Η υφυπουργοποίηση του Θάνου Μωραϊτη και του Άγγελου Τόλκα, δυο προσώπων που προέρχονται από τα σπλάχνα του ΠΑΣΟΚ σηματοδοτεί την προγραμματική προοδευτική διεύρυνση του ΣΥΡΙΖΑ η οποία πλέον μορφοποιείται και θα συνεχίσει το επόμενο διάστημα.
Επί της ουσίας είναι σε πλήρη εξέλιξη η επιχείρηση του Αλέξη Τσίπρα για την δημιουργία ενός σχήματος, μιας συμμαχίας που θα παραπέμπει στο σχήμα «ΣΥΡΙΖΑ- Προοδευτικές Δυνάμεις» ή «ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμπαράταξη» με ότι αυτό θα σημαίνει για τα πολιτικά δεδομένα στο δρόμο προς τις εκλογές.
Οι τελευταίες κινήσεις, και όχι μόνο η είσοδος στην κυβέρνηση, ακόμα δυο στελεχών που προέρχονται από το ΠΑΣΟΚ, όπως και οι πάρα πολλές εκδηλώσεις ανά την επικράτεια που προωθούν την ιδέα της δημιουργίας μιας πλατιάς κοινωνικής προοδευτικής και δημοκρατικής συμμαχίας, επισημοποιεί την πολιτική ηγεμονία του Πρωθυπουργού στο πάλαι ποτέ κοινωνικό σοσιαλιστικό χώρο.
Στη σκιά της Συμφωνίας των Πρεσπών που όρισε νέες πολιτικές συντεταγμένες στον πολιτικό χάρτη της χώρας και ανέδειξε ξεκάθαρα τις νέες διαχωριστικές γραμμές μεταξύ της προόδου και της συντήρησης, με νέα ποιοτικά στοιχεία και προσαρμοσμένα στη σημερινή εποχή, ο Αλ. Τσίπρας με τις πρωτοβουλίες που αναλαμβάνει δημιουργεί ένα προοδευτικό και δημοκρατικό μωσαϊκό που έχει στους αρμούς τους, αριστερούς, κεντρώους, κεντροαριστερούς, σοσιαλδημοκράτες, ακόμα και μετριοπαθείς κεντροδεξιούς.
Τα όσα διαδραματίζονται στο παρασκήνιο και στο προσκήνιο και με δεδομένο ότι το ΚΙΝΑΛ φυλορροεί από στελέχη, καθώς πολλοί το εγκαταλείπουν, βλέποντας την δεξιά μετατόπιση, όχι μόνο της ηγεσίας του, αλλά και των περισσοτέρων κεντρικών στελεχών του, ενισχύουν την προσπάθεια του Πρωθυπουργού για τη συγκρότηση ενός πλατιού προοδευτικού και δημοκρατικού μετώπου, το οποίο όπως το έχει προσδιορίσει σε ομιλία του, γίνεται χωρίς αποκλεισμούς και ηγεμονισμούς.
Παρά την άρνηση της Χαριλάου Τρικούπη να δει τη νέα πραγματικότητα και να αποδεχθεί την πολιτική ηγεμονία του ΣΥΡΙΖΑ, ο Πρωθυπουργός προχωρά στην υλοποίηση του σχεδίου του για άνοιγμα και συμπόρευση προς το χώρο των στελεχών του ΚΙΝΑΛ και του ΠΟΤΑΜΙΟΥ.
«Όλες οι πολιτικές δυνάμεις που αυτοτοποθετούμαστε στον αριστερό, προοδευτικό, δημοκρατικό χώρο....που ασκούμε κριτική για την αποτυχία και τις κοινωνικές συνέπειες του νεοφιλελεύθερου μοντέλου...Όσοι και όσες θέλουμε να ξαναχτίσουμε την ευρωπαϊκή ενοποίηση στη βάση ενός νέου, βιώσιμου κοινωνικού και περιβαλλοντικού συμβολαίου. Έχουμε ήδη αργήσει να ανταποκριθούμε στην ιστορική μας ευθύνη» είπε στην μεγάλη εκδήλωση στο Μέγαρο Μουσικής για την υποστήριξη της Συμφωνίας των Πρεσπών ο Πρωθυπουργός.
