Την εξόφθαλμη ανισότητα ως προς την προβολή που είχε από τα ΜΜΕ το ναυάγιο του βαθυσκάφους Titan στον Ατλαντικό, σε σύγκριση με την τραγωδία της Πύλου, στηλιτεύει με δημοσίευμά της η βρετανική εφημερίδα Guardian.
«Ένας θάνατος είναι τραγωδία, ένα εκατομμύριο θάνατοι είναι στατιστική», σχολιάζει σκωπτικά η αρθρογράφος του Guardian, Arwa Mahdawi που υπογράφει το δημοσίευμα, προκειμένου να τεκμηριώσει την αδιαφορία ΜΜΕ και θεσμών για τους 25.000 θανάτους μεταναστών σε ναυάγια από το 2014.
«Έχετε ακούσει για τον δισεκατομμυριούχο και τους πολυεκατομμυριούχους που παγιδεύτηκαν σε ένα υποβρύχιο, αφού ξόδεψαν έως και 250.000 δολάρια ο καθένας για να δουν τα συντρίμμια του Τιτανικού; Φυσικά και έχετε ακούσει. Η ιστορία ήταν η πρώτη είδηση στις αγγλόφωνες χώρες από τότε που χάθηκε το σκάφος. Χρησιμοποιήθηκαν τεράστιοι πόροι στις έρευνες διάσωσης. Κάθε μικροσκοπική εξέλιξη έχει καλυφθεί εξαντλητικά. Εκατομμύρια άνθρωποι, μεταξύ τους και εγώ, έχουν κολλήσει στις οθόνες και τα αδιάκοπα ρεπορτάζ. Είναι απολύτως φυσικό να είσαι κολλημένος στην ιστορία του Τιτάνα γιατί, προφανώς, είναι μια συνταρακτική ιστορία», τονίζει αρχικά η αρθρογράφος και στη συνέχεια στηλιτεύει τους κανόνες ασφαλείας του βαθυσκάφους.
«Η κάλυψη για το ναυάγιο της Πύλου ωχριά μπροστά σε εκείνη για το βαθυσκάφος Τιτάνας»
Στη συνέχεια, στο δημοσίευμα του Guardian γίνεται αντιπαραβολή με το πολύνεκρο ναυάγιο της Πύλου, που πιστεύεται ότι οδήγησε στον θάνατο εκατοντάδες ανθρώπους.
«Αν και είναι φυσικό να μείνετε κολλημένοι στην ιστορία του Τιτάνα, απέχει πολύ από την πρόσφατη θαλάσσια τραγωδία τις τελευταίες εβδομάδες. Και όμως απορροφά δυσανάλογη ποσότητα της προσοχής, της ενσυναίσθησης και των πόρων του κόσμου. Την περασμένη Τετάρτη συνέβη μια από τις χειρότερες τραγωδίες που έχουν συμβεί ποτέ στη Μεσόγειο Θάλασσα: ένα αλιευτικό σκάφος που μετέφερε περίπου 750 άτομα, κυρίως Πακιστανούς και Αφγανούς μετανάστες, βυθίστηκε σε δρομολόγιο προς την Ιταλία. Υπήρχαν 100 παιδιά κάτω από το κατάστρωμα σε εκείνο το πλοίο. 100 παιδιά. Αυτά είναι αποκαρδιωτικά νούμερα και όμως εκατοντάδες νεκροί και αγνοούμενοι μετανάστες δεν έχουν καταφέρει να συγκεντρώσουν όσο το δυνατόν περισσότερο την προσοχή των μέσων ενημέρωσης, όπως έγινε με τους πέντε πλούσιους τυχοδιώκτες», υπογραμμίζει το δημοσίευμα.
«Δεν λέω ότι δεν υπήρξε καμία κάλυψη για το ελληνικό ναυάγιο. Φυσικά και είχε. Αλλά ωχριά σε σύγκριση με την προσοχή που έχει δοθεί στην εξαφάνιση του Τιτάνα. Οι προσπάθειες διάσωσης δεν θα μπορούσαν επίσης να είναι διαφορετικές: μια ξέφρενη βιασύνη για τη διάσωση πέντε πλουσίων έναντι ενός «σηκώματος των ώμων» στην ιδέα 100 παιδιών νεκρών στον βυθό της θάλασσας», σχολιάζει καυστικά η αρθρογράφος του Guardian.
Αιχμές για τη στάση του ελληνικού Λιμενικού
Στη συνέχεια, αναφέρει ότι το ελληνικό Λιμενικό και οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι, απαντώντας στις επικρίσεις για τον χειρισμό της τραγωδίας, δήλωσαν ότι οι επιβαίνοντες αρνήθηκαν οποιαδήποτε βοήθεια. Οι ακτιβιστές, από την άλλη πλευρά, είπαν ότι οι άνθρωποι που επέβαιναν στο πλοίο εκλιπαρούσαν για βοήθεια περισσότερες από 15 ώρες πριν βυθιστεί. Σε κάθε περίπτωση, είναι πράγματι δουλειά του λιμενικού να κοιτάξει ένα πλοίο γεμάτο απελπισμένους ανθρώπους, γεμάτο αθώα παιδιά και να αποφασίσει ότι δεν θέλει βοήθεια; «Κανείς δεν κοίταξε τον Τιτάνα και σκέφτηκε: ‘’αχ, λοιπόν, υπέγραψαν ένα χαρτί που έλεγε ότι αποδέχονταν ότι ο θάνατος ήταν μια πιθανότητα, δεν έχει νόημα να τους σώσουμε’’», τονίζει η ίδια.
