Η Ουκρανία μεταδίδει πολλές πληροφορίες σχετικά με τις απώλειες των ρωσικών στρατευμάτων. Από τα στοιχεία των περιλήψεων του Γενικού Επιτελείου μέχρι τις πολυάριθμες φωτογραφίες και τα βίντεο με τις κατεστραμμένες φάλαγγες οχημάτων και τανκ και τους νεκρούς Ρώσους στρατιώτες. Προφανώς, ο σκοπός είναι να αποθαρρυνθεί η ρωσική κοινωνία, ώστε να αρχίσει να απαιτεί τον τερματισμό του πολέμου.
Τι συμβαίνει όμως από την πλευρά της Ρωσίας και πως αντιμετωπίζουν οι πολίτες της χώρας τον πόλεμο και τις συνέπειες των απωλειών των ρωσικών δυνάμεων;
Σύμφωνα με τις έρευνες που έχουν διεξαχθεί το πρώτο και προφανές συμπέρασμα είναι ότι η στάση των Ρώσων πολιτών εξαρτάται από τη στάση τους απέναντι στον πόλεμο. Όσοι είναι κατά του πολέμου θεωρούν τις απώλειες του ρωσικού στρατού τερατώδεις και, κυρίως, εντελώς παράλογες. Όπως και για τον ίδιο τον πόλεμο.
Όσοι υποστηρίζουν τον πόλεμο κατά της Ουκρανίας και αυτοί είναι η πλειοψηφία των Ρώσων σύμφωνα με τις έρευνες, έχουν εκ διαμέτρου αντίθετη άποψη για το θέμα.
Οι δυο απόψεις έχουν κοινό σημείο αναφοράς ότι θεωρούν την Ουκρανία με την σημερινή της μορφή ως απειλή για την ίδια την ύπαρξη της Ρωσίας κι επομένως αυτή η απειλή πρέπει να εξουδετερωθεί με κάθε μέσο και τίμημα. Ως εκ τούτου, οι θυσίες είναι απαραίτητες.
Η άποψη των Ρώσων πολιτών
Ορισμένοι, σύμφωνα με τις έρευνες, πιστεύουν ότι η επιχείρηση εξελίσσεται "σύμφωνα με το σχέδιο" και "όπως πρέπει". Και κατά την άποψη τους η Ουκρανία, υπερβάλλει πολύ στον αριθμό των θυμάτων.
Επιπλέον για πολλούς Ρώσους έχει σημασία ότι, όπως ισχυρίζεται η ρωσική ηγεσία, πολεμούν μόνο οι μόνιμοι στρατιωτικοί και δεν θα σταλούν έφεδροι που απλά υπηρετούν τη θητεία τους.
Όπως αποδείχθηκε, αυτό δεν συνέβη στην πραγματικότητα, αλλά το Κρεμλίνο έσπευσε να παραδεχτεί ότι οι στρατεύσιμοι στάλθηκαν κατά λάθος και διέταξε να τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι.
Αυτή ήταν η πρώτη και μέχρι στιγμής η τελευταία φορά που ο Πούτιν επέκρινε δημοσίως τη διεξαγωγή της "ειδικής επιχείρησης", γεγονός που υποδηλώνει τη σημασία που έδωσαν οι ρωσικές αρχές στο θέμα "μόνο το μόνιμο στρατιωτικό προσωπικό".
Εξ ου και η πολύ διαφορετική στάση της ρωσικής κοινωνίας απέναντι στον πόλεμο στην Ουκρανία από ό,τι, για παράδειγμα, στον πρώτο πόλεμο της Τσετσενίας. Λένε ότι τώρα πολεμούν οι μόνιμοι - άνθρωποι που πληρώνονται για την υπηρεσία τους και πηγαίνουν εκεί εθελοντικά. Όχι άνθρωποι που έχουν επιστρατευτεί και τους έχουν στείλει να πεθάνουν παρά τη θέλησή τους.
Εξαιτίας αυτού δεν υπάρχει μαζικό αίσθημα απειλής στη ρωσική κοινωνία ότι οι κοντινοί τους άνθρωποι, γιοι, πατεράδες, σύζυγοι ή αδελφοί μπορούν να τους πάρουν ανά πάσα στιγμή και να τους στείλουν στο μέτωπο. Αυτός είναι πιθανώς ο λόγος για τον οποίο η ρωσική ηγεσία δεν μιλάει για επιστράτευση, διότι σε μια τέτοια περίπτωση θα δημιουργηθεί ένα μαζικό αίσθημα απειλής. Αν και, βέβαια, δεν αποκλείεται η Ρωσία να κινητοποιηθεί τελικά ούτως ή άλλως, δεδομένης της περιορισμένης δύναμης του ρωσικού στρατού που εμπλέκεται άμεσα στο μέτωπο. Ακόμη και στην αρχή του πολέμου ο ρωσικός στρατός ήταν υποδεέστερος αριθμητικά από τον Ουκρανικό στρατό και την Εθνική Φρουρά, και μετά την κινητοποίηση στην Ουκρανία η αναλογία αυτή για τα ρωσικά στρατεύματα επιδεινώθηκε ακόμη περισσότερο.
Το αποτέλεσμα της επιστράτευσης φάνηκαν στις λεγόμενες ΛΔ του Ντονμπάς, όπου πολλοί άνδρες έχουν πάει στον πόλεμο. Εξαιτίας αυτού, η ατμόσφαιρα εκεί είναι εκρηκτική. Ως εκ τούτου, είναι πιθανό το Κρεμλίνο να συνεχίσει να προσπαθεί να αποφύγει τη μαζική κινητοποίηση, προσπαθώντας να αυξήσει τον αριθμό των επ’ αμοβή εφέδρων ή ακόμη και να προσελκύσει "εθελοντές" από άλλες χώρες.