Η λογική του Αλ. Τσίπρα είναι απλή και έχει τα εξής στοιχεία: α) συγκρότηση ενός ευρύτερου μετώπου σε όλα τα επίπεδα, στην αυτοδιοίκηση, πάνω στο έδαφος της απλής αναλογικής, που ανοίγει το δρόμο για πλατιές προοδευτικές πλειοψηφίες, β) ενόψει των ευρωεκλογών την οικοδόμηση μιας μεγάλης συμμαχίας της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, της οικολογίας και της σοσιαλδημοκρατίας που απεγκλωβίζεται από την αυτοκαταστροφική προσκόλληση στο νεοφιλελεύθερο και συντηρητικό πλαίσιο στο νέο Ευρωκοινοβούλιο και γ) συστράτευση των προοδευτικών δυνάμεων στη μεγάλη μάχη των εθνικών εκλογών, για τη προοδευτική διακυβέρνηση της επόμενης μέρας στο τόπο μας.
«Από αυτό το προσκλητήριο δεν μπορεί και δεν δικαιούται να λείψει κανείς…έχει παρέλθει προ πολλού η πολυτέλεια της βολικής για κάποιους σιωπής» ήταν μια χαρακτηριστική φράση του Αλ. Τσίπρα που διεμβολίζει πλέον το Κέντρο και ουσιαστικά δύναται να αποτελέσει ο ίδιος τον πολιτικό του ηγέτη στη Νέα Μεταπολίτευση που ορίζεται ως σημείο αναφοράς με τη λήξη του τρίτου μνημονίου και την οριστική έξοδο από τα μνημόνια.
Εξάλλου, ο βασικός στόχος του Αλ. Τσίπρας και αυτό είναι αντικείμενο ευρύτερης συζήτησης στο κόμμα και στην Κ.Ο., είναι να αυτός σε άμεσο χρόνο, ο ηγέτης της νέας μεγάλης προοδευτικής και δημοκρατικής παράταξης που θα έχει ως κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ με το έντονο αριστερό του πρόσημο, αλλά και ως τάσεις επί της ουσίας, διάφορες πολιτικές κινήσεις που κινούνται στον ευρύτερο χώρο της κεντροαριστεράς και της σοσιαλδημοκρατίας.
Αυτό το σχέδιο δύναται, εάν όντως δεν υπάρξουν αποκλεισμοί και ηγεμονισμοί, να οδηγήσει στη διαμόρφωση ενός νέου συστήματος συμμαχιών του ΣΥΡΙΖΑ που αντικειμενικά είναι εγγύτερα στη σοσιαλδημοκρατία.
Η απόφαση του Αλ. Τσίπρα να μεταλλάξει το ΣΥΡΙΖΑ σε ένα καθαρόαιμο κεντροαριστερό κόμμα που θα είναι ο εκφραστής της νέας σύγχρονης ελληνικής δημοκρατικής – προοδευτικής παράταξης είναι δεδομένη. Και αυτή η επιχείρηση που έχει περάσει από «σαράντα κύματα» είναι σε πλήρη εξέλιξη, καθώς ο Πρωθυπουργός είναι πεπεισμένος ότι τα επόμενα χρόνια ο ίδιος δύναται να ηγηθεί ενός διευρυμένου προοδευτικού, όπως το ονομάζει, μετώπου, και το οποίο θα εκφράζει ευρύτερες δυνάμεις της κεντροαριστεράς.
Π.χ. η υφυπουργοποίηση του Αγγ. Τόλκα είναι χαρακτηριστική, καθώς ο νέος υφυπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής, μέσα από όλες τις πολιτικές ιδιότητες του τα τελευταία χρόνια είχε εκφράσει σε κάθε τόνο την ανάγκη που έχει ο τόπος για ένα ισχυρό προοδευτικό μέτωπο απέναντι στην επέλαση της συντήρησης. Σε αυτό το πλαίσιο, είχε εργασθεί και ως γραμματέας Αυτοδιοίκησης στο Κίνημα Αλλαγής έχοντας το ρόλο του συντονισμού των περιφερειακών δομών του φορέα, μπολιάζοντας την εσωκομματική συζήτηση με το όραμα της προοδευτικής σύγκλισης. Άλλωστε αυτός ήταν και ο λόγος που ουσιαστικά ωθήθηκε σε παραίτηση καθώς το αφήγημα αυτό είχε απορριφθεί από την ηγεσία του ΚΙΝΑΛ.
