Ποτέ άλλοτε οι εσωτερικές πολιτικές σκοπιμότητες δεν βρίσκονταν σε τόσο κραυγαλέα αντίφαση με την σκληρή πραγματικότητα μιας παγκόσμιας πρόκλησης.
Μια πραγματικότητα, η Πανδημία δηλαδή, που δεν επιδέχεται παρά παγκόσμια, ισότιμη και ταυτόχρονη αντιμετώπιση αρχής γενομένης από τον μαζικό εμβολιασμό τουλάχιστον του 60% του παγκόσμιου πληθυσμού για να υπάρξει η πολυπόθητη Ανοσία της Αγέλης.
Μέχρι στιγμής η Δύση, ο Ανεπτυγμένος Κόσμος κινείται στο πλαίσιο της εθνικής περιχαράκωσης που έχει ως προτεραιότητα πρώτον την δημοσκοπική και στην συνέχεια εκλογική εξαργύρωση μιας στην πραγματικότητα εικονικής θωράκισης απέναντι στον Covid-19 όσο δεν υπάρχει τείχος ανοσίας σε παγκόσμια κλίμακα και, δεύτερον, την διαφύλαξη και αν αυτό είναι δυνατόν την βελτίωση της θέσης της χώρας στους περιφερειακούς και στους παγκόσμιους συσχετισμούς.
Πρόκειται για μια αδιέξοδη σε όλα τα επίπεδα επιλογή που ήδη δίνει την εικόνα ενός Απαρτχάιντ του Εμβολιασμού που δεν είναι παρά η κορυφή του Παγόβουνου μιας δυναμικής διεύρυνσης των εσωτερικών αλλά και των παγκόσμιων ανισοτήτων.
Ένα χρόνο μετά την έκρηξη της Πανδημίας η αντιμετώπιση του Covid-19 φωτίζεται περισσότερο ως πρόκληση που είναι συνάρτηση μιας εναλλακτικής διαχείρισης της Παγκοσμιοποίησης παρά σαν μη αντιμετωπίσιμη αποκαλυπτική καταστροφή.
Παγκόσμιο τείχος ανοσίας μέσω του μαζικού εμβολιασμού του παγκόσμιου πληθυσμού εξυπακούεται ότι δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί με ένα η δύο τσιμπήματα της βελόνας. Προϋποθέτει την στήριξη και την αποτελεσματική λειτουργία με κοινές προδιαγραφές Δημόσιων Συστημάτων Υγείας για την αντιμετώπιση όχι μόνον της σημερινής αλλά και των μελλοντικών επερχόμενων και ήδη προεξοφλημένων Πανδημιών.
Αποτελεσματική αντιμετώπιση της σημερινής Πανδημίας δεν είναι εφικτή παρά μόνο σε παγκόσμιο επίπεδο μια διαπίστωση που θέτει ως προαπαιτούμενο μεγάλες πολιτικές ανατροπές σε εθνική, περιφερειακή και παγκόσμια κλίμακα.
Αργά αλλά σταθερά εξαντλείται η υπομονή των κοινωνιών σε παγκόσμια κλίμακα στα όποια περιοριστικά μέτρα.
Αν μέχρι την έναρξη παραγωγής εμβολίων τα lock down ήταν αναπόφευκτος μονόδρομος, σήμερα ένα χρόνο μετά θα αρχίσουν να προβάλλουν ως συνειδητή επιλογή που υπηρετεί όχι κατά προτεραιότητα την θωράκιση της υγείας αλλά την περιφρούρηση του σημερινού κοινωνικού εθνικού περιφερειακού και παγκόσμιου Στάτους Κβο.
Οι Ελίτ του Ανεπτυγμένου Κόσμου αντιμετωπίζουν μέχρι στιγμής την πρόκληση της Πανδημίας με αποσπασματικά μέτρα όπως το Σύμφωνο Ανάκαμψης στην Ε.Ε υποβαθμίζοντας συνειδητά η και ασυνείδητα την διάρκεια το εύρος και τις παρενέργειες του Covid -19.
Μια στάση που στην καλύτερη των περιπτώσεων παραπέμπει στο σύνδρομο άρνησης της πραγματικότητας με την ψυχαναλυτική έννοια του όρου, και στην χειρότερη στην «υπεροψία και μέθη» των επιβατών της πρώτης θέσης του Τιτανικού που χόρευαν αμέριμνοι μέχρι να βυθισθεί το Υπερωκεάνιο με την ακλόνητη πεποίθηση ότι το ακριβό αντίτιμο του εισιτηρίου τους ήταν ταυτόχρονα θωράκιση όχι μόνον της άνεσης αλλά και της ίδιας της ζωής τους.
Αν σήμερα η διόρθωση της γραμμής πλεύσης της παγκοσμιοποίησης προβάλλει ως ηθικός βολονταρισμός, ως ευχολόγιο και όχι ως ρεαλιστική προοπτική ας παρηγορηθούμε με την σκέψη ότι ένα χρόνο μετά την κατάρρευση της Γουόλ Στριτ το 1929 ουδείς τολμούσε να προβλέψει την Μεγάλη Ανατροπή της υιοθέτησης των προτάσεων του Κέινς για τον απεγκλωβισμό από την Μεγάλη Ύφεση και την επιστροφή στην Ανάπτυξη.