Η συντεταγμένη πολιτεία στη χώρα μας, πέρα από τις διαχρονικές παθογένειες και τις ανεπάρκειές της, το τελευταίο διάστημα δείχνει και «εγκληματική αμέλεια». Δεν ζητάμε από τους αρμόδιους για το θέμα υπουργούς να έχουν ακούσει Παύλο Σιδηρόπουλο και το τραγούδι «Κάποτε θα ’ρθουν», που στην τελευταία στροφή κλείνει με τους στίχους «Υπερασπίσου το παιδί, γιατί αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα» για να νιώσουν ενσυναίσθηση, αλλά να κάνουν τη δουλειά που τους έχει ανατεθεί από τον ελληνικό Λαό. Και χωρίς καμιά διάθεση να ρίξουμε λάδι στη φωτιά της προεκλογικής τοξικότητας, δεν είναι δυνατό να με τις παραλείψεις τους, ασύνειδες θέλουμε να πιστεύουμε, να αφήνουν «έκθετο» το 12χρονο κορίτσι της υπόθεσης βιασμού και μαστροπείας στον Κολωνό.
Η υφυπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων αρμόδια για θέματα Πρόνοιας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης Δόμνα Μιχαηλίδου και ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη Τάκης Θεοδωρικάκος οφείλουν «χθες» να επιληφθούν του ζητήματος, αφού η 12χρονη εκτός από τους βιασμούς και την εκμετάλλευση που υπέστη έχει γίνει και μετά από όλα αυτά στόχος σκοτεινών κυκλωμάτων. Είναι πραγματικά ασύλληπτο για ένα οργανωμένο κράτος που είναι πλήρες μέλος της Ε.Ε. για πάνω από 40 χρόνια, παιδί θύμα μαστροπείας να αποτελεί βορά αδίστακτων ανθρώπων και σκληρών ενστίκτων. Είναι αδιανόητο θύμα παιδοβιασμού, σε μια υπόθεση που έχει συγκλονίσει πολιτικά και κοινωνικά την ελληνική κοινή γνώμη, να δέχεται απειλές και επίθεση με μαχαίρι.
Και εδώ δεν πρέπει να μας ενδιαφέρει αν το θέμα το αναδεικνύει η αξιωματική αντιπολίτευση ή όποιος άλλος. Το ζήτημα είναι ότι οι όποιοι κίνδυνοι για το παιδί και την οικογένειά του είναι υπαρκτοί. Μπορούμε να δεχτούμε καλή τη πίστειότι η κα Μιχαηλίδου δεν ήθελε να αποκαλύψει τα στοιχεία διαμονής της 12χρονης και ότι ο κος Θεοδωρικάκος έχει δώσει τις κατάλληλες εντολές. Ωστόσο, εκ του αποτελέσματος, τα πράγματα δεν έχουν πάει και τόσο καλά… Και δεν μιλάμε για μια αστοχία υλικού σε μια προκήρυξη, που μπορεί να αντικατασταθεί με το ανάλογο οικονομικό κόστος, αλλά για την ψυχή και τη ζωή ενός μικρού παιδιού που προσπαθώντας να ξαναβρεί τα πατήματά του, σηκώνει μαζί με την οικογένειά του εκ νέου και εξίσου σκληρά τον σταυρό του μαρτυρίου.
Η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια είναι συγκλονισμένη από υποθέσεις που αφορούν σε αμέλεια μπροστά στην κακοποίηση παιδιών που μπορεί να φτάσει έως και το θάνατο, όπως συνέβη στην επίσης πολύκροτη και συνάμα τραγική περίπτωση του Βαγγέλη Γιακουμάκη. Το κράτος[υπουργεία, αστυνομία, Δικαιοσύνη -ο καταδικασθείς για ασέλγεια σε 36 ανηλίκους στο Ρέθυμνο Νίκος Σειραγάκης αφέθηκε μόλις στα 12,5 χρόνια ελεύθερος(!)] και οι αρμόδιοι κοινωνικοί φορείς έχουν χρέος να παρέμβουν άμεσα και αποτελεσματικά γιατί είναι ήδη αργά. Όπως έχει πει και ο αείμνηστος Νοτιοαφρικανός ηγέτης Νέλσον Μαντέλα «ο αληθινός χαρακτήρας μιας κοινωνίας αποκαλύπτεται από το πώς συμπεριφέρεται στα παιδιά της». Εμείς θα προσθέταμε και τη λέξη «Πολιτείας»…
(Ο Δημήτρης Στεμπίλης είναι δημοσιογράφος και ιστορικός)