την εποχή της παρακμής
αναζητούμε τις αξίες
στο τέλος της διαδρομής
μας κυνηγούν οι Ερινύες
Κ.Τσιαλαφούτας, Μελίρρυτη Χαραυγή
Η Αριστερά ήταν πάντοτε μία μήτρα [και δύναμη]παρ-αγωγής νέων ιδεών, νέων προτάσεων, νέων συγκεκριμένων λύσεων για τα συγκεκριμένα προβλήματα του λαού και του τόπου.
Άλλωστε μετά από την Γαλλική Επανάσταση το αναμάσημα του γενικόλογου τρίπτυχου «Ελευθερία- Ισότητα-Αδελφότητα» δεν συγ-κινεί όταν δεν συνοδεύεται κι από πολιτικά και κοινωνικά πραγματοποιήσιμα σχέδια επίτευξης των στόχων. Η συνεχής από πολλούς αριστερούς επίκληση των όρων «Δημοκρατία-Ειρήνη-Αλληλεγγύη» μάλλον ανα-δεικνύει ιδεολογική στειρότητα, paste επαναλήψεις, εύκολες ρετσέτες κι ατάκες για λαϊκή κατανάλωση. Ποιά Δημοκρατία θέλουν οι πολίτες, ποιά μπορεί να εγγυηθεί η Αριστερά, πως επιτυγχάνεται η Ειρήνη[όχι βέβαια με άσφαιρα Κινήματα] όταν βομβαρδίζονται πόλεις, με ποιές κινήσεις αποτελεσματικής βοήθειας στους κινδυνεύοντες [όχι βέβαια με ανέξοδες συναυλίες] αποδεικνύεται η ανθρωπιστική’αριστερή’ πλευρά;
Δεν πιστεύω ότι εν έτει 2022 υπάρχει ανιστόρητος κι απολίτικος άπατρις αριστερός που αρνείται το χυμένο αίμα τόσων και τόσων αριστερών αγωνιστών που αντιστάθηκαν σε πολύ ισχυρότερους εχθρούς της Πατρίδας. Αν το παραπάνω ισχύει αναρωτιέμαι τί είναι αυτό που κάνει τον αριστερό τόσο αμφίθυμο κι αμήχανο σε κρίσιμες κατα-στάσεις. Τί είναι αυτό που του θολώνει την κρίση και δεν μπορεί να δει τη διαφορά ανάμεσα στην αξιοπρεπή επιβίωση ενός ελεύθερου λαού και κυρίως το δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού του, όσο κι αν η απόφασή του δεν ταυτίζεται ιδεολογικά με τα προτάγματα της Αριστεράς. Κι εντέλει γιατί δεν αντιλαμβάνονται μερικοί ότι οι όποιοι [δίκαιοι ή άδικοι] ιστορικοί συμψηφισμοί δεν δικαιώνουν [ούτε καν δικαιολογούν] θανάτους και δολοφονίες ανθρώπων [ένθεν/κακείθεν]
Έχω την αίσθηση ότι από τότε που η ελληνική Αριστερά [;] έγινε «Κυβερνώσα» δεν έχασε μόνον την ψυχή της αλλά και την ιδεολογική της ψυχραιμία.
Τα «εν όψει...λόγω..επειδή και δια ταύτα» οδηγούν σε αντι-φάσεις που αναιρούν τις βασικές της Αρχές. Η συγκυριακή σκοπιμότητα κατισχύει της νομιμότητας, της αναγκαιότητας, της αναλογικότητας, της εγκυρότητας, ακόμα και της ηθικότητας των λεγομένων και των πραττομένων.
Ένα είδος λαϊκού αριστερισμού, πανανθρώπινης οιονεί-θρησκευτικής ουτοπίας [που συγ-χωρεί ακόμα και δικτάτορες], μονόχνωτου συγκεντρωτισμού, διαρκούς φόβου κι αμφιβολιών για διεύρυνση κι ανανέωση, συγκροτούν επάλληλους κύκλους εξουσίας και παραεξουσίας, περιβάλλοντα προώθησης ψευδαισθήσεων αφορισμών ή αγιοποιήσεων.
Έχει όμως περάσει ανεπιστρεπτί η εποχή [αν τέτοια κάποτε υπήρξε] των μοναχόλυκων της [ένοπλης;] παρανομίας και ουδείς πλέον αιματούται «επαναστατικά» από μία ιδεολογία προαιώνιου μίσους κατά των ίδιων πάντοτε [συχά αόρατων] εχθρών. Άλλωστε αυτή η τακτική στο τέλος σε κάνει ακριβώς ίδιον με εκείνον που αποκαλείς «εχθρό σου».
Οι εμβόλιμες και βολικές διακηρύξεις περί ενότητας, οι [δήθεν]εξομολογητικές στιγμές μιάς [τάχα] αυτοκριτικής, ακόμα και οι σπάνιοι αισθαντικοί λόγοι υπέρβασης των επίπεδων αναλύσεων ούτε αρκούν, ούτε πείθουν.
Η Αριστερά για να μείνει στο προσκήνιο της Ιστορίας [κι όχι απλώς να διεκδικεί, με ένα είδος υστερίας, την «αιώνια» Εξουσία] πρέπει ν’αλλάξει γραμμή. Είναι τόσο προβλέψιμη, τόσο παλιομοδίτικη, τόσο ανιαρή και ο εχθρός είναι περισσότερο πονηρός κι ευέλικτος απ’ότι υπολογίζουν, που η έκβαση μοιάζει δεδομένη.
Διαθέτει άραγε η Αριστερά τους νέους ανθρώπους και δια-μορφώνει νέες αντιλήψεις [και πρακτικές] πολιτικής ή θα μείνει «κολλημένη» στα ίδια και τα ίδια κλισέ, κάτι σαν «άδεια πουκάμισα» παλαιάς γοητείας;
ΥΓ. «Έκανα τ’αστέρια ζάρια μου
και τά’ριξα στην άμμο
Μ’απόγνωση έψαξα εξάρες για να βρω
μα λείπανε τα εξάρια» [Νίκος Παυλίδης,Τα ζάρια τ’ουρανού]
(Ο Γιάννης Πανούσης είναι καθηγητής εγκληματολογίας, πρώην υπουργός)