«Χωρίς μουσική, η ζωή θα ήταν ένα λάθος» είχε πει ο Γερμανός φιλόσοφος Φρίντριχ Νίτσε και ακόμα και καθ’ υπερβολή μάλλον δίκιο έχει. Στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες να «καταναλώνουμε» πολύ μουσική, διαφόρων ειδών, κυρίως στου χώρους διασκέδασής μας αλλά και μέσω της τηλεόρασης με τις εκπομπές που η ομήγυρη καθόταν και απολάμβανε το κρασί της κάνοντας αφιερώματα σε αποδημήσαντες ή εν ζωή συνθέτες, στιχουργούς, ερμηνευτές. Εκπομπές που κρατούσαν συντροφιά, κυρίως τα σαββατοκύριακα σε όσους δεν είχαν τη δυνατότητα να βγουν. Εκτός από αυτό το είδος των τηλεοπτικών εμφανίστηκαν και οι μουσικοί διαγωνισμοί, για νέα ή μεγαλύτερα ταλέντα, με κριτές γνωστά ονόματα από τον χώρο του ελαφρού και του έντεχνου τραγουδιού.
Η πανδημία, παρόλο που αυτές οι εκπομπές μας έκαναν παρέα στα lockdown, ήρθε μαζί με τις άλλες «αποδομήσεις» της να αλλάξει κι αυτό το τοπίο. Βαρεθήκαμε, κουραστήκαμε, τραγουδούσαμε μόνοι μας και κάναμε βιντεάκια στο youtube, πάντως, αλλάξαμε τις συνήθειες μας. Δεν αντέχαμε πια τα ίδια, ίσως γιατί πριν αποτελούσαν επιλογές, ενώ σε αυτή τη συγκυρία μια δυστοπική υποχρεωτικότητα. Και χωρίς να λαμβάνουμε υπόψη μας το γεγονός ότι λόγω covid-19, σταμάτησαν κάποια στιγμή οι περισσότερες από αυτές τις παραγωγές και καταλάβαμε ότι δεν μας λείπουν πια καθόλου. Κι εκεί που αναζητούσαμε διεξόδους εμφανίστηκε κάτι νέο, «διαψεύδοντας» ακόμη και τον Αντόνιο Γκράμσι που έλεγε ότι «Το παλαιό πεθαίνει και το καινούριο δεν μπορεί ακόμη να γεννηθεί».
«Άνοιξε» το «Μουσικό Κουτί», μια μουσική εκπομπή με τον Νίκο Πορτοκάλογλου και τη Ρένα Μόρφη και μια εκπληκτική μπάντα μουσικών, που μας κρατά καθηλωμένους αλλά και χαμογελαστούς κάθε Τετάρτη βράδυ και όποτε επαναλαμβάνεται μέσα στην εβδομάδα ή μέσω του αρχείου της εκπομπής. Μια μεγάλη έκπληξη από τη δημόσια τηλεόραση που απολαμβάνει κοινής αποδοχής. Ηλικιακής, ιδεολογικής και ειδών μουσικής. Ποιος θα ξεχάσει να βλέπει ζωντανά τον θρύλο Έρικ Μπάρτον, τον Γιάννη Γιοκαρίνη, τον συνοδοιπόρο του Νίκου Πορτοκάλογλου στους «Φατμέ» Οδυσσέα Τσάκαλο και πολλούς νέους και παλαιότερους, σε στιγμές μουσικής χαλάρωσης για τους ίδιους και τους τηλεθεατές.
Γιατί όμως τέτοια επιτυχία και αποδοχή;
Ένας βασικός λόγος είναι ότι οι παρουσιαστές ανήκουν στον χώρο της μουσικής. Συνθέτης, στιχουργός, ερμηνευτής ο Νίκος Πορτοκάλογλου και εξαιρετική επίσης ερμηνεύτρια η Ρένα Μόρφη. Ταυτόχρονα, απορροφούν τους «εγωισμούς» των καλλιτεχνών και τους δικούς τους και τους εντάσσουν σε σχήματα και πλαίσιο που το αναμνησιακό και η καριέρα του καθενός ταιριάζουν με το σήμερα με «πειραγμένες» εκτελέσεις ή με νέα τραγούδια και κομμάτια που μαθαίνουμε τη μικρή τους ιστορία. Τα «αλατισμένα» τους ντεσού και όχι δήθεν πιπεράτες ιστορίες. Ποιος δεν θα ξεχάσει ότι ο «μένουμε Ευρώπη» Πορτοκάλογλου προσκάλεσε τον «αντισυστημικό» και χειμαρρώδη Σταμάτη Κραουνάκη, δημιουργώντας μια πραγματικά μαγική βραδιά για το ελληνικό τραγούδι.
Κι όλα αυτά με την αυστηρότητα και τη γλυκύτητα που εμπεριέχουν οι μουσικές δημιουργίες και ο σχεδιασμός και η εκτέλεση μιας τέτοιας εμπνευσμένης παραγωγής.
Αυτή την Τετάρτη 3 Νοεμβρίου ο Λουκιανός Κηλαηδόνης θα βλέπει από «ψηλά» τον Φοίβο Δεληβοριά, τον Μανώλη Φάμελλο και την κόρη του Μαρία να τραγουδούν με τους «οικοδεσπότες» τα τραγούδια του και θα κάνει ως «μοναχικός καουμπόι» το δικό του «πάρτι»…
Ο Δημήτρης Στεμπίλης είναι δημοσιογράφος - ιστορικός