταρ τον Αδωνι Γεωργιάδη και βρέθηκε με συμπρωταγωνιστές του τον Χαρδαλιά, τη Μενδώνη, τον Γεραπετρίτη.
Για να αντιμετωπίσει την αντίδραση των εργαζομένων που έμεναν χωρίς δικαιώματα, ο Μητσοτάκης μοίραζε επιδόματα. Η πολυθρύλητη μεσαία τάξη άρχισε να χάνει την ύλη των δραστηριοτήτων της, χάριν των «μεγάλων».
Πάσης φύσεως διαμεσολαβητές, λαμόγια, μιζαδόροι, κρατικοδίαιτοι, η κομματική πελατεία των μετακλητών, και πρωτίστως το μεγάλο κεφάλαιο έγιναν οι εκλεκτοί του καθεστώτος και νομείς του δημοσίου χρήματος.
Αν στις μέρες της καραντίνας η κοινωνία δέχθηκε να εκχωρήσει ελευθερίες και δικαιώματα που χρειάσθηκε δεκαετίες για να κατοχυρώσει - κάνοντας τον «χωροφύλακα» κύριο της ζωής των ν ανθρώπων, αλλά για «καλό σκοπό»- όσα αποκαλύφθηκαν στη συνέχεια ήταν τραγικά για κοινοβουλευτική χώρα.
Η κυβέρνησε ασκούσε πολιτική ακούγοντας τους άλλους, σε όλα τα επίπεδα. Η διεύθυνση του υπουργικού Συμβουλίου από τον Πρωθυπουργό, γινόταν με την παρακολούθηση των υπουργών, η οργάνωση της εθνικής άμυνας με «επισύνδεση» του αρχηγού ΓΕΕΘΑ.
Δημοκρατικές αξίες, ουμανιστικές συμπεριφορές, κουλτούρες αλληλεγγύης, παραμερίσθηκαν. Ο μετανάστης έγινε εχθρός, ο γείτονας, ακόμη και ο συγγενής, ύποπτος για μετάδοση του ιού.
Ο πονηρός έμπορος αύξησε τις τιμές, και ο καταφερτζής βρήκε τρόπο να ευνοηθεί από το πρόβλημα των άλλων- σαν τον υπουργό που πουλούσε… αρχαία ελληνικά σε παιδιά και τον κυβερνητικό βουλευτή που άρπαζε «αναπτυξιακά προγράμματα»..
Η ανάπτυξη αποσυνδέθηκε από την παραγωγή προϊόντων και έγινε επένδυση σε ακίνητα και αεριτζίδικες αγοραπωλησίες ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας. Η απρογραμμάτιστη εμπλοκή στο Ουκρανικό διευκόλυνε τους «νταβατζήδες» της αγοράς, να συσσωρεύσουν υπερκέρδη και να εκτινάξουν τις τιμές.
Ροκάνισε τα θεμέλια της Ελληνικής Δημοκρατίας
Στην Ευρώπη αντικοινοτικές δυνάμεις με πρωταγωνιστές από την Ιταλική ακροδεξιά και από την άλλη τον εκφραστή του μεγάλου κεφαλαίου Μακρόν, - με συμπληρωματικούς ρόλους από διάφορους τσαρλατάνους σε κάθε χώρα- βρήκαν ευκαιρία να ροκανίζουν τα θεμέλια της ευρωπαϊκής ιδέας.
Στην Ελλάδα ο Κυριάκος Μητσοτάκης ροκάνισε τα θεμέλια της Γ΄ Ελληνικής Δημοκρατίας. Το Σύνταγμα κουρελιάσθηκε, η Βουλή έγινε πλυντήριο σκανδάλων, η Δικαιοσύνη θεραπαινίδα της Εκτελεστικής Εξουσίας, η Προεδρία της Δημοκρατίας κυβερνητικό παράρτημα.
Περιέργως – αν όχι και τόσο- οι Ευρωπαίοι το συνειδητοποιούν περισσότερο από τους Ελληνες και αντιδρούν με τους κοινοτικούς θεσμούς και τα μεγάλα ΜΜΕ,-ενώ στις μεγαλύτερες πρωτεύουσες, το όνομα του Μητσοτάκη μπαίνει δίπλα στου Ορμπαν…
Τελικά η πολιτική εκδικείται όσους την κακοποιούν. Ο Πρωθυπουργός που σταύρωσε του Ελληνες, οδεύει ο ίδιος προς τη δική του σταύρωση, σηκώνοντας στις πλάτες του, τις αμαρτίες του. Όπως σηκώνουν οι πολίτες το σταυρό του μαρτυρίου τους από την πολιτική του.
Πέρασε το Πάσχα στη διαβόητη βίλα της συζύγου του στην Τήνο, κάνοντας μεγάλους σταυρούς στις εκκλησίες. Αλλά με την επιστροφή του αρχίζει η πορεία προς τον Γολγοθά της λύτρωσης- των άλλων.
Θα ήταν βέβηλο όμως, να τον παρομοιάσει κανείς με τον Χριστό. Παραμένει όπως τον έχουν αποκαλέσει οι θαυμαστές τους: Μωυσής. Αλλά με την έννοια που τον αντιλαμβανόταν η παλαιά Πρωθυπουργός του Ισραήλ Γκόλντα Μειρ: «Μας τριγύριζε χρόνια στην έρημο και τελικά μας πήγε στο μόνο μέρος που δεν υπάρχει πετρέλαιο».