Στην υπόθεση με τα τρία νεκρά παιδιά από την Πάτρα πρέπει να δώσουν ένα τέλος με μια θεσμική πρόοδο οι αρχές προς την κατεύθυνση της διαλεύκανσής της. Αυτή η τραγωδία που εύλογα απασχολεί την κοινή γνώμη, όπως ανέκαθεν τόσο σοβαρά κοινωνικά ζητήματα, πρέπει να σταματήσει να έχει τις διαστάσεις τηλεοπτικού σήριαλ, όπως ο «Σασμός» ή η «Γη της Ελιάς» κοκ. Οι ευθύνες αυτής της εξέλιξης ανήκουν σε όλους τους πρωταγωνιστές. Ακόμη κι αν δεχτούμε -γεγονός σε πολλές ανάλογες περιπτώσεις- ότι η δημοσιότητα βοηθά και πολλές φορές οδηγεί στον φωτισμό αθέατων πτυχών ευαίσθητων και περίπλοκων υποθέσεων, ο χειρισμός από τις αρχές, τα μέσα και τους «πρωταγωνιστές», καταλήγει να εξαγριώσει το αποκαλούμενο «κοινό περί δικαίου αίσθημα», όποια κι αν είναι η κατάληξη αυτής της τραγικής υπόθεσης, που δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε.
Το εξαιρετικά ανησυχητικό φαινόμενο είναι ότι πάνω σε τέτοιους «ψυχαγωγικούς», με την έννοια της τηλεθέασης και της δημοσιότητας, καμβάδες και υποθέσεις, που παρακολουθούμε ως φιλοθεάμον κοινό με «τα ποπ κορν στο χέρι», επανεμφανίζονται δειλά αλλά σταθερά απόψεις που νομίζαμε ότι έχουμε αφήσει στο μακρινό παρελθόν, όπως λόγου χάρη αυτή περί επιστροφής της θανατικής ποινής. Κι αν δεν το έχουμε δει ή ακούσει ακόμα για την υπόθεση στην οποία αναφερόμαστε, το συναντήσαμε το προηγούμενο διάστημα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης στην περίπτωση του τετράκις, ίσως και εξάκις, ρατσιστή, όπως όλα δείχνουν, δολοφόνου, της Ανδραβίδας. Ενός ειδεχθούς εγκλήματος που δεν το χωράει ανθρώπου νους, αλλά το έκανε άνθρωπος.
Σε αυτό το πλαίσιο και με τον «όχλο» διαχρονικά να «διψάει για αίμα» έχουμε φορέσει όλοι την καμπαρτίνα του ντετέκτιβ, την τήβεννο του δικαστή ή την κουκούλα του δημίου και παρακολουθούμε τα μεσημεριανάδικα για να βγάλουμε άκρη σε μια υπόθεση που για λόγους που ακόμη δεν έχουν διακριβωθεί, τα θύματα είναι τρία μικρά πλασματάκια. Όσο δε πιο κουτσομπολίστικο γίνεται το ρεπορτάζ τόσο διαγκωνίζονται οι κάθε λογής ειδικοί, που για να αρέσουν, φορτίζουν περισσότερο συναισθηματικά και με τρόπο που να αγγίζει πιο βαθιά το πλήθος στις κερκίδες της αρένας. Κι όλα αυτά με την επίφαση του ενδιαφέροντος, εκμεταλλευόμενοι βέβαια «το χαλί που τους στρώνουν» οι κάθε λογής πρωταγωνιστές αυτής της τραγικής για τα τρία παιδιά που χάθηκαν υπόθεσης.
Δεν είναι πρωτόφαντο στην ιστορία των ανθρώπινων κοινωνιών υποθέσεις που η εγκληματική τους διάσταση χαράσσεται ανεξίτηλα στα αστυνομικά χρονικά μιας εποχής ούτε από την άλλη πλευρά το να υποπέσουν οι αρμόδιοι και η πλειοψηφία σε πλάνη. Ωστόσο, η αντιμετώπιση τραγωδιών, όσο μεγάλες κι αν είναι ή εγκλημάτων, όσο ειδεχθή κι αν είναι, οφείλει να αποτελεί υπόθεση του κράτους δικαίου. Όσο η προσπάθεια για τη διαλεύκανση σύρεται στα αδηφάγα μονοπάτια της νόθης δημοσιότητας, τόσο εκθέτει όλους τους πρωταγωνιστές, χωρίς να αναφέρομαι σε αυτούς που πραγματικά κάνουν τη δουλειά τους για να εξακριβωθεί η αλήθεια, ενώ ταυτόχρονα «ποτίζονται» τα πρωτόγονα ένστικτά μας, τα ίδια που οδηγούν τους όποιους δράστες στις αποτρόπαιες πράξεις τους.
(Ο Δημήτρης Στεμπίλης είναι δημοσιογράφος και ιστορικός)