Την ίδια στιγμή, και ενώ τα στελέχη του ΚΙΝΑΛ βγάζουν χολή-ενδεικτικό της αμηχανίας τους- για τους παλαιούς συντρόφους τους με μακρά διαδρομή στο κόμμα –ειδικά ο Θ. Μωραϊτης ήταν και γραμματέας της Νεολαίας, αλλά και υπεύθυνος επικοινωνίας- πληθαίνουν τα διαλυτικά φαινόμενα μετά και την προ ημερών ανοικτή σύγκρουση της Φώφης Γεννηματα και του Θανάση Θεοχαρόπουλου και την αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ.
Εδώ και πάρα πολύ καιρό καταγράφεται σταδιακή αποχώρηση στελεχών που είχαν πολυετή παρουσία και διαδρομή στο άλλοτε ιστορικό ΠΑΣΟΚ, ενώ ουσιαστικά αναδεικνύεται η κρίση ταυτότητας του ΚΙΝΑΛ και παράλληλα το στρατηγικό του αδιέξοδο.
Στη σκιά αυτών των διεργασιών που γίνονται και σε πιο κεντρικό επίπεδο, σε συνδικαλιστικό και κοινωνικό πεδίο, εξελίσσονται διεργασίες που φέρνουν πιο κοντά στελέχη του ΚΙΝΑΛ και όχι μόνο προς το ΣΥΡΙΖΑ. Π.χ. πρόσφατα παραιτήθηκε από το ΚΙΝΑΛ, ο Λευτέρης Παπαγιαννάκης, αντιδήμαρχος Αθηναίων για θέματα μεταναστών και προσφύγων, μια κίνηση με ιδιαίτερη σημασία.
Η κίνηση του Λ. Παπαγιαννάκη, γιου του ιστορικού στελέχους της ανανεωτικής αριστεράς, Μιχάλη Παπαγιανάκη, συζητείται έντονα στον ευρύτερο χώρο της κεντροαριστεράς, καθώς δύναται να αποτελέσει και σήμα για πολλούς άλλους.
«Το εγχείρημα του ΚΙΝ.ΑΛΛ. απέτυχε γιατί ταυτίστηκε με τον δεξιό κατήφορο» είχε αναφέρει πρόσφατα στην επιστολή παραίτησής του ο Λάμπρος Ρώσσης, γραμματέας μεταφορών και δικτύων και ο αρχιτέκτονας του web radio και του web tv του ΠΑΣΟΚ και από τους ανθρώπους του στενού περιβάλλοντος της Φώφης Γεννηματά.
Αυτή η φράση έχει ουσιαστικά πολλούς οπαδούς και αυτός είναι και ο λόγος της φυγής πολλών. Ο κατάλογος σε περιφερειακό επίπεδο είναι μεγάλος και η τάση φυγής αποτυπώνεται στις συγκλίσεις, συμμαχίες και συνεργασίες κυρίως σε αυτοδιοικητικό επίπεδο.
Η κρίση στο εσωτερικό του ΚΙΝΑΛ έχει να κάνει με το γεγονός ότι η ηγεσία του τοποθετείται έναντι οποιασδήποτε συζήτησης για την συνεργασία ή έστω τη ζύμωση με το ΣΥΡΙΖΑ στα πλαίσια της δημιουργίας ενός άτυπου προοδευτικού και δημοκρατικού μετώπου, ενώ την ίδια στιγμή εμφανίζεται ως ουρά της ΝΔ.
Αυτή η στρατηγική ενοχλεί πολλούς, ιστορικά και νεώτερα στελέχη, διότι δίνει την εντύπωση ότι το ΚΙΝΑΛ είναι παρακολούθημα της ΝΔ με ότι αυτό σημαίνει και μάλιστα για ψηφοφόρους της δημοκρατικής παράταξης με κορμό το ΠΑΣΟΚ που έχει αντιδεξιά στάση και αντίληψη.
Ο Κώστας Λαλιώτης το είχε πει καθαρά εδώ και πάρα πολύ καιρό, ότι δηλ. η βάση του ΠΑΣΟΚ ή ευρύτερα σήμερα ΚΙΝΑΛ έχει αντιδεξιά συμπεριφορά και το δεξιό πρόσημο ή στίγμα τον απωθεί. Όμως, η ηγετική ομάδα κινείται διαφορετικά, ενώ μια σειρά κεντρικών στελεχών, όπως π.χ. ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ο Ανδρέας Λοβέρδος, ο Γιάννης Μανιάτης, κ.α. δίνουν την αίσθηση ότι έχουν πολλά κοινά με τη ΝΔ με ότι αυτό σημαίνει για τα μελλούμενα.