Ο εφιάλτης δεν έχει τέλος για όσους έχασαν αγαπημένα πρόσωπα στο μοιραίο τρένο των Τεμπών. Αλλά όσο βαρύ κι αν είναι για όλους το πένθος, όσοι έχασαν το παιδί τους είναι αδιαμφισβήτητα στη χειρότερη δυνατή θέση που μπορεί να έρθει ένας άνθρωπος… Πόσο μάλλον όταν δεν μπορεί να το αποχαιρετίσει με ένα τελευταίο φιλί…
Το iEidiseis ζήτησε από τη Δρ Ίλια Ν. Θεοτοκά, κλινική ψυχολόγο – ψυχοθεραπεύτρια – Ψυχιατρική Κλινική Πανεπιστημίου Αθηνών, Αιγινήτειο Νοσοκομείο να μάς εξηγήσει τι σημαίνει όλο αυτό για τον ανθρώπινο ψυχισμό και πώς μπορεί να το διαχειριστεί…
«Ο ξαφνικός θάνατος ενός παιδιού είναι το πιο βαρύ πένθος που μπορεί να βιώσει ένας άνθρωπος. Σε πολλές περιπτώσεις, δεν συγκρίνεται με την απώλεια ενός παιδιού που βιώνει μία χρόνια νόσο και κάποια στιγμή φεύγει από τη ζωή. Στην περίπτωση της χρόνιας νόσου, ο γονιός, με κάποιο τρόπο, προετοιμάζεται για την έλευση του δυσάρεστου και ο ίδιος και η οικογένειά του, χωρίς ασφαλώς αυτό να σημαίνει ότι ο πόνος, η θλίψη, η κατάθλιψη και η διαδικασία του πένθους είναι λιγότερα. Στο ξαφνικό θάνατο όμως, ο θυμός, η οργή, η απελπισία, το αίσθημα «αθοηθησίας», ειδικά όταν το παιδί που χάνεται έχει μηδενική ευθύνη για το τραγικό γεγονός, είναι έντονα, καταιγιστικά, διαλύουν ψυχολογικά τους γονείς και την οικογένεια», αναφέρει η ειδικός.
Και περνώντας στην τραγική αδυναμία αποχαιρετισμού της σορού, επισημαίνει:
«Όταν δε, δεν υπάρχει δυνατότητα να κάνουν την ταφή των αγαπημένων τους, λόγω της μη ταυτοποίησης, τα πράγματα γίνονται πιο δύσκολα, επειδή η διαδικασία του τελευταίου αποχαιρετισμού είναι «θεωρητική», και όχι πραγματική και ρεαλιστική. Το γεγονός αυτό αφήνει ανικανοποίητη την ανάγκη της τελευταίας φροντίδας για το παιδί τους, αλλά και την ανάγκη να «κλείσουν» μέσα τους, τις ψυχολογικές διαδικασίες που αφορούν την απώλεια, ολοκληρώνοντας αυτήν την «αποχαιρετιστήρια» τελετή , η όποια έχει μεγάλη συναισθηματική αξία.
Συνεπώς, η ένταση όλων των παραπάνω συναισθημάτων έχει μεγαλύτερη διάρκεια, επιτείνει τη διαδικασία του πένθους, κάνοντας την πιο επώδυνη και χρονοβόρα».
Το πένθος
Η Δρ Θεοτοκά εξηγεί ότι γενικά το πένθος είναι μία φυσιολογική και αναγκαία διαδικασία σε κάθε απώλεια αλλά χρειάζεται στις περισσότερες περιπτώσεις βοήθεια…
«Θα πρέπει να πούμε ότι η διαδικασία του πένθους είναι μία φυσιολογική διαδικασία, που με ψυχολογική υποστήριξη μπορεί και πρέπει να έχει αρχή, μέση και τέλος. Ασφαλώς, στους γονείς των παιδιών αυτών, πιθανά θα προκύψουν και άλλες ψυχολογικές δυσκολίες. Για το λόγο αυτό, χρειάζεται να λάβουν σημαντική ψυχολογική βοήθεια, για να προχωρήσουν -όταν έρθει η ώρα-οι ίδιοι και οι οικογένειες τους».
