Μέσα στην ανατροπή της ζωής μας σε όλα τα επίπεδα (επαγγελματικά, κοινωνικά, ψυχολογικά) έρχεται να προστεθεί και ο διαχωρισμός σε «εμβολιασμένους και ανεμβολίαστους» που μετατρέπει τη δυστοπική αυτή κατάσταση σε ένα επικίνδυνο, διχαστικό «παιχνίδι» εξουσίας!
Συνδικάτο που εκπροσωπεί τους πυροσβέστες της πόλης της Νέας Υόρκης προσέφυγε την Παρασκευή στη Δικαιοσύνη ζητώντας να μην εφαρμοστεί η απόφαση του Δημάρχου Μπιλ ντε Μπλάζιο, βάσει της οποίας θα μπορούν στο εξής να εργάζονται στις υπηρεσίες του δήμου, μόνο όσοι έχουν εμβολιαστεί κατά του SARS-CoV-2 και της σοβαρής νόσου COVID-19 που αυτός προκαλεί.
Την ίδια ώρα, έρευνα με επικεφαλής το Δρ Τζέιμς Λέονχαρντ του Πανεπιστημίου της Νεβάδα η οποία δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «PLoS One», δείχνει ότι οι άνθρωποι που δεν πιστεύουν ότι η COVID -19 μπορεί να απειλήσει σοβαρά την υγεία τους, είναι αφενός πιο αδιάφοροι στο να λάβουν μέτρα για την αποτροπή εξάπλωσης της πανδημίας, αφετέρου λιγότερο πρόθυμοι να εμβολιαστούν. Αιτία του «κακού» είναι το αίσθημα του «ανίκητου» που έχουν αρκετοί άνθρωποι, σύμφωνα με τη διεθνή αυτή έρευνα που διεξήχθη σε 51 χώρες μεταξύ παραπάνω από 200.000 ανθρώπων.
Οι ερευνητές επισήμαναν ότι «ενώ το αίσθημα του ανίκητου μπορεί να είναι ωφέλιμο στο ξεπέρασμα οικονομικών δυσκολιών ή στη διάρκεια πολέμου, αυτό το αίσθημα μειώνει την πιθανότητα οι άνθρωποι να εμβολιαστούν κατά της COVID -19. Κάτι που ισχύει ιδιαίτερα για τις ατομικιστικές χώρες όπως οι ΗΠΑ, όπου οι άνθρωποι τείνουν να εστιάζουν στη δική τους υγεία μάλλον, παρά στη συλλογική υγεία της κοινότητάς τους».
Η πανδημία ανέδειξε πολλά ζητήματα εμπιστοσύνης στην Επιστήμη, στους πολιτικούς, στα ΜΜΕ, θέματα που γνωρίζαμε αλλά δεν φανταζόμασταν ότι είναι τόσο βαθιά ριζωμένα ώστε να βάλουν σε κίνδυνο τις ζωές μας… Μαζί με όλα αυτά τα δύσκολα και δυσεπίλυτα της πανδημίας όμως, παρασύρεται το σύνολο της Δημόσιας Υγείας και της ατομικής υγείας.
Πόσοι δεν έκαναν προληπτικές εξετάσεις τα δύο προηγούμενα χρόνια; Πόσοι χρόνια πάσχοντες αμέλησαν την επίσκεψη στο γιατρό τους από φόβο μην βρεθούν σε νοσοκομείο ή ιατρείο με άλλους ασθενείς; Πόσοι ηλικιωμένοι έμειναν χωρίς την παρουσία των παιδιών τους και πόσοι νέοι ένιωσαν ότι χάνουν τα φοιτητικά τους χρόνια κλεισμένοι στα σπίτια;
Οι καρκίνοι, τα καρδιαγγειακά, δύσκολες -χρόνιες νόσοι όπως η ψωρίαση και η ημικρανία- αλλά και ψυχιατρικά προβλήματα συνεχίζουν να υπάρχουν, με τους ασθενείς να υποφέρουν και να αναζητούν ανακούφιση. Πανδημία ή όχι, δεν σταματάει η μάχη κατά του πόνου και του φόβου για την ζωή και την ευζωία μας.
Ως εκ τούτου, κάθε αφιέρωμα υγείας στους δύσκολους αυτούς καιρούς πρέπει να κάνει μια προσπάθεια να αγγίξει διαφορετικές πτυχές των προβλημάτων υγείας, να αγγίξει τους «αόρατους» καθημερινούς μαχητές που υποφέρουν από ατοπική δερματίτιδα ή ρευματοειδή αρθρίτιδα, καταστάσεις που δεν απειλούν την ζωή αλλά απειλούν τελικά κάτι πιο άμεσο: Την ευζωία στην καθημερινότητα!
Καλή ανάγνωστη!