Μετά την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία και την απότοκη ενεργειακή κρίση, η ζωή -απρόβλεπτη όπως πάντα- μας επανέφερε στην αμείλικτη πραγματικότητα, αντίθετα με ό,τι εμείς είχαμε μέχρι τότε θέσει ως προτεραιότητα, δηλαδή την ενίσχυση και κορύφωση του προσυνεδριακού μας διαλόγου.
Η πολιτική ατζέντα άλλαξε και μας ανάγκασε να αντιληφθούμε μάλλον πολύ πιο καθαρά την τεράστια ευθύνη του συλλογικού μας υποκείμενου που λέγεται ΣΥΡΙΖΑ – ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ έναντι των αναγκών της πολύπαθης κοινωνίας.
Μιας κοινωνίας η οποία δεν περιορίζεται στα αμιγώς δικά μας γεωγραφικά σύνορα, αλλά απλώνεται σε ολόκληρη την Ευρώπη, για να μην πούμε ακόμα και σε ολόκληρο τον κόσμο. Οφείλουμε άμεσα να συνειδητοποιήσουμε πως η απήχηση και το εύρος των απτών αποτελεσμάτων κατά τη διάρκεια της δικής μας αριστερής - «συλλογικής» διακυβέρνησης, την περίοδο 2015-2019, λειτούργησε ως πρότυπο παντού και αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση.
Αυτό συνέβη γιατί παρά τις εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες, δηλαδή το ασφυκτικό παγκόσμιο καπιταλιστικό περιβάλλον με τα μνημόνιά του, αλλά και τις δομημένες με μαεστρία εδώ και πάρα πολλά χρόνια πελατειακές σχέσεις στο εσωτερικό της χώρας –με προεκτάσεις που αγκαλιάζουν ένα μεγάλο μέρος της διοίκησης σε κάθε επίπεδο εξουσίας, ή αλλιώς τους γνωστούς από τη ρήση του Προέδρου Αλέξη Τσίπρα «αρμούς της εξουσίας»– η δική μας «συλλογική» διακυβέρνηση λειτούργησε σχεδόν υποδειγματικά, ακριβώς επειδή έθεσε τις ανάγκες της κοινωνίας πάνω από τις απαιτήσεις των κάθε λογής συμφερόντων!
Καλό θα ήταν να ξεκαθαρίσουμε ότι κάθε φορά που ανατρέχουμε σε αυτή τη «συλλογική μας ευθύνη» και μάλιστα αναφερόμαστε σαφώς με διάθεση να την επαναλάβουμε –δηλαδή να κυβερνήσουμε ξανά– η επανάληψη αυτή δεν υποκρύπτει κανενός είδους αυτοσκοπό, λόγο αυτο-ικανοποίησης ή προσωπικής πολιτικής επιβεβαίωσης.
Αντίθετα, αποτελεί συλλογικό πολιτικό πρόταγμα το οποίο μάλιστα χαρακτηρίζεται από το ιδιαίτερο βάρος της ιστορικής αναγκαιότητας που κουβαλά κάθε περίοδος η οποία δεν έχει ακόμα προλάβει να αξιολογηθεί ιστορικά. Αυτονόητα λοιπόν εντείνεται σήμερα η ανάγκη για τη δική μας ενίσχυση, ενδυνάμωση και εν τέλει υιοθέτηση ως ταυτοτικού μας στοιχείου της έννοιας της «συλλογικής ευθύνης», αλλά και της ίδιας της πράξης που συντελείται εξαιτίας αυτής.
Γιατί μόνο αυτή η «συλλογική πράξη ευθύνης» μπορεί να αντιπαρατεθεί αποτελεσματικά στη λογική της ατομικής ευθύνης που προσπαθεί η κυβέρνηση της ΝΔ και τα μέσα της να μας επιβάλλουν υποσυνείδητα με κάθε τρόπο.
