Τι είναι αυτό που προσελκύει το ενδιαφέρον του θεατρόφιλου κοινού στους «Απαρατήρητους», σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη, στο θέατρο «Επί Κολωνώ»; Μπορούν να γίνουν πρωταγωνιστές ένας ντελιβεράς, μια ταμίας σούπερ μάρκετ, ένας θυρωρός, η υπάλληλος στα διόδια, ο τραυματιοφορέας, μια τηλεφωνήτρια, ένας παρκαδόρος, μια οδοκαθαρίστρια και η ταξιθέτρια που τους καθοδηγεί αφού πρώτα πει τη δική της μικρή ιστορία; Ρωτήσαμε τη δημοσιογράφο Αγγελική Σπανού που έχει γράψει τα κείμενα (στηριγμένα στο ομώνυμο βιβλίο της, εκδ. Πόλις) και η συζήτησή μας απλώθηκε λίγο πιο πέρα.
-Το έργο θα παίζεται όλο τον Φεβρουάριο κάθε Τρίτη, σωστά;
Ναι, θα συνεχιστεί. Περάσαμε μια πολύ δύσκολη περίοδο με την έξαρση της μετάλλαξης Όμικρον αλλά οι "Απαρατήρητοι" φαίνεται πως άντεξαν τις επιπλοκές της πανδημίας και θα συνεχίσουν για λίγο ακόμη. Δεν το περίμενα. Από τα Χριστούγεννα και μετά δεν πήγαινα ούτε καν εγώ στο θέατρο, παρόλο που ήθελα έντονα να είμαι κοντά στους ηθοποιούς. Ακόμη και τα βράδια που ήταν λίγος ο κόσμος στην αίθουσα, το χειροκρότημα ήταν πολύ ζεστό και η ενέργεια στο χώρο θετική και δυνατή. Μου το μετέφεραν οι ηθοποιοί με μεγάλη συγκίνηση.
-Γιατί πιστεύεις ότι αρέσει η παράσταση;
Για την αλήθεια της. Δεν υπάρχει τίποτα "φτιαγμένο". Ούτε στις αφηγήσεις που γίνονται σε ένα αόρατο μάτι, κάπου στο βάθος της αίθουσας, ούτε στην αλληλεπίδραση των ηθοποιών μεταξύ τους, ούτε στην υποκριτική. Προηγήθηκαν πολλοί αυτοσχεδιασμοί για να παραχθεί ένα οργανωμένο αποτέλεσμα. Και μετά, νομίζω πως παίζει ρόλο η συγκίνηση. Η κόρη μου έκλαιγε όταν η οδοκαθαρίστρια τσακωνόταν με την κόρη της που ντρέπεται για τη δουλειά της μάνας της, ο άντρας μου βούρκωσε όταν η υπάλληλος στα διόδια, αφού είδε τον πρώην εραστή της να περνά από μπροστά της με τη γυναίκα του, προσπάθησε να λυτρωθεί με ένα τραγούδι, η αδελφή μου γέλασε μέχρι δακρύων με τον παρκαδόρο στο πλοίο που αναρωτιέται "που πας με το τανκ στο Κουφονήσι;" γιατί η ίδια είχε πάει πέρυσι και οδηγούσε τζιπ. Θέλω να πω ότι καθένας μπορεί να βρει μια στιγμή που να την πάρει μέσα του. Εγώ προσωπικά, ταράζομαι πάρα πολύ και κάθε φορά με την τηλεφωνήτρια που μας "πουλάει κάτι που δεν ψάξαμε να βρούμε" και έχει μάθει να μιλάει γρήγορα και με γλυκερή φωνή, μήπως και προλάβει να πει κάτι πριν της το κλείσουμε στα μούτρα. Από την άλλη, πέφτει γέλιο. Όσες φορές έχω δει την παράσταση, υπάρχουν αρκετά σημεία στα οποία το κοινό ξεκαρδίζεται. Και αυτό είναι κάτι που δεν υπάρχει στο βιβλίο. Προέκυψε από τη δυναμική της ομάδας στις πρόβες.
-Είναι δύσκολη περίοδος αυτή για το θέατρο, έτσι;
Πραγματικά, τώρα που το βλέπω από μέσα έχω συγκλονιστεί. Η ομάδα ΝΑΜΑ που στηρίζει το θέατρο Επί Κολωνώ, ο Γιώργος Χατζηνικολάου, η Ελένη Σκότη και η Μαρία Αναματερού, έχουν τόσο σπουδαίο ταλέντο που θα μπορούσαν να έχουν βρει άλλες λύσεις για μια πιο εύκολη ζωή. Φαντάζομαι, γιατί δεν το έχουμε συζητήσει, ότι υπάρχει κάποιος βαθιά υπαρξιακός λόγος, που τους κρατάει εκεί. Παλεύουν για την κάθε λεπτομέρεια της δημιουργίας τους με τέτοιο πάθος που είναι αδύνατο να ανταμειφθούν ακόμη και τις καλές περιόδους για το θέατρο.
Λέω κάποιες φορές, χαριτολογώντας, στην Ελένη Σκότη, που έχει βαρύ βιογραφικό με μεγάλες διακρίσεις στο θέατρο, γιατί δεν το ρίχνεις στην τηλεόραση, που θα είναι για σένα ένα προσοδοφόρο παιχνίδι. Δεν μου απαντάει αλλά την ξέρω την απάντηση. Αυτοί οι άνθρωποι είναι από άλλο υλικό πλασμένοι. Είναι ασκητές του θεάτρου, αιχμάλωτοι ενός ιδεώδους που θρέφεται με το αίμα τους.
-Θα ήθελες να κάνεις ξανά κάτι στο θέατρο;
Κάνω ήδη. Έχω γράψει κάποιες σκηνές που της διδάσκει η Σκότη στο εργαστήριο υποκριτικής της. Είναι χωρισμοί και πρώτες συναντήσεις, όταν τελειώνει και όταν αρχίζει μια σχέση. Νομίζω πως τον Ιούνιο θα έχουμε κάτι. Το συν-κατασκευάζουμε.
-Πριν από λίγες μέρες διάβαζα ένα πολιτικό άρθρο σου στην "Καθημερινή". Πώς συνδυάζεται... "Ο ΣΥΡΙΖΑ στα χιόνια" με το θέατρο;
Υπάρχει η ίδια επιμονή: Ανελέητη παρατήρηση, αναζήτηση της αλήθειας και προσπάθεια ερμηνείας. Το ένα είναι δεύτερη φύση πια, μετά από σχεδόν τριάντα χρόνια στη δημοσιογραφία. Το άλλο, το θέατρο Επί Κολωνώ, είναι τύχη. Ένα δώρο που μου χάρισε ο Θεός, όποιος είναι και όπου είναι - μάλλον μέσα στην τέχνη, στους καλούς ανθρώπους, στην αγάπη.