Και πάλι, το ελληνικό ναυάγιο είναι μια από τις χειρότερες τραγωδίες που έχουν συμβεί ποτέ στη Μεσόγειο. Και αυτό λέει πολλά, γιατί η Μεσόγειος είναι ομαδικός τάφος. Κάθε χρόνο, δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι εγκαταλείπουν τη φτώχεια και τις διώξεις με την ελπίδα μιας καλύτερης ζωής και κάθε χρόνο εκατοντάδες από αυτούς τους ανθρώπους πεθαίνουν στην απόπειρα. Περισσότεροι από 1.200 άνθρωποι πέθαναν στη Μεσόγειο το 2022 και από το 2014 έχουν σημειωθεί περίπου 25.000 θάνατοι, αναφέρει.
«Ένας θάνατος είναι τραγωδία, ένα εκατομμύριο θάνατοι είναι στατιστική»
«Είναι δύσκολο να ξεπεράσεις αυτούς τους αριθμούς, έτσι δεν είναι; Είναι δύσκολο να απορροφήσεις αυτήν την ποσότητα αγωνίας. Και αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα. Εάν καθηλώνεστε περισσότερο με την ιστορία πέντε πλουσίων σε ένα υποβρύχιο παρά από τους 750 ανθρώπους που βυθίστηκαν σε μια ψαρότρατα, δεν είναι επειδή είστε κακός άνθρωπος. Είναι επειδή είναι η ανθρώπινη φύση να νιώθει ότι κατακλύζεται από τα βάσανα σε κλίμακα. Λέγεται ψυχικό μούδιασμα. Όπως λέει και η παροιμία, ένας θάνατος είναι τραγωδία, ένα εκατομμύριο θάνατοι είναι στατιστική», σημειώνει με νόημα.
«Ωστόσο, οι άνθρωποι σε αυτό το σκάφος δεν ήταν στατιστικά στοιχεία. Ήταν άνθρωποι που αξίζουν περισσότερα. Αξίζουν περισσότερα από το να συγκεντρώνονται κάτω από τον όρο «μετανάστες». Ένας όρος που, όπως σημείωσε ο Guardian σε πρόσφατο άρθρο του, «κρύβει αντί να φωτίζει τα άτομα πίσω από την ετικέτα». Αξίζουν τους ίδιους πόρους, την προσοχή και την ενσυναίσθηση που είχαν πέντε πλούσιοι τυχοδιώκτες, που έβαλαν τους εαυτούς τους σε κίνδυνο για να διασκεδάσουν, παρά επειδή ήταν απελπισμένοι για μια καλύτερη ζωή», αναφέρεται.
«Για τα ΜΜΕ και τους πολιτικούς, ένας αγνοούμενος δισεκατομμυριούχος είναι πιο σημαντικός από εκατοντάδες αγνοούμενους μετανάστες»
Όπως εκτιμά η αρθρογράφος, αυτή είναι η τελευταία ιστορία που θα δούμε για πλούσιους ανθρώπους που εξαφανίζονται με ένα υποβρύχιο. Αλλά φοβάμαι ότι μπορώ σχεδόν να εγγυηθώ ότι θα δούμε πολλές περισσότερες ιστορίες για πλοία που μεταφέρουν μετανάστες να ανατρέπονται.
«Αν κάτι καλό μπορεί να προκύψει από αυτές τις δύο τραγωδίες, ελπίζω ότι θα κάνει περισσότερους ανθρώπους να ξανασκεφτούν πώς εκτιμούμε τις ανθρώπινες ζωές. Ελπίζω να καθιστά σαφές ότι, στα μάτια των μέσων ενημέρωσης και των υπευθύνων χάραξης πολιτικής, ένας αγνοούμενος δισεκατομμυριούχος είναι φαινομενικά πιο σημαντικός από εκατοντάδες αγνοούμενους μετανάστες.
Ελπίζω να μας κάνει να σκεφτούμε το πλαίσιο γύρω από την ιστορία των διελεύσεων μεταναστών. Ελπίζω να κάνει περισσότερους ανθρώπους να αμφισβητήσουν τους τρόπους με τους οποίους κατηγορούνται οι μετανάστες για τον θάνατό τους, κατηγορούνται για την αναζήτηση καλύτερων ζωών – και πόσο διαφορετικό είναι αυτό από την ενσυναίσθηση που δίνεται στους εκατομμυριούχους που αναζητούν υποβρύχιες συγκινήσεις», καταλήγει το δημοσίευμα.