Απέναντι στην αδιέξοδη δεξιά προσωποποιημένη λογική που καταστρέφει όχι μόνο τη χώρα, αλλά και τον πλανήτη, εμείς καλούμαστε στο επερχόμενο τρίτο συνέδριό μας να διαμορφώσουμε τους όρους και τις προϋποθέσεις –με απλά λόγια να «ξανά»-βρούμε την κοινή συνισταμένη– για την επανίδρυση ενός «νέου» εφεξής συλλογικού υποκειμένου, το οποίο θα αποτελείται από το συνολικό άθροισμα πολλών ατομικών αλλά συνειδητών επιλογών.
Ένα άθροισμα ατόμων ποικιλόμορφο, με πολλές διαφορετικές πολιτικές αφετηρίες και διαδρομές, με αρκετά διαφορετικές προσεγγίσεις ως προς τον προσφορότερο τρόπο κατάκτησης του τελικού στόχου, αλλά θα έλεγα σχεδόν με βέβαιη σύγκλιση ως προς τον ίδιο τον τελικό στόχο που δεν μπορεί να είναι κανένας άλλος από το ισότιμο και ισόρροπο δικαίωμα στη ζωή για όλους τους ανθρώπους, τόσο εντός της χώρας, όσο και εκτός αυτής, ταυτόχρονα με τον απαιτούμενο σεβασμό απέναντι στο περιβάλλον.
Στην αυγή αυτής της νέας οικονομικής κρίσης που μας ξημερώνει γοργά, εκεί όπου η δεξιά «συλλογικότητα» δείχνει να χάνει το οικονομικό πλεονέκτημα που την ευνοεί ώστε να διατηρήσει για λίγο ακόμα τις εξαρτώμενες πελατειακές της σχέσεις –και οι οποίες λειτουργούν ως ο μοναδικός συνδετικός κρίκος για να παραμείνει στην εξουσία– αλίμονο αν εμείς σήμερα εξακολουθούμε να θέτουμε ως απαράβατες προϋποθέσεις για τη συμμετοχή στη δική μας συλλογικότητα ποιοτικά κριτήρια τύπου ιδεολογικής καθαρότητας.
Οφείλουμε να συναθροίσουμε συνειδητά την κάθε ατομικότητά μας και να τη διαθέσουμε απλά στο συλλογικό μας υποκείμενο, δίχως απαιτήσεις ιδεολογικής ταύτισης, αλλά με κανόνες πολιτικής ενότητας.
Άραγε πώς μπορούμε στην παρούσα πολιτική συγκυρία να επιμένουμε σε «μοναδικές» αλήθειες και να προαπαιτούμε από όποιο μέρος μιας κοινωνίας που παραπαίει, μικρό ή μεγάλο, να πραγματοποιήσει από μόνο του την υπέρβαση για να το δεχτούμε ως συνοδοιπόρο μας στο συλλογικό υποκείμενο που λέγεται ΣΥΡΙΖΑ – ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ;
Εντελώς αντίθετα, πρέπει να το εμπιστευτούμε, να το ακούσουμε στη διαφορετική πιθανή του πρόταση, να αντλήσουμε δύναμη από αυτό και τελικά να το κάνουμε συμμέτοχο σε εκείνο που ονομάζουμε «συλλογική πράξη ευθύνης» ή αλλιώς διακυβέρνηση της χώρας, ώστε να προσπαθήσουμε να διαμορφώσουμε από κοινού εκείνα τα ποιοτικά κριτήρια και τις ηθικές αξίες που θα αντέχουν όχι μόνο στον χρόνο, αλλά και στο χρήμα. Μόνο τότε θα μπορούμε να λέμε ότι κυβερνήσαμε για την κοινωνία, με την κοινωνία!
(Ο Πάνος Γκόνης είναι Δημοτικός Σύμβουλος δήμου Αγίας Παρασκευής και Μέλος Συντονιστικού Νομαρχιακής Επιτροπής ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ Βόρειας Αθήνας)