Αν αθροισθούν τα ποσοστά που έλαβαν στον πρώτο γύρο η Λεπέν, ο Ζεμούρ και ο Μελανσόν τότε διαπιστώνουμε ότι ο ένας στους δύο ψηφοφόρους στην Γαλλία ψήφισε διαφορετικές εκδοχές αντισυστημικής διαμαρτυρίας.
Τα παραπάνω είναι μια σοβαρή προειδοποίηση προς τον Μακρόν ότι αν εμμείνει στην διαχωριστική γραμμή ρεαλισμού και λαϊκισμού τότε εκ των πραγμάτων θα πριμοδοτηθεί ένας βαθύς διχασμός στην κοινωνία που θα παραπέμπει στην εμφυλιοπολεμική οξύτατη εσωτερική σύγκρουση στις ΗΠΑ.
Στο βιβλίο του με τίτλο «Τι χρειάζεται το Κομμουνιστικό Κόμμα» που κυκλοφόρησε στις αρχές της δεκαετίας του 70 ο γάλλος πολιτικός επιστήμονας Ζορζ Λαβό έδινε την απάντηση ότι ο ρόλος του είναι να απορροφά, να διαχειρίζεται και να εκλογικεύει, αλλά και να εκτονώνει την γενικευμένη δυσαρέσκεια των πιο αδύνατων κοινωνικών στρωμάτων πριν αυτή αποκτήσει εκρηκτική δυναμική.
Η παραπάνω διαπίστωση ισχύει και το ετερόκλητο μπλοκ της αντισυστημικής διαμαρτυρίας έτσι όπως αυτό αποτυπώθηκε στον προχθεσινό πρώτο γύρο των Προεδρικών Εκλογών στην Γαλλία.
Αν δεν υπήρχαν αντισυστημικά πολιτικά κόμματα και κινήματα ικανά να απορροφήσουν την οργή και τον θυμό μιας συμπιεσμένης κοινωνίας τότε στην χώρα θα κυριαρχούσαν βίαια εξεγερσιακά ακηδεμόνευτα πολιτικά κινήματα όπως αυτό των Κίτρινων Γιλέκων.
Μιλάμε για ένα εντελώς πρωτόγνωρο πολιτικό σκηνικό που αν το προσεγγίσουμε με όρους της δεκαετίας του 1930 δηλαδή με σημείο αναφοράς τον Φασισμό και τον Ναζισμό αλλά την στρατηγική των Λαϊκών Μετώπων που υιοθέτησε στο 7ο Συνέδριο της το 1935 η Κομμουνιστική Διεθνής τότε δεν θα μπορέσουμε να κατανοήσουμε τι εκφράζει η διόγκωση της αντισυστημικής πολιτικής συμπεριφοράς.
Μέχρι στιγμής το μπλοκ της πολιτικής ορθότητας στην Γαλλία αλλά και στην Δύση συνολικά αντιμετωπίζει απαξιωτικά τον ανεπεξέργαστο ιδεολογικά και προγραμματικά θυμό και οργή συλλήβδην και αθρόως ως Λαϊκισμό και ακόμη χειρότερα ολοένα και συχνότερα μιλά για τους χαμένους της παγκοσμιοποίησης.
Πού περνά η κόκκινη γραμμή της πολιτικής ορθότητας και κανονικότητας στους λαϊκιστές που εκφράζουν τους χαμένους που δίνουν μια εκ των προτέρων μάχη οπισθοφυλακής η μήπως εκεί που τελειώνει η πολιτική αντιπάραθεση και αρχίζει η τυφλή καταστροφική εξεγερσιακή βία;
Αποτελεί απάντηση η απαξίωση και στο μέτρο του δυνατού ο αποκλεισμός των αντισυστημικών από την κυβερνητική διαχείριση με μόνη δυνατή προοπτική τον φαύλο κύκλο εξεγερσιακής βίας και σκληρής όσο ποτέ κρατικής καταστολής;
Το πότε θα ξεσπάσει με εκρηκτικές παρενέργειες η πολιτική αποσταθεροποίηση της κοινοβουλευτικής και δημοκρατικής κανονικότητας στην Γαλλία και στην Δύση συνολικά είναι ζήτημα χρόνου.
Μπορεί να είναι το βράδυ του δεύτερου γύρου των Εκλογών στην Γαλλία, μπορεί να είναι σε μερικούς μήνες όταν η ενεργειακή και η επισιτιστική κρίση θα σκιάζουν την Γηραιά Ήπειρο, μπορεί να είναι σε μια από τις επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις.
Ένα είναι βέβαιο, η επιστροφή στον χαμένο παράδεισο της πολιτικής κανονικότητας είναι αδύνατη τόσο για την Γαλλία , όσο και για την Ευρώπη.
(Ο Γιώργος Καπόπουλος είναι δημοσιογράφος- διεθνολόγος)