Το πιο πιθανό είναι ότι η απερχόμενη Καγκελάριος της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας δεν γνωρίζει που ακριβώς βρίσκεται το Δίστομο. Το γεγονός ότι απέχει μόλις 25 χιλιόμετρα από τους φημισμένους Δελφούς, ίσως κάτι να της λέει αφού κάποιοι Γερμανοί, τόσο από εκείνους τους κακούς του Γ’ Ραϊχ όσο και πολλοί σύγχρονοι, ανεξαρτήτως ιδεολογίας, ήταν και είναι φανατικοί θαυμαστές του αρχαιοελληνικού πνεύματος!
Ωστόσο στο Δίστομο, αξίζει να αναγνωριστεί ως το τοπόσημο της Ειρήνης και της Συμφιλίωσης της νεώτερης ελληνικής ιστορίας. Χτυπημένο βάναυσα από τη μοιραία δράση μιας ναζιστικής στρατιάς τη 10η Ιουνίου του 1944, κατάφερε 50 χρόνια αργότερα να χαράξει έναν νέο δρόμο προς την απόδοση δικαιοσύνης, με μόνο εργαλείο το κράτος δικαίου. Μπορεί να μην γνωρίζει λοιπόν την ακριβή θέση του Διστόμου στο χάρτη η κ. Μέρκελ, σίγουρα όμως γνωρίζει ότι η δικαστική διεκδίκηση που, πρώτο και μόνο, ξεκίνησε και ολοκλήρωσε αυτό το μικρό Μαρτυρικό Χωριό, «τάραξε τους κύκλους» της γερμανικής εξωτερικής πολιτικής και υποχρέωσε τα γερμανικά επιτελεία να αναθεωρήσουν στρατηγικές και να ξανασχεδιάσουν τακτικές κινήσεις αντιμετώπισης των αποτελεσμάτων της διεκδίκησης αυτής.
Ιστορική Αλήθεια
Η πάλη για την ανάδειξη της ιστορικής αλήθειας στην μεταπολεμική Ελλάδα υπήρξε μακρά και δύσκολη. Η κ. Μέρκελ ανέλαβε την Καγκελαρία σε μια εποχή που τα πράγματα είχαν κάπως ξεκαθαρίσει γύρω από το τι ακριβώς συνέβη στην μικρή χώρα της Νότιας Ευρώπης, κυρίως τους τελευταίους μήνες του ματωμένου 1944. Χρόνια όμως πριν την ανάληψη των καθηκόντων της, οι χαροκαμένοι επιζήσαντες του Διστόμου και άλλων Μαρτυρικών Τόπων είχαν να παλέψουν με την πάγια γερμανική θέση ότι τα αντίποινα που κατέστρεψαν τα σπιτικά τους ήταν «νόμιμες πολεμικές ενέργειες!». Ο εμβληματικός Αργύρης Σφουντούρης, το τετράχρονο αγόρι που επέζησε της Σφαγής χάνοντας οκτώ στενούς συγγενείς, έχει στα χέρια του γραπτή απάντηση της επίσημης δημοκρατικής Γερμανίας: «Συγγνώμη, κύριε Σφουντούρη, δεν δικαιούστε αποζημίωση για τα θλιβερά γεγονότα που συνέβησαν στον Β΄ Π. Π., διότι η δράση των γερμανικών στρατευμάτων στο χωριό σας αποτελούσε… νόμιμα στρατιωτικά αντίποινα για τη δράση ανταρτών...».
Χρειάστηκε το δικονομικό ταξίδι του Διστόμου σε ελληνικά, ευρωπαϊκά και διεθνή δικαστήρια για να ξεκαθαριστεί, άπαξ δια παντός, ότι τα αντίποινα είναι εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας και δεν δικαιολογούνται σε καμία των περιπτώσεων.
Συμφιλίωση
Μέχρι το 2010 η «Συμφιλίωση» μεταξύ των δύο λαών ήταν θέμα των πολιτών. Στα τραυματισμένα Μαρτυρικά Χωριά οι Γερμανοί επισκέπτες γίνονταν πάντα δεκτοί χωρίς ενδοιασμούς. Νέα παιδιά έρχονταν, ακόμη και αμέσως μετά τον πόλεμο, σε επαφή με τη γερμανική παιδεία. Είναι υπό την κ. Μέρκελ που η γερμανική κυβέρνηση αποφάσισε με τους δικούς της όρους να επενδύσει στη Συμφιλίωση. Ηθελε να αντιμετωπίσει το κύμα αντιγερμανισμού στην Ελλάδα κατά τα χρόνια της κρίσης και τη δραματική επιδείνωση της δημόσιας εικόνας της Γερμανίας που, πριν από την κρίση, σύμφωνα με το Ευρωβαρόμετρο, ήταν η πιο δημοφιλής χώρα της Ευρώπης ανάμεσα στους Έλληνες. Είναι, αν μη τι άλλο, περίεργος ο τρόπος με τον οποίον επιχειρήθηκε να περάσει η ζητούμενη και απολύτως απαραίτητη συμφιλίωση των δύο λαών μας!
Συγγνώμη
Κανένας Γερμανός Καγκελάριος δεν έχει μιμηθεί, μέχρι σήμερα, για την περίπτωση των ναζιστικών εγκλημάτων στην Ελλάδα το συγκλονιστικό παράδειγμα του Βίλυ Μπράντ, ο οποίος το 1970 γονάτισε στο μνημείο για τους πεσόντες εβραίους στο γκέτο της Βαρσοβίας.
Η επίσκεψη του Ομοσπονδιακού Προέδρου Γ. Γκάουκ το Μάρτιο 2014 ήταν μια προσπάθεια να καλυφθεί αυτό το κενό. Γλυκός, ευγενής, συγκινησιακός, επισκέφτηκε τους Λιγκιάδες Ιωαννίνων, από τους πολύ σημαντικούς Μαρτυρικούς Τόπους της Ηπείρου και πρόφερε την περίφημη «Συγγνώμη» που τόσα χρόνια ζητούσαμε και ποτέ δεν είχαμε ακούσει εδώ στην Ελλάδα. Είναι πράγματι μια πρώτη κίνηση, αλλά η σπουδαιότητά της απομειώνεται, κάθε φορά που από τον στενό κυβερνητικό πυρήνα προφέρεται το γνωστό «το θέμα των πολεμικών επανορθώσεων θεωρείται νομικά και πολιτικά λήξαν», δήλωση που παραμένει επίσημη θέση της Γερμανίας και τώρα που η κ. Μέρκελ αποχωρεί.