Η αναβάθμιση των F-16 δεν είναι «όμηρος» των εργαζομένων της ΕΑΒ όπως σήμερα γράφει η «Καθημερινή», αλλά είναι όμηρος της κυβερνητικής αδιαφορίας και της απαξίωσης του συνόλου της κρατικής αμυντικής βιομηχανίας που συνειδητά μεθοδεύεται τα δυο τελευταία χρόνια.
Η ΕΑΒ κινδυνεύει να χάσει το μεγαλύτερο μέρος του ετήσιου τζίρου της αλλά συγχρόνως και κυριότερο την όποια φήμη της στην παγκόσμια αγορά. Αυτή την στιγμή είναι αδύναμη στο να ανταπεξέλθει στις ήδη υπογεγραμμένες συμβάσεις με την Lockheed Martin(LM) όσο αφορά την κατασκευή μερών των αεροσκαφών F16 και C130j για την παγκόσμια αγορά. Συγκεκριμένα είναι αδύναμη στο ανταπεξέλθει στις ήδη υπογεγραμμένες συμβάσεις με την Lockheed Martin(LM) όσο αφορά την κατασκευή μερών των αεροσκαφών F16 και C130j για την παγκόσμια αγορά. Ειδικά για το C130j να υπενθυμίσουμε ότι για κάποια κομμάτια του αεροσκάφους είναι ο μοναδικός κατασκευαστή για όλο τον κόσμο.
H LM έχει την απαίτηση να κατασκευάζει πλέον δύο σετ τμημάτων του F16 κάθε μήνα και η παραγωγή της ΕΑΒ σήμερα είναι ένα ανά μήνα και αυτό οριακά. Το κάθε σετ κοστολογείται μια δουλειά της τάξεως του 1,5 εκ. δολάρια για το F16 και για το C130j κάτι παραπάνω, δηλαδή μόνο για το F16 η ετήσια απώλεια τζίρου θα ξεπερνά τα 18 εκ. δολάρια. Επισημαίνεται ότι ο συνολικός τζίρος της εταιρείας τα τελευταία χρόνια δεν ξεπερνά τα 60 εκ. ευρώ.
Η όποια καθυστέρηση επιφέρει παράδοσης των τμημάτων αυτών στην LM επιφέρει καθυστερήσεις στην γραμμή παραγωγής της LM οι οποίες και βέβαια δεν είναι αποδεκτές.
Κύρια αιτία του προβλήματος είναι η έλλειψη προσωπικού που παρά τις κυβερνητικές εξαγγελίες έγιναν προσλήψεις μόνο μέρους του αριθμού που ανακοινώθηκε χωρίς να επιλυθεί το πρόβλημα.
Προκειμένου να μην επηρεαστεί η συνολική παραγωγή της εταιρείας η ίδια η LM προσέφερε ένα σοβαρό ποσό για την πρόσληψη προσωπικού από εξωτερική εταιρεία για συγκεκριμένο χρόνο και σκοπό πλην όμως εργαζόμενοι στην ΕΑΒ απαγορεύουν ακόμη και την είσοδο στο εργοστάσιο αυτών των ατόμων με αποτέλεσμα η LM και να πληρώνει και να μην παίρνει το προϊόν που θα ήθελε.
Αποτέλεσμα να υπάρχει έντονος ο προβληματισμός στην εργοδότρια LM εάν θα πρέπει να αναθέσει την εργασία αυτή σε άλλα εργοστάσια παραγωγής ανά τον κόσμο με τα οποία ήδη συνεργάζεται.
Έτσι παρά τις Κυβερνητικές εξαγγελίες και την επίμονη ρητορική ανάπτυξη της αμυντικής βιομηχανίας βλέπουμε ίσως την σκόπιμη (;) σταδιακή αλλά συνεχόμενη απαξίωση της κύριας μονάδας της ακολουθώντας ίσως την τύχη της ΕΛΒΟ και την αντίστοιχη διαφαινόμενη των ΕΑΣ.
Πολλά λέγονται για την πρόθεση της πρόσφατα διορισθείσης διοίκησης της εταιρείας (Τρίτη επί της παρούσας κυβέρνησης των δύο ετών) για παραίτηση, όπως η ίδια διαρρέει.
Κρατική αμυντική βιομηχανία με εξαμήνου διάρκειας διοίκησης σίγουρα δεν μπορεί ούτε απλά να τρέξει την καθημερινότητα όχι να παρουσιάσει και ανάκαμψη. Άρα είμαστε σε μία μη αναστρέψιμη κατάσταση;
Και όλα αυτά βέβαια χωρίς να ανατρέξουμε στο τι περιμένει η Πολεμική Αεροπορία από την ΕΑΒ.
Η αδυναμία της ΕΑΒ ίσως βέβαια «διευκολύνει» κάποιες λύσεις που κυκλοφορούν που ενδεχομένως για κάποιους να είναι… ευχάριστες.
Ακούγεται τελευταία έντονα ότι υπάρχει η σκέψη τα «παρκαρισμένα» για χρόνια στην ΕΑΒ C130 της ΠΑ λόγω αδυναμίας της εκεί επισκευής των να οδηγηθούν στο Ισραήλ για επισκευή και με τίμημα περί τα 57 εκ.
Αυτόματα γεννώνται δύο σκέψεις:
Το να μεταφερθούν τα αεροσκάφη στο Ισραήλ σημαίνει εξαγωγή και επανατοποθέτηση των πτερύγων. Αυτό σε ένα αεροσκάφος ηλικίας άνω των 45 ετών είναι άγνωστο το τι προβλήματα θα δημιουργηθούν και το πώς και με ποια δαπάνη θα αντιμετωπισθούν άρα και απροσδιόριστο το τελικό ποσό συντήρησης.
Δεύτερο είναι γνωστό στην «πιάτσα» των εξοπλισμών ότι οι Βρετανοί έχουν προς πώληση δύο αεροσκάφη C130j, κατασκευής της προηγούμενης δεκαετίας (τέλος 1999) με αυξημένες δυνατότητες έναντι των δικών μας και που πρόσφατα πούλησαν σε αφρικανικές χώρες, αφού τους κάνανε μάλιστα και γενική επισκευή έναντι 30 εκ. αγγλικών λιρών.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται λοιπόν. Όπως σχετικά πρόσφατα χάσαμε την ευκαιρία να αγοράσουμε τις ιταλικές fremm που τελικά κατέληξαν στα χέρια των Αιγυπτίων έτσι θα περάσει από μπροστά μας άλλη μια ευκαιρία και εμείς θα… συζητάμε…