iEidiseis.gr | ΕΙΔΗΣΕΙΣ από την Ελλάδα & όλο τον κόσμο

Δεν είναι όλοι όσοι δεν εμβολιάζονται «ψεκασμένοι» ούτε θα ψηφίσουν όλοι Βελόπουλο, Τράγκα ή Πολάκη. Το να αντιμετωπίζονται από τους θεσμούς σαν «ψεκασμένοι» μπορεί να τους οδηγήσει τελικά εκεί που δεν θα πήγαιναν διαφορετικά.

Ισως θυμήθηκε κάτι που λέει ο Αρθουρ στην ταινία «Joker»: «Το χειρότερο που περιμένουν από τους ανθρώπους με ψυχική ασθένεια είναι να συμπεριφέρονται σαν να μην την έχουν».

Μακάρι να είναι αυτή μια αφορμή για να ξανασκεφτούν όσοι συμμετέχουν στο παιχνίδι του μίσους και της τοξικότητας στα social media κάποια πράγματα σχετικά με την πολιτική, την ανθρωπιά και τον εαυτό τους.

Υπάρχουν αναλογίες με την πολιτική πραγματικότητα στην Ελλάδα; Υπάρχει κάτι κοινό: Η συλλογική ανάγκη για ησυχία - όσο γίνεται.

Η μάνα του φίλου μου δεν είναι καν αριθμός από αυτούς που ανακοινώνει καθημερινά ο ΕΟΔΥ μέσα στην πανδημία. Δεν έχει όνομα και πρόσωπο, δεν είχε την ευκαιρία της να ζήσει κι άλλο, δεν χώρεσε σε κάποια εντατική και ο φίλος μου, ο γιος της, ακόμη και αν ήθελε να κάνει καταγγελία και δηλώσεις, δεν θα έβρισκε βήμα, παρόλο που, κατά τα άλλα, έχει μεγάλη ζήτηση από τα ΜΜΕ.

Αν όλα πάνε καλά, οι «Απαρατήρητοι» (εκδόσεις ΠΟΛΙΣ), με τη σκηνοθετική υπογραφή της Ελένης Σκότη, θα ανέβουν την επόμενη σεζόν στο θέατρο Επί Κολωνώ. Η ταμίας στο σούπερ μάρκετ, ο ντελιβεράς, η κυρία στα διόδια, ο τραυματιοφορέας, η οδοκαθαρίστρια, ο παρακαδόρος στο πλοίο, η τηλεφωνήτρια, ο θυρωρός και η ταξιθέτρια θα αποκτήσουν δεύτερη ζωή.

Πότε θα κληθούν ως ύποπτοι οι Χρυσαυγίτες επαγγελματίες ψαράδες που έχουν κατονομαστεί ως δολοφόνοι από αυτόπτη μάρτυρα στην κατάθεση του; Πότε θα κινηθεί η Εισαγγελία Χαλκίδας;

Αν είχα την ψυχική αντοχή, θα διεκδικούσα δικαστικά την αποζημίωση όχι μόνο για τις ζημιές αλλά και για τον εμπαιγμό. Και θα προσπαθούσα να ενώσω τις δυνάμεις μου με όσους βρέθηκαν στην ίδια κατάσταση με μένα για να γίνει πιο ισχυρή η διαμαρτυρία.

Εφ όλης της ύλης συνέντευξη της δημοσιογράφου - συγγραφέα Αγγελικής Σπανού στο iEidiseis, με αφορμή το νέο της διήγημα «Τη λένε Μαντώ».

Το πιο άγριο ίσως είναι αδιαφορία της πολιτείας. Μέχρι τώρα δεν έχει δοθεί κανένα χρονοδιάγραμμα, ούτε καν η σειρά προτεραιότητας.

Το μόνο που δεν του ταίριαζε ήταν να αφήσει πίσω τη Μίνα να τον περιμένει και να αγωνιά. Ήταν τόσο αγαπημένο ζευγάρι που πολλοί τους ζήλεψαν. Μα τόσα χρόνια μετά τέτοιος έρωτας;

Στη χώρα μας η σιωπή για τέτοια θέματα σπάει δύσκολα. Υπάρχουν αναχρονισμοί, ταμπού, καχυποψία, υποκρισία, στερεότυπα και πολλά πνιχτά γελάκια, πολλά μη ειπωμένα γύρω από το σεξ. Όποια τολμήσει να μιλήσει παίρνει ρίσκο.

«...Κι όταν πεθάνουμε να μας θάψετε κοντά κοντά για να μην τρέχουμε μέσα στη νύχτα να συναντηθούμε…» Τ. Λειβαδίτης

Ας πούμε ότι δουλεύεις σε νοσοκομείο. Δεν αντέχεις άλλο την αρρώστια και το θάνατο. Σε κυνηγούν τα μάτια των ανθρώπων που παλεύουν μόνοι τους στις ΜΕΘ. Σου λείπουν τα παιδιά σου που δεν τα αγκαλιάζεις. Και οι γονείς σου που ούτε καν τους πλησιάζεις…

Δεν έχει όσο κόσμο περίμεναν, παρά τις γιορτές και παρόλο που έχουν αραιώσει τα ραντεβού λόγω αναγκαστικών αποστάσεων ανάμεσα στις καρέκλες. «Τώρα δεν επιτρέπεται να μας απολύσουν λόγω αναστολής αλλά μόλις περάσει λίγος καιρός, δεν με βλέπω καλά. Μακάρι να μας ξανακλείσουν».

Το κοινό στοιχείο είναι η διαπλοκή μιντιακής και πολιτικής εξουσίας, η ανάληψη της διεύθυνσης ενός μέσου ενημέρωσης από το κόμμα ή το πολιτικό γραφείο. Και δεν έχει σημασία αν η άρση της αξιοπιστίας προκύπτει από κάτω, δηλαδή από εθελοδουλία ή από πάνω, δηλαδή από πίεση.