Ποιος δεν θα ήθελε περισσότερη τάξη; Ισονομία, νόμους που να εφαρμόζονται ουσιαστικά και έγκαιρη απονομή δικαιοσύνης με σεβασμό στην προσωπικότητα του πολίτη που ψάχνει το δίκιο του.
Ποιος δεν θα ήθελε να ξέρει που πάνε τα χρήματα που πληρώνει σε φόρους και εισφορές;
Να βλέπει ανταπόδοση της συνέπειάς του, σε κοινωνικές δομές, σε δημόσια κοινωνικά αγαθά (πχ. Υγεία, Παιδεία κ.α.), σε ελαφρύνσεις εισφορών και φόρων, στήριξη και πρόνοια από την Πολιτεία, σε δημόσιους χώρους και όχι μόνο.
Ποιος δεν θα ήθελε περισσότερο ορθολογισμό, σταθερότητα και βιώσιμες αποφάσεις από το Κράτος;
Για να μπορεί να κάνει έναν καλύτερο προγραμματισμό στη ζωή του. Να μπορεί να σχεδιάσει σε βάθος χρόνου και να ελπίζει σε κάτι εφικτό. Να ατενίζει το μέλλον με αισιοδοξία, χωρίς να βιώνει μόνιμη ανασφάλεια, αβεβαιότητα και αγωνία για τις αποφάσεις της Κυβέρνησης και της Πολιτείας με την ευρεία έννοια του όρου.
Βέβαια, αν το καλοσκεφτεί κανείς, αυτή η έκπληξη ή ο αιφνιδιασμός, βολεύει και το θέμα είναι ποιους!
Σίγουρα πάντως, όχι τους πολλούς, όχι τη μεγάλη μερίδα των πολιτών που παιδεύετε και έχει εκπαιδευτεί σε αυτό το χάος και την αποδοχή του αδιέξοδου.
Στη χώρα μας, οι «πρόχειρες» αποφάσεις διαδέχονται η μία την άλλη με ταχείς ρυθμούς και οι πολίτες ζουν ένα αλαλούμ χωρίς τέλος… Ενώ, οποιαδήποτε λογική και συνάμα εφικτή προοπτική που αφορά την καθημερινότητά – και που κατά τ’ άλλα συναντάται σε πολλές άλλες ευνομούμενες χώρες της Ευρώπης– φαντάζει ουτοπική και «άπιαστο όνειρο» και μάλιστα, σε αρκετές περιπτώσεις αυτό γίνεται αποδεκτό ως η κακή μοίρα του τόπου…
Στη χώρα λοιπόν, που ενώ γίνονται εξόφθαλμα «λάθη» ή εφαρμόζονται στρατηγικές οικοδόμησης σχέσεων εξάρτησης για μελλοντική «αξιοποίηση», με κεκαλυμμένες παρατυπίες και σκανδαλώδεις αποφάσεις …μιλάμε για την προοπτική ανάσχεσης του φαινομένου Brain Drain, την απογοητευμένη Νέα Γενιά και τα όνειρά της, την προσέλκυση συμφερουσών συνεργασιών και επενδύσεων για τον τόπο και τη στήριξη της επιχειρηματικότητας…
Ενώ, την ίδια στιγμή που διαδραματίζεται το θέατρο του παραλόγου, το να μιλάς και να διεκδικείς τα αυτονόητα και τον σεβασμό της νοημοσύνης σου και του κόπου σου, σε κατατάσσουν στην κατηγορία των γραφικών και ιδεοληπτικών, κατά «κάποιους».
Και σ’ όλα αυτά, σαν το «κερασάκι στην τούρτα»… οι διάφορες δηλώσεις, εκφράσεις και θέσεις, από υπουργούς και στελέχη της Κυβέρνησης.
