Μπορεί στις νέες συνθήκες που διαμορφώθηκαν μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, μπορεί ταυτόχρονα με την ανασύνταξη του ΝΑΤΟ, η Τουρκία του Ερντογάν να ακολουθεί την δική της Εθνική Ατζέντα;
Η Τουρκία πιστεύει πως ναι και έτσι, δεν περιορίζεται στην αποχή από τις κυρώσεις επικαλούμενη τον μεσολαβητικό της ρόλο μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας.
Την ώρα που οι σύμμαχοι της στο ΝΑΤΟ έχουν ως προτεραιότητα την προώθηση βαρέων όπλων στην Ουκρανία η Άγκυρα έκανε επίδειξη της δυνατότητας της να συντηρεί την Εθνική Ατζέντα.
Το μπαράζ των υπερπτήσεων, παραβιάσεων και παραβάσεων πάνω από το Αιγαίο συνέπεσε με σκληρούς βομβαρδισμούς θέσεων του ΡΚΚ στο Ντε Φάκτο ανεξάρτητο Βόρειο Ιράκ.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο αποδέκτης των μηνυμάτων είναι οι ΗΠΑ, με τον Ερντογάν να διαμηνύει ότι δεν πρόκειται να δεχθεί κανένα μορατόριουμ των τουρκικών προκλητικών κινήσεων στο όνομα της συσπείρωσης του ΝΑΤΟ απέναντι στην Μόσχα.
Πρόκειται για επικοινωνιακή διαχείριση εσωτερικής κατανάλωσης σε μια πλειοψηφικά εχθρική προς την Δύση κοινή γνώμη ή για όρους που θέτει η Τουρκία στις ΗΠΑ για την επιστροφή της στην νατοϊκή κανονικότητα.
Όποιος και αν είναι ο χαρακτήρας και το στίγμα των μηνυμάτων που εκπέμπει η Τουρκία το ζητούμενο είναι άλλο.
Μέχρι στιγμής τόσο οι ΗΠΑ όσο και η Ρωσία στήριξαν την μεσολάβηση Ερντογάν, η οποία έχει ως συνέπεια η Τουρκία να μην υιοθετεί τα πακέτα κυρώσεων της Δύσης, μια επιλογή που την έχει καταστήσει παρακαμπτήρια οδό στην προσπάθεια του ΝΑΤΟ να απομονώσει την Μόσχα.
Το ερώτημα είναι αυτονόητο και αφορά μόνον τις ΗΠΑ, μέχρι πότε δηλαδή θα θεωρούν χρήσιμη την ημιουδέτερη τοποθέτηση μιας χώρα-μέλους του ΝΑΤΟ.
Η επιτυχία της τουρκικής ουδετερότητας στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο δεν ήταν η επιβράβευση μιας επιτήδειας διπλωματίας αλλά κυρίως το αποτέλεσμα ότι τόσο η Γερμανία όσο και η Βρετανία έβλεπαν την τουρκική ουδετερότητα ως συμβατή με τα ζωτικά τους συμφέροντα.
Τούτων λεχθέντων ΗΠΑ και Ρωσία αν θελήσουν να συνομιλήσουν δεν έχουν ανάγκη μεσολαβητών όπως άλλωστε αποδεικνύεται από τις συνεχιζόμενες τηλεδιασκέψεις μεταξύ Μόσχας και Κιέβου.
Όσο θα παρατείνεται η σύγκρουση τόσο η μεσολαβητική χρησιμότητα της Τουρκίας θα συρρικνώνεται.
Σε κάθε περίπτωση ο πόλεμος στην Ουκρανία και η συσπείρωση της Δύσης απέναντι στην Ρωσία είναι η τελευταία ευκαιρία της Ουάσιγκτον να πιέσει την Τουρκία να επανέλθει στην νατοϊκή κανονικότητα.
Μια επάνοδος που μοιάζει με μονόδρομο ένα μήνυμα που κατενόησε η Γερμανία μέσα σε δύο μήνες και το οποίο θα κατανοήσουν με την σειρά τους τόσο ο Ερντογάν όσο και ο οποιοσδήποτε διάδοχός του…
(Ο Γιώργος Καπόπουλος είναι δημοσιογράφος - διεθνολόγος)