ΗΠΑ και Ρωσία κάνουν το ένα βήμα μετά το άλλο στην προοπτική ενός συνολικού διαλόγου για την διατύπωση ενός Modus Vivendi σε έναν πολυπολικό και ολοένα πιο ασταθή και απρόβλεπτο κόσμο.
Οι δύο ηγέτες Πούτιν και Μπάιντεν είχαν μέσα σε λίγες βδομάδες μια τηλεδιάσκεψη και μια τηλεφωνική επικοινωνία με φόντο πυρετώδεις επαφές συνεργατών τους.
Στην πρόσφατη τηλεφωνική επικοινωνία του Κρεμλίνου με τον Λευκό Οίκο προφανώς συμφωνήθηκε το εύρος και το πλαίσιο των διμερών διαπραγματεύσεων της Γενεύης την Δευτέρα 10 Ιανουαρίου από όπου θα προκύψει και το στίγμα της συνεδρίασης του Συμβουλίου ΝΑΤΟ -Ρωσίας αλλά και του ΟΑΣΕ, τρεις συναντήσεις που προφανώς δεν καθορίσθηκαν για να επαναλάβουν οι δύο πλευρές τις γνωστές αλληλοκατηγορίες και απειλές.
Οι δύο ηγέτες Μπάιντεν και Πούτιν είχαν δύο ενδιαφέρουσες τηλεφωνικές επικοινωνίες με τους Προέδρους της Ουκρανίας και της Τουρκίας Ζελένσκι και Ερντογάν.
Συνομιλίες που παραπέμπουν στα ασφαλιστικά μέτρα που μπορεί μια αντίδικος πλευρά να ζητήσει όταν εκκρεμεί μια δικαστική απόφαση ώστε μονομερείς ενέργειες της άλλης αντιδίκου πλευράς να βλάψουν τα συμφέροντα της αλλά και να περιπλέξουν και να καθυστερήσουν την τελεσίδικη απόφαση.
Το τηλεφώνημα Μπάιντεν προς Ζελένσκι προφανώς είχε ως στόχο να επιστήσει την προσοχή του Κιέβου να αποφύγει οποιοδήποτε ενεργεία στην Ανατολική Ουκρανία και στον Εύξεινο Πόντο και την Αζοφική Θάλασσα, δηλαδή κοντά στην Κριμαία που θα μπορούσε να δυσχεράνει και πολύ περισσότερο να βραχυκυκλώσει την πρώτη συνολική διαπραγμάτευση μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας τα τελευταία τριάντα χρόνια.
Ως προς την τηλεφωνική επικοινωνία Ερντογάν -Πούτιν το Κρεμλίνο προφανώς εξέφρασε την δυσαρέσκεια του για τη αμυντική συνεργασία της Τουρκίας με την Ουκρανία αλλά και για τον διπλωματικό μικρομεγαλισμό της Άγκυρας που έχει δηλώσει πρόθυμη να μεσολαβήσει μεταξύ Μόσχας και Κιέβου.
Τούτων λεχθέντων να έχουμε κατά νου ότι οι όποιες στροφές και πολύ περισσότερο ανατροπές στις διεθνείς ισορροπίες προκαλούν έμπρακτες εναντιώσεις.
Χαρακτηριστικά είναι τα παραδείγματα της προσέγγισης των ΗΠΑ με την Κίνα του Μάο το 1971-2 και με το Ιράν την περίοδο 2013-15.
Όταν οι Νίξον-Κισσιγκέρ εξομάλυναν τις σχέσεις με το Πεκίνο συνάντησαν την λυσσώδη αντίδραση του λόμπι της Ταιβάν που είχε κατοχυρώσει ένα άτυπο Βέτο στην διαμόρφωση των αποφάσεων του Λευκού Οίκου.
Όταν στην περίοδο 2013-15 οι ΗΠΑ του Ομπάμα προσέγγισαν το Ιράν κορυφώθηκε η αντίδραση της Σαουδικής Αραβίας και του Ισραήλ που είχαν τη συνδρομή των δύο σημαντικότερων σήμερα λόμπι στην αμερικανική πρωτεύουσα.
Δεν είναι όμως μόνον τα λόμπι που επιχειρούν να ανακόψουν στροφές και ανατροπές στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ αλλά και οι μόνιμες γραφειοκρατίες του Στέιτ Ντιπάρτμεντ και του Πενταγώνου.
Τελευταίο δείγμα γραφής η εναντίωση των διπλωματών αλλά και της ηγεσίας των Ενόπλων Δυνάμεων των ΗΠΑ στην συμφωνία Κέρι-Λαβρόφ την Άνοιξη του 2016 για κοινό επιχειρησιακό σχεδιασμό στις επιχειρήσεις κατά των Τζιχαντιστών στην Συρία.
(Ο Γιώργος Καπόπουλος είναι δημοσιογράφος-διεθνολόγος)