Διατυπώσεις του τύπου: «Φτάνει, δεν θέλω άλλη μιζέρια, τη βαρέθηκα!», «Η μιζέρια κάνει κακό στην Ελλάδα, βλάπτει την πατρίδα», «Σταματήστε κυρία μου την κλάψα», «Τα φτωχά νοικοκυριά χρησιμοποιούν πολύ λιγότερο τα καύσιμα, γιατί δεν έχουν αυτοκίνητο», «οι λογαριασμοί δεν θα είναι ασήκωτοι. Θα είναι φουσκωμένοι» ή από την άλλη, «Σημαντικός αριθμός νοικοκυριών και επιχειρήσεων , έχουν σημαντικά αποθεματικά για να αντιμετωπίσουν την ακρίβεια».
Δηλώσεις, που αφήνουν άφωνους και τους πιο ψύχραιμους πολίτες, να απορούν αν οι ίδιοι δεν έχουν καταλάβει κάτι καλά ή αν όσοι τα λένε δεν έχουν καμία συναίσθηση και ενσυναίσθηση ή απλά τους εμπαίζουν.
Από που ν’ αρχίσεις και που να τελειώσεις…
Θα μπορούσε να είναι φαρσοκωμωδία ή κείμενο επιθεώρησης κάποιας καλλιτεχνικής ομάδας, αλλά δεν είναι και τόσο διασκεδαστικό, αναλογιζόμενοι το κόστος στη ζωή μας, μίας και καλούμαστε «να πληρώσουμε το μάρμαρο».
Άλλα, τουλάχιστον …έχουμε τον ήλιο και σίγουρα κάποιοι, φροντίζουν να μην πλήττουμε.
Παρηγοριά στον άρρωστο, δηλαδή.
Και κάπου εδώ, προκύπτουν τα εξής ερωτήματα:
Εναλλακτικές επιλογές υπάρχουν;
Ναι, υπάρχουν.
Μακριά όμως από τη λογική, πως «όλοι ίδιοι είναι».
Γιατί απλά, δεν ισχύει, όσο κι αν θέλουν μερικοί να το παρουσιάζουν έτσι για να εμποδίζουν να καλλιεργείται η ελπίδα διεξόδου και διαφορετικής διαχείρισης.
Διότι, εύκολο να τα εξομοιώνεις όλα, αλλά οι συγκρίσεις πρέπει να γίνονται λαμβάνοντας υπόψη όλους τους παράγοντες, τις ισχύουσες συνθήκες και τους όρους κάτω από τους οποίους λειτούργησε η κάθε πλευρά.
Μνήμη υπάρχει, η ιστορία έχει καταγράψει τα γεγονότα και μπορούμε να ανατρέξουμε σ’ αυτά.
Λύσεις υπάρχουν;
Ναι, υπάρχουν.
Δύσκολες ή και ευκολότερες. Αρκεί φυσικά, να τις αναζητά κανείς πραγματικά και να μην εστιάζει στα αδιέξοδα ή να ψάχνει αλλού για υπευθύνους και φταίχτες ή εν τέλει, να διακατέχεται από εμμονές και ιδεοληψίες. Εμμονές και ιδεοληψίες, εις βάρος των πολλών και προς όφελος των ιδίων και των …ολίγων.
Πάντως, ανεξάρτητα από το τι πιστεύει ο καθένας, καλό θα ήταν να διδασκόμεθα από τα γεγονότα και τα λάθη του παρελθόντος, ώστε να μην βιώνουμε τα ίδια και τα ίδια…
Και κλείνω με την γνωστή φράση: «Μεγάλη αναταραχή, υπέροχη κατάσταση», παραφράζοντάς την ως εξής: «Επιτυχημένο χάος, υπέροχη ευκαιρία». Αλλά για ποιους;
*Η Αγγελική Λεβέντη είναι τέως Περιφερ. Σύμβουλος Αττικής (Εντεταλμένη Δημοσίων Σχέσεων Π.Α. & Εντεταλμένη Δ/νσης Οργάνωσης των Υπηρεσιών και Εξυπηρέτησης του πολίτη), Υποψ. Βουλευτής Β’ Αθηνών, Νότιος Τομέας- Β3